สงกรานต์ที่ไม่ต้องกลับบ้านก็ได้เพราะยายไม่อยู่น่าจะเป็นข้อพิสูจน์ของประโยคแบบ “บ้านไม่ใช่สถานที่แต่เป็นผู้คน” ว่าอาจจะฟังดูไม่ sound แต่ valid

จากที่ภารกิจคือการกลับบ้านเท่านั้นในสมัยก่อนกลายเป็นสงกรานต์สองปีหลังมานี้ได้แต่ระเหเร่ร่อน หอบโน้ตบุ๊กมานั่งทำงานในร้านกาแฟอย่างเลี่ยงไม่ได้คิดเหมือนกันว่าต้องกลับบ้านมั้ย แต่มันก็กลายเป็นบ้านที่กลับไปทำไมเมื่อไม่มีใครรอไม่มีเป้าหมายหรือปลายทาง ไม่มีแม้กระทั่งเตียงนอน (เพราะเมื่อก่อนนอนในห้องยายที่ทุบทิ้งกันไปแล้ว)

สุขสันต์วันสงกรานต์ที่ไม่ได้รดน้ำดำหัวใครหรือว่าง ๆ อาจจะอยากซื้อมะลิมาร้อยมาลัยให้แม่เล่น ๆ (แต่มันก็เปลืองน่ะนะ)

สุขสันต์วันสงกรานต์ที่ไม่มีบ้านให้กลับอีกต่อไป

เพราะบ้านไม่ใช่สถานที่แต่คือยาย