มีหน้าต่างบานหนึ่งในโรงพยาบาลที่ฉันรู้สึกผูกพันกับมัน

       มันเป็นหน้าต่างที่ไม่เคยปิด แม้กระทั่งตอนที่ฝนตก

       เป็นยิ้มที่กว้างจนตาหยีเลยล่ะ

       บางวันก็มีเพื่อนของมัน; เจ้านกพิราบ, มาเยี่ยมเยียน บางทีก็เป็นนกเขา แต่รายนั้นน่ะพูดไม่หยุด และแน่นอนว่าเจ้าหน้าต่างก็ทำหน้าที่เป็นผู้ฟังที่ดี

       ทุกครั้งที่ฉันมาพบหมอ ระหว่างรอ ฉันชอบที่จะมองไปที่มัน แล้วจินตนาการไปว่ามีอะไรอยู่ข้างนอกนั่น ข้างล่างนั่นมีคนไหม

       ราวกับเพื่อนเพียงหนึ่งเดียว ท่ามกลางคนแปลกหน้ามากมายในห้องรอ

       

       ครั้งแรกที่ฉันพบมัน ตอนนั้นฉันกำลังร้องไห้ฟูมฟายหลังจากระบายทุกอย่างออกมาที่โต๊ะคัดกรอง ตาของฉันเต็มไปด้วยน้ำตาและมันพร่าไปหมด มีแค่แสงจากมันที่ฉันเห็น เป็นแสงหม่น ๆ สีขาวเหลือง เหมือนมันกำลังเศร้าไปด้วยกับเรื่องของฉัน

       ฉันละจากโต๊ะนักจิตฯ แล้วไปนั่งที่เก้าอี้รอคิว เช็ดน้ำตาพร้อมจ้องมองไปที่มัน

       วิ่งแล้วโดดลงไปเลยดีไหมนะ

       ความคิดหนึ่งโผล่ออกมา ฉันเพ่งโฟกัสไปที่หน้าต่างอีกครั้ง แสงจากมันเป็นสีอุ่น ไม่รู้ทำไม แต่มันทำให้ฉันใจเย็น หยุดคิด และได้สติ

       รออีกนิดเถอะนะ อีกไม่กี่นาทีก็ได้พบหมอแล้ว

       เสียงในใจของฉันบอก หลังจากเห็นแสงแดดที่ผ่านหน้าตาเข้ามา

       16 เดือนผ่านไป วันนี้ฉันรู้สึกขอบคุณที่ฉันยังมีชีวิตอยู่อย่างปลอดภัย

       ขอบคุณนะเจ้าหน้าต่าง และคุณแสงแดด