เขาคิดในใจพลางลากขาที่เริ่มใช้การไม่ได้ไปตามถนนที่เปลี่ยวร้าง มือข้างขวาถือกรรไกรขนาดเหมาะมือไว้แน่น ส่วนมืออีกข้างนั้นว่างเปล่า มือขาวซีดมีเลือดแห้งกรังติดเป็นแถบ แถมเจ้าตัวยังไม่สนใจคิดที่จะล้างมันออก คงเพราะเห็นว่ามันเป็นศิลปะชั้นเลิศที่นานๆครั้งจะได้ปรากฎบนร่างกายของเขา

ดูเหมือนค่ำคืนนี้จะยาวนานเกินกว่าเขาจะทนไหว เขาหอบร่างกายตัวเองมานั่งบนม้าหินอ่อนตรงลานกว้างของสนามเด็กเล่น มองสิ่งของรอบกายแฝงด้วยความรู้สึกสะอิดสะเอียน

หากให้นึกถึงวัยเด็ก ภาพที่ปรากฎก็มีแต่สีขาวดำ ชิ้นเนื้อที่ข้อแขนเหวอะหวะไม่สวยงาม ขนสัตว์ปลิดปลิวพร้อมกับเสียงร้องอ้อนวอนของมันจนวินาทีสุดท้าย เสียงหัวเราะยามที่ได้ออกแรงแทงทะลุผิวหนังสัตว์ตัวเล็ก ชีวิตเขาเป็นแบบนั้นแหละ บิดเบี้ยว น่าคลื่นเหียน

ภาพตัวตลกลอยมาจนขนอ่อนทั่วร่างกายลุก แฮร์รี่เกลียดตัวตลก เกลียดรอยยิ้มของมันยามมอบให้พวกเด็ก เกลียดลูกโป่งที่มอบมาให้ 

เกลียดความโหดร้ายของมันยามที่เข้ามาสิงสู่ในร่างนี้ เกลียดความเหี้ยมเกรียมยามมันออกมาจากใจเขา แฮร์รี่ยกเข่าชันขึ้นพร้อมกับโอบกอดตัวเอง อยากให้ภาพในอดีตลบหายออกไป เสียงเมื่อของมีคมเข้าประทะกับชิิ้นเนื้อดังอยู่ในโสตประสาทราวกับเทปที่เล่นซ้ำ

ในเช้าของวันที่ดูขมุกขมัวไม่อาจทำให้กลุ่มของเด็กน้อยยกเลิกการเล่นสนุกได้ หมู่เมฆสีเทาลอยเอื่อยเข้ามาบดบังแสงอาทิตย์ ทำให้รอบกายนั้นดูหม่นมัวขึ้นมา ปีเตอร์ปีนขึ้นมาบนต้นไม้หวังจะหลบซ่อนกายหลังกิ่งไม้หนาทึบจากเพื่อนคนหนึ่ง ที่ได้รับหน้าที่เป็นคนตามหา

ช่างเป็นการรอคอยที่ยาวนานในความคิดของเด็กน้อย เม็ดฝนหยดแล้วหยดเล่าตกแหมะลงบนใบหน้าอ่อนเยาว์ จากนั้นก็กลายเป็นฝนห่าใหญ่ เสียงครืนๆของสายฟ้าที่เริ่มผ่าลงมาบนพื้นทำเอาหัวใจดวงน้อยๆสั่นระรัว ปีเตอร์เกาะต้นไม้แน่นขึ้นหวังให้มันสร้างกำลังใจให้ตัวเอง แต่ก็ได้แค่เปราะหนึ่งเท่านั้น

เวลาผ่านไปหลายนาทีจนปีเตอร์ใจไม่ดี พยายาคิดว่าเพื่อนๆกำลังตามหาตัวเองอยู่เป็นแน่ ถ้าอย่างนั้นก็ต้องหลบซ่อนต่อไป

หากแต่รอคอยต่อไปก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นนอกจากฝนเม็ดใหญ่ที่เพิ่มความรุนแรงเรื่อยๆราวกับกำลังกลั่นแกล้งเด็กชายวัยเจ็ดขวบ ขาเล็กออกแรงขยับนิดหน่อยเมื่อรู้สึกว่าร่างกายตัวเองเริ่มสั่นจากความเย็นของน้ำฝนที่ไหลผ่านร่าง แค่เสี้ยววินาทีที่ขยับร่างกาย ทุกอย่างเหมือนจะหยุดนิ่งไปชั่วขณะ เหมือนกำลังถูกดูดลงตามแรงโน้มถ่วง และ

"ฮื่อ" ความเจ็บแล่นปราดไปทั่วร่าง เหมือนมีบางอย่างจุกอยู่ข้างในอกจนร้าวไปหมด ท่ามกลางสายฝนที่ยังคงตกพรำลงมาเรื่อยๆไม่มีสิิ้นสุด อยากจะปริปากขอความช่วยเหลือ แต่ครั้นจะขยับปากก็ยังเป็นเรื่องยาก

"เป็นอะไรมากไหม" พลันหูแว่วได้ยินเสียงพูดแข่งกับสายฝน นัยน์ตาสีเข้มแลเห็นเงาคนตรงหน้าทาบทับตัวเอง "อย่าร้องไปเลย"

คนๆนั้นยังพูดต่อไป ใบหน้าสวยหากแต่ดูซีดเซียวเหมือนคนไร้เนื้อหนัง ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลสวยงามมองมาทางปีเตอร์ รับรู้ได้ถึงความเย็นยะเยือกที่ส่งผ่านมาให้ จนภายในใจเย็นวาบขึ้นมา 

ปีเตอร์พยายามเปล่งเสียงออกมา แต่มันก็เงียบหายไปพร้อมกับหยดฝนที่กระทบพื้นดิน รอยยิ้มสวยประดับบนใบหน้าซีดเซียว เผยให้เห็นแผลเหวอะหวะลากยาวจากมุมปากไปจนถึงสันกราม เลือดสีสดปนกับน้ำลายไหลย้อยลงบนใบหน้าอ่อนเยาว์ ในใจของปีเตอร์กรีดร้องออกมาเหมือนกับคนเสียสติเมื่อเห็นภาพตรงหน้า อยากจะหนีออกไปจากตรงนี้แต่ร่างกายกลับขยับไปไหนไม่ได้

"ทรมานใช่ไหม" ชายคนนั้นพูดเสียงเรียบเย็นและเนิบนาบ "เดี๋ยวก็ได้เป็นอิสระแล้วล่ะ..."