ชื่อว่าคนที่กำลังอ่านเรื่องนี้อยู่เล่นโซเชียลเป็นทุกคน จะ Facebook ก็ดี หรือ Twitter ก็ดี แล้วเคยมีไหมครับเวลาที่เราเห็นพฤติกรรมการเล่นโซเชียลของเขาหรือเธอแล้ว รู้สึกระอา อยากจะขายหน้าแทน ผมจึงได้แบ่งจำพวกของคนที่เห็นแล้วรู้สึกน่าระอาเหล่านั้นเพื่อมาเล่าต่อ เผื่อว่าใครจะมีความคิดเห็นตรงกัน แต่ขอออกตัวก่อนนะครับว่าทั้งหมดที่อ่านไปคือความคิดเห็นส่วนตัวล้วน ๆ  และผมเขียนค่อนข้างเหยียด(มั้ง?) อ่านเอาบันเทิงนะครับอย่าซีเรียส มีความเห็นตรงกัน หรือต่างกัน หรือเจออย่างอื่นมาก็มาแสดงความคิดเห็นกันได้นะครับ

• จำพวกที่ 2. คนเหงา

                คนพวกนี้มักจะขึ้นสถานะว่า "เหงาจัง" "โสดมากมาย" "ไม่มีใครเดินข้างๆ" และก็มักจะแชร์โพสต์อะไรทำนองนี้ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคนพวกนี้เป็นอะไรกันนักหนา เหมือนพวกเขาจะขาดความอบอุ่น หรือมีปมวัยเด็กที่ไม่มีใครรัก หรืออะไร แต่น่าแปลกที่ในชีวิตจริงๆของคนพวกนี้99% เขาก็มีชีวิตที่ปกติดีนี่ (0.5%คือคนที่เป็นโรคซึมเศร้าจริงๆ 0.5%คือผมไม่แน่ใจ (อิ_อิ) )

• จำพวกที่ 4. แชร์คำคม

                ก็ตามชื่อเลยครับ ฟีดของคนจำพวกนี้ก็ไม่มีอะไรมาก มีเพียงคำคมที่หรูหรา แต่ทำไมดูไม่มีราคาเอาเสียเลย ผมคงอธิบายได้ว่า เพราะเราเห็นไทม์ไลน์ของเขา มันต่ากับชีวิตจริงของเขามากนัก
                ทำไมล่ะ ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น ? ทำไมคนที่อ่านคำคมเพื่อหาแรงบันดาลใจให้ตัวเองมากมายขนาดนั้นถึงทำตัวสวนทางกัน มีผลงานวิจัยนะครับ บอกว่าคนชอบแชร์คำคม มักไม่ค่อยฉลาด สังเกตได้ง่าย ๆ นั่นคือ คำคมที่คนจำพวกนี้แชร์นั้นถึงจะดูหรูหรา แต่ไม่ความหมายอะไรเลย หรือไม่ก็เป็นคำคมของสายเฮิร์ตและคนเหงาข้างบน ส่วนลิงก์ของงานวิจัยผมจะแปะไว้ด้านล่างเพื่อใครจะไปอ่าน วิจัยชิ้นนี้ผมอ่านแล้วน้ำตาจะไหลเลยครับ อ่านไม่ออก เพราะมันเป็นภาษาอังกฤษ

คุยกันท้ายตอน

                เป็นอย่างไรกันบ้างครับ บุคคลที่อ่านมาข้างต้น อาจจะมีเยอะกว่านี้แต่ยังไม่ได้เขียน เพราะอย่าที่บอกนะครับว่าทั้งหมดคือมุมมองและความคิดความอ่านของผมเอง งานวิจัยที่พูดถึงเลยมีแค่ 2 แหล่ง อย่างที่ 2 ก็หยิบเขาอย่างแรกนั่นแหละมาเขียนให้ง่ายขึ้น ผมอาจแก้ไข เพิ่มเติมเรื่องนี้เรื่อย ๆ นะครับ อาจจะเอาจากคอมเม้นต์นั่นแหละมาเล่าต่อ ฉะนั้นก็คอมเม้นต์กันเยอะ ๆ นะครับ 

งานวิจัยที่พูดถึง

Gordon Pennycook, James Allan Cheyne, Nathaniel Barr, Derek J. Koehler,
Jonathan A. Fugelsang. (2015). On the reception and detection of pseudo-profound bullshit. Judgment and Decision Making, Vol. 10, No. 6. (p. 549–563).