เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
JamSung Short Storyicypumpkin
Childhood [JamSung]
  • Title: Childhood
    Theme: Fictober
    Author: icypumpkin





    แก๊ก

    เสียงคล้ายสิ่งของกระทบหน้าต่างทำเอาเจ้าของเรือนผมสีบลอนด์เทาที่นอนอ่านหนังสือลุกขึ้นนั่ง พยายามเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ

    กุ่ก

    จะว่าหูฝาดก็ฟังดูเกินจริงในเมื่อเขาได้ยินถึงสองครั้งติด ขยับตัวลงจากเตียงก่อนสาวเท้าเดินไปยังหน้าต่าง แง้มผ้าม่านออกน้อยๆ ก่อนรอยยิ้มบางจะประดับเต็มหน้าจนดวงตาปิดยิบหยี



    "เปิดช้าผู้มาเยือนยามวิกาลเอ่ยก่อนจะรวบตัวเขาเข้าไปกอดและทิ้งตัวลงบนเตียงพร้อมกัน

    "งือ ไม่ได้ยินต่างหากเขามองกรอบใบหน้าที่เคยคุ้น ผมสีน้ำตาลอ่อนไหวไปตามแรงสะบัด ดวงตาโตที่คอยมองมาอยู่เสมอ จมูกเข้ารูปกับริมฝีปากที่คอยหยอดคำหวานใส่ให้เขาได้อาย

    "ถ้าจีซองรับสายพี่ก็รู้ไปแล้ว ไม่ต้องโยนก้อนหินเสี่ยงให้กระจกแตกด้วย"

    "โทรศัพท์หายไปไหนไม่รู้อะพี่แจมิน"

    "บ๊องเอ๊ย วางไว้บนโต๊ะนั่นไงโดนดีดหน้าผากเบาๆ ไปทีก่อนมือเรียวจะชี้ไปยังโต๊ะเขียนหนังสือ...

    "ของวางเต็มโต๊ะจนมองไม่เห็นโทรศัพท์ด้วยซ้ำปะ พี่แจมินตาดีเองต่างหากก่อนแก้มจะโดนจมูกโด่งนั่นฝังพร้อมสูดหายใจแรงจนเหมือนจะดูดติดไปด้วย

    "มันเขี้ยว รู้ว่าโต๊ะรกก็ไม่เก็บ ตั้งแต่เด็กยันอายุสิบหกแล้วจีซองหันมองค้อนน้อยๆ แล้วใครกันตั้งแต่เด็กไม่ยอมเลิกบ่นเรื่องเดิมๆ สักที

    "พี่บ่นเรื่องเดิมๆ เพราะเราทำแบบเดิมต่างหาก ไม่ต้องมามองแบบนั้นเลยนาแจมินตอบกลับเด็กในอ้อมกอดโดยที่ปาร์คจีซองไม่ต้องพูดอะไรสักคำ อยู่กันมากี่ปี แค่สายตาที่ส่งมาก็รู้แล้วว่าหมายความถึงอะไร





    ภาพในความทรงจำของนาแจมิน เขายังจำเด็กผมสีดำ ตาขีดที่มองยังไงก็เหมือนลูกเจี๊ยบนั่นได้อยู่เลย บ้านของเราอยู่ห่างกันแค่สองหลังคุณแม่เลยให้เขายกขนมไปต้อนรับเพื่อนบ้านคนใหม่ หวังใจไว้ว่าจะเจอคุณน้าคนสวยแบบที่แม่บอกไว้ กลับกลายเป็นเด็กหน้ามุ่ยยืนต้อนรับ หากแต่พอเห็นเขายืนอยู่ตรงหน้าพร้อมขนมดวงตานั่นกลับเป็นประกาย


    "สวัสดีครับ ปาร์คจีซองครับนั่นเป็นคำทักทายแรกที่เขาได้รับพร้อมการค้อมศีรษะเก้าสิบองศา

    "..."

    "จีซองอา ใครมาลูก เอ้า... สวัสดีค่ะหญิงสาวผมยาวหน้าตาใจดีอบอุ่นตามออกมาก่อนเขาจะทันได้ตอบอะไร

    "สวัสดีครับ ผมอยู่บ้านถัดไปสองหลัง คุณแม่ฝากขนมมาให้คุณน้าครับเขาโค้งทำความเคารพตามประเพณีก่อนจะยื่นส่งขนมให้ แต่เป็นเด็กจีซองที่ยื่นมารับขนมแทน

    "ปาร์คจีซองดื้อจริงลูกคนนี้ ขอโทษด้วยนะจ๊ะ... เรา..."

    "แจมินครับ นาแจมินเขาเอ่ยตอบ

    "ขอบคุณครับพี่แจมิน ผมชอบขนมโมจิมากๆ เลย ไว้มาเล่นด้วยกันบ่อยๆ นะครับพร้อมกับรอยยิ้มกว้างที่ปรากฏให้เห็น

    "จีซอง แม่คุยกับพี่แจมินอยู่นะครับ ขอโทษด้วยนะจ๊ะแจมิน น้องอยู่ในวัยกำลังซน ไว้น้าจะค่อยๆ สอนเขานะคุณน้าบอกอย่างใจดีแต่ก็แอบเห็นแววตาดุๆ ที่ส่งให้จนเจ้าตัวเล็กยืนนิ่ง

    "ไม่เป็นไรครับคุณน้า อย่าไปดุน้องเลย จีซองอายุเท่าไหร่ครับแจมินเปลี่ยนเป้าหมายไปเป็นเด็กตรงหน้าแทน อาจเพราะดวงตาที่เป็นประกายในตอนแรกที่พบกัน หรือรอยยิ้มสดใสเมื่อหยิบขนมโปรดไปไว้ในมือ แต่แจมินรู้สึกอยากรู้จักคนตรงหน้าให้มากขึ้น

    "6ขวบครับ พี่แจมินล่ะ"

    "8ครับ งั้นต่อไปนี้เรามาสนิทกันมากๆ ดีไหม"



    ก่อนรอยยิ้มที่เขาเคยคิดว่าสดใสก่อนหน้าจะดูหมองลงทันตาเมื่อเทียบกับรอยยิ้มตอนนี้ที่ได้รับ รอยยิ้มที่เผยให้เห็นฟันซี่สวย แก้มนิ่มที่ยกขึ้นจนลามไปถึงดวงตาปิดยิบหยี น่ามองยิ่งกว่าใครที่เคยพบมา





    จนตอนนี้ก็สิบปีแล้วที่แจมินมักจะปีนหน้าต่างหลังบ้านเข้ามาหาเด็กข้างบ้านคนนี้ จากตอนแรกก็ปีนมาเล่นด้วย จนกลายเป็นความเคยชินที่มักจะมานอนอยู่บนเตียงเดียวกันและกอดจีซองไว้ในอ้อมแขนจนเผลอหลับไป


    "แต่วันนี้พี่มาสายนะ" จีซองเอ่ยพร้อมแก้มพองลม เขาอ่านหนังสือรอจนจะหลับอยู่แล้ว

    "ให้พี่ทำรายงานบ้างนะครับ" แจมินหัวเราะและตอบกลับ

    "ทำไมอะ จีซองคิดถึงพี่หรอ" เพียงแค่นั้นแก้มที่พองลมอยู่กลับกลายเป็นสีชมพู ดวงตารีเลิ่กลั่กมองซ้ายขวาคล้ายไม่รู้จะวางสายตาไว้ที่ไหนดี

    "ไม่มีอะ ใครคิดถึงพี่กัน" แจมินจับปลายคางของเด็กในอ้อมกอดไว้ บังคับให้ประสานสายตา แตะริมฝีปากลงบนกลีบปากนิ่มก่อนจะถอนออก



    "เด็กแถวนี้แหละพี่ว่า"



    END
Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in