ชีวิตที่ก้าวสู่วัยที่คิดได้ว่าความเก่งไม่ได้กระจุกตัวอยู่แค่ในห้องเรียน หรือตำรา หรือเกรดเฉลี่ย หรืออะไรทำนองนั้น อาจเป็นอะไรก็ได้ ทักษะอะไรสักอย่างที่คนๆหนึ่งผ่านการฝึก การทำมา จนได้ชื่อว่าเชี่ยวชาญในสิ่งนั้น อาจจะเป็นแค่เรื่องเล็กน้อย หรือเรื่องใหญ่โตระดับทำให้เกิดแรงกระเพื่อมของสังคม เช่น พนักงานร้านฟาสต์ฟู้ดอาจจะเชี่ยวชาญด้านทอดเฟรนช์ฟรายส์, วินมอเตอร์ไซด์ที่ชำนาญด้านขับรถซอกแซก, แม่ค้าขายผลไม้ที่หยิบจับกะน้ำหนักของได้แม่น, แอดมินเพจที่ขยันโพสต์เนื้อหาคอนเทนต์ถูกใจนักท่องโซเชี่ยล, พิธีกรรายการสดที่มีทักษะการแก้ปัญหาเฉพาะหน้าเก่ง, ดีไซเนอร์เมพๆที่ได้ไปโชว์ฝีมือระดับโลก หรือนักวิจัยที่ค้นพบยารักษาโลกร้ายแรง

ในขณะที่โลกปัจจุบันเปิดกว้างทางการเรียนรู้มากมาย ทำไมเราถึงยังรู้สึกว่าตัวเอง.. 

'โรคไม่รู้จักตัวเอง' เหมือนเป็นโรคอย่างหนึ่งที่ยังหาทางรักษาไม่ได้ มันเหมือนมีก้อนๆหนึ่งพันๆยุ่งเหยิงอยู่ในหัว หลายคนบอกให้มองหาความชอบในตัวเอง เราก็เคยทำหลายอย่างนะ แต่เหมือนไปไม่สุดสักทาง ทั้งดนตรี กีฬา ศิลปะ ไม่มีอะไรโดดเด่น และไม่มีอะไรสุดสักทาง ตอนเรียนมหาลัยคือเป็นพวกเรียนตามหลักสูตร อาจารย์ให้เท่าไหร่เอาเท่านั้น ไม่ลงเรียนวิชายากเพราะอยากเก็บเกรด ไม่ทำกิจกรรมนอกเวลาเรียน มีทำบ้างแต่น้อย ส่วนใหญ่เป็นผู้ตาม 

เรียนจบมา หางานเองก็ไม่ได้ แต่ได้งานเพราะมีคนอุปถัมป์ เข้าไปแบบงงๆ ทุกวันนี้ก็ยังงงๆ บางทีก็เบื่อตัวเอง แม้แต่เพื่อนที่เรียนอ่อนกว่า ตอนนี้ได้งานเงินเดือนเยอะกว่าเราแบบทิ้งห่างไปแล้ว ไม่ได้จะเอาตัวเองเทียบกับใคร แต่มันก็อดจะเซ็งตัวเองไม่ได้ ในใจมันกระหายจะไปให้ไกลกว่านี้