Amazon.co.jp - link

1

สิ่งที่ทำให้ผมคิดอยากจะออกจากบ้านมาใช้ชีวิตลำพัง ก็เพราะจะได้อยู่คนเดียวเพียงแค่นั้น ออกไปสู่สถานที่ไม่คุ้นเคย ไร้ซึ่งคนที่รู้จัก แล้วตายอย่างโดดเดี่ยวคือความปรารถนาของผม ที่อุตส่าห์ตัดสินใจเลือกมหาวิทยาลัยไกลบ้านพ่อแม่ก็เพราะเหตุผลนี้ รู้สึกผิดกับพวกท่านเหมือนกันกลายเป็นคนที่สลัดบ้านเกิดเมืองนอนทิ้งไป แต่ว่าผมมีพี่น้องหลายคน ต่อให้ลูกชายที่ไม่เอาไหนจะไม่อยู่สักคนคงไม่เป็นห่วงอะไรหรอก

เนื่องในโอกาสที่จะได้เริ่มใช้ชีวิตคนเดียว หากไม่ตัดสินใจเรื่องที่อยู่เห็นจะไม่ได้ ลุงของผมมีบ้านเก่าๆอยู่หลังหนึ่งจึงได้ตัดสินใจขอยืมที่นั่นอาศัย ช่วงสัปดาห์สุดท้ายของเดือนมีนาคม ผมกับลุงสองคนได้ออกเดินทางไปบ้านหลังนั้นเพื่อดูลาดเลาก่อน

จนถึงตอนนี้ผมกับลุงยังไม่ได้คุยกันแม้แต่คำเดียว ถึงจะนั่งอยู่บนที่นั่งข้างคนขับมุ่งหน้าสู่จุดหมายปลายทาง แต่บทสนทนากลับจีดชืดเรียกได้ว่าไม่มีเรื่องให้คุย แต่ไม่ใช่เพราะว่าเหตุผลเรียบง่ายเช่นนั้น ผมเองไม่มีพรสวรรค์ทางด้านการสนทนาอยู่แล้ว ไม่ได้เป็นพวกที่กับใครก็เปิดใจให้ได้ง่ายๆ 

"บ่อน้ำตรงนั้น เมื่อซักเดือนก่อนเหมือนจะมีนักศึกษาจมน้ำตายนะ เห็นว่าเมาแล้วตกลงไป" 

พูดแบบนั้นจบ ระหว่างที่ขับอยู่ลุงจึงชี้คางไปยังนอกหน้าต่าง 

แมกไม้เคลื่อนตัวผ่านราวกับบินแล่นไปด้านหลัง สามารถมองเห็นบ่อน้ำขนาดใหญ่ลอดออกมาจากช่องว่างระหว่างพุ่มไม้แน่ทึบที่แผ่กิ่งก้านสาขา 

ผิวของบ่อน้ำถูกย้อมเป็นสีเทาสะท้อนภาพท้องฟ้าที่มีเมฆครึ้ม ให้ความรู้สึกที่ดูหงอยเหงาเมื่อปราศจากสัญญาณของผู้คน บริเวณริมน้ำเป็นสวนสาธารณะ 

"อย่างนั้นหรอครับ" 

หลังจากพูดออกไปแล้วผมถึงรู้สึกเสียดายที่ควรจะเล่นใหญ่ทำเป็นประหลาดใจให้มากกว่านี้ ลุงคงจะคาดหวังให้ผมประหลาดใจอยู่แน่ๆ 

"เธอนี่ ดูไม่ค่อยตกใจกับเรื่องคนตายอะไรพวกนี้เลยหรอ" 

"ก็.. ครับ" 

เรื่องเกี่ยวกับความตายของคนอื่นทั่วไป แค่นี้ไม่ทำให้ผมรู้สึกอะไรหรอก ลุ

งทำหน้าเหมือนกับกับถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่ในตอนนั้นผมยังไม่เข้าใจถึงความหมายของสีหน้านั่น