รูปหล่อบ้านรวยพ่อแม่รักแสดงเก่งจบจากมหาวิทยาลัยดังแถมผลการเรียนศึกษายังยอดเยี่ยมทั้งหมดที่กล่าวมาคือ "กงซีเฉียว" คุณชายแห่งบ้านกงซีเขาเติบโตมาพร้อมกับการสปอยล์สุดโต่งของพ่อและแม่แต่กลับไม่เป็นคุณชายนิสัยเสียหลังจากพบว่าตังเองมีความสามารถด้านการแสดงไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าใครชายหนุ่มก้าวเข้าสู่วงการบันเทิงจะมีอะไรมาขัดขวางคนที่มีความสามารถในศาสตร์โบราณจากชาติก่อนติดตัวมาด้วยได้เขียนอักษร วาดภาพพู่กันจีน ดีดฉินทุกสิ่งล้วนเป็นตัวช่วยพาชายหนุ่มให้ชื่อเสียงเลื่องลือทว่าต่อให้เป็นเทพเซียนสวรรค์ก็ยังมีช่วงเวลาต้องลงมาผ่านด่านเคราะห์เมื่อรูปโฉมหล่อเหลานำพาให้คนชื่นชมก็ต้องมีคนชิงชังริษยาแต่ในบรรดาผู้คนนับไม่ถ้วนเหล่านั้นการที่ผู้นำเพียวหนึ่งเดียวของตระกูลใหญ่ระดับประเทศอย่าง "สีชิง" โคจรเข้ามาในชีวิตและประกาศตัวเป็นแฟนคลับของเขานับเป็นเรื่องที่ยากจะบอกใครจริงๆ!!!

ตอนแรกตั้งใจจะให้รีวิวนี้เป็นของเดือนตุลา แต่ว่าเราอ่านจบเงยหน้าจากหนังสือมาอีกทีก็เลยเข้าเดือนพฤศจิกายนไปหลายนาทีแล้ว เพราะงั้นเดือนตุลาก็เลยมีจำนวนรีวิวที่น้อยมากๆเลย ช่วงนี้งานยุ่งด้วยล่ะค่ะ อ่านนิยายไม่ค่อยจบ จะว่าไปแล้ว เดือนพฤศจิกายนแล้ว ปีนี้เร็วจริงๆเลยนะคะ

เข้าเรื่องกันบ้าง เรื่องนี้เป็นงานของ เย่ว์เซี่ยเตี๋ยอิ่ง (Yue Xia Die Ying) ที่จริงๆเราต้องบอกว่าชอบงานของนักเขียนคนนี้มากพอสมควรทั้ง this time lucky in game, lucky in love หรือ ตัดสินคนด้วยหน้าตา หรือไม่ว่าจะเป็นสายนอร์มอลอย่าง ข้าจะเป็นเซียน ข้าก็เป็นสตรีเช่นนี้ ชายาผู้มีคุณธรรม เราก็ค่อนข้างชอบทั้งหมด ยกเว้นในช่วงหลังที่อ่านสวัสดีครับ คุณภรรยาแล้วรู้สึกไม่ชอบเท่าเล่มเก่าๆที่เคยอ่าน เรื่องนี้ เทพบุตรแห่งชาติกับคุณผู้ชายคนนั้น ก็ทำให้เราคาดหวังค่อนข้างมาก มาจากนักเขียนที่เราชอบและยังเป็นแนววงการบันเทิงแบบที่ชอบอ่านอีกด้วย แต่ว่าเรื่องนี้กลับอยู่ในหมวดที่ไม่ค่อยถูกใจเท่าไหร่ซะอย่างนั้นค่ะ อาจจะเพราะคาดหวังมากเกินไปรึเปล่านะ

เรื่องนี้นายเอกไม่ได้กลับชาติมาเกิดใหม่อะไรแต่ว่าจำชาติที่แล้วของตนเองได้เลยเก่งมาแต่เด็ก ทำอะไรก็รุ่งเรืองไปหมด แถมฉลาดเอามากๆ ชาตินี้อยากเป็นดาราก็เลยก้าวเข้าวงการบันเทิงแล้วประสบความสำเร็จอย่างรวดเร็ว ส่วนพระเอกคือสีชิงเป็นผู้นำตระกูลสี ก็เป็นพระเอกไทป์ CEO แสนดี ตามสไตล์นักเขียนคนนี้ เรียกว่าหลายๆฉากแทบจะบอกได้ว่าก็คือ เอี๋ยนมู่ (This time) ไม่ใช่เหรอ โดยเฉพาะมีหลายประโยคที่เหมือนเอี๋ยนมู่พูดมาก อย่างประโยคที่พระเอกบอกนายเอกว่า อะไรที่พระเอกมีนายเอกก็ไม่ขาด ประโยคนี้เอี๋ยนมู่เคยพูดกับเสี่ยวหยู มาเรื่องนี้สีชิงก็พูดกับเสี่ยวเฉียวในสถานการณ์และบทบาทที่คล้ายกันมาก ไม่ได้คล้ายกันแค่พระเอก แต่ตัวนายเอกเองก็ยังคล้ายในแง่ของบุคลิก มีความที่ภายนอกดูไร้เดียงสา ดูหล่อเหลาสมบูรณ์แบบ แต่ข้างในขี้เกียจตัวเป็นขน (จริงๆนี่อาจจะเป็นไทป์นายเอกหรือนางเอกของคนเขียนเอง เพราะเกินครึ่งก็ล้วนเป็นอย่างนี้)

เรื่องนี้เน้นการทำงานของเสี่ยวเฉียว แต่ก็มีความรักเข้ามาบ้าง สีชิงกับเสี่ยวเฉียวไม่มีปัญหากันเลย ไม่มีดราม่าเรื่องความรัก เส้นเรื่องด้านเลิฟไลน์ค่อนข้างเรียบๆแล้วก็น่าอิจฉา ไม่ได้มีไคลแมกซ์ให้ลุ้นอะไรนัก คือเราคิดว่าสีชิงไม่น่ารักเท่าเอี๋ยนมู่น่ะ คือถ้าเทียบเอี๋ยนมู่(This time) คุณชายห้าเฉิน(ตัดสินคน) แล้วก็ สีชิง(เทพบุตรแห่งชาติ) เราก็ชอบเอี๋ยนมู่กับคุณชายเฉินมากกว่า ส่วนด้านการงาน ก็ใช้ได้ แต่เรารู้สึกว่าไม่ค่อยมีสีสันเท่าไหร่ ถ้าเทียบกับแนววงการบันเทิงเรื่องอื่น

อ้อ ขอรีวิวอีกด้านด้วย คือด้านรักชาติ 555555 งานคนเขียนคนนี้เวลาอยู่ในเซตติ้งปัจจุบัน ความชาตินิยมจะพลุ่งพล่านเป็นพิเศษ โดยเฉพาะตัดสินคนด้วยหน้าตานี่แทบจะอวยประเทศจีนจนพุ่งทะลุเพดาน มาเรื่องนี้ก็อวยเหมือนกัน มีหลายประโยคที่อ่านแล้วก็ขำๆดี แต่คิดว่าระดับความอวยยังแพ้ศึกเวทมนตร์ในตัดสินคนไปนิดหน่อยละมั้ง

ปกติสไตล์คนเขียนคนนี้ค่อนข้างเรื่อยๆพอสมควรอยู่แล้ว แต่เรารู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ค่อยชวนให้ติดตามเท่าไหร่เลยค่ะ ถึงอย่างนั้นเราก็อ่านจนจบแหละ แต่คิดว่าคงไม่ได้หยิบมาอ่านบ่อยๆเหมือนเรื่องอื่น