ระยะห่างของฉันกับเขาตอนนี้คือ 14 ก้าว

ฉันเลี่ยงการสบตาเขาด้วยการก้มวัดระยะห่างด้วยสายตา

ฉันเป็นคนไม่มีพรสวรรค์เรื่องนี้เอาซะเลย  เอาจริงๆนะ  ฉันไม่คิดว่าใครๆก็จะประมาณระยะห่างกันได้เกือบเท่าจริงทุกคนหรอก  ฉันแค่อาจจะประมาณได้ห่างจากความจริงมากกว่าคนอื่นเท่านั้นเอง

"ไง"

แดดสีส้มของตอนเย็นแยงตา

ฉันใช้สิ่งนั้นเป็นข้ออ้างกับตัวเองเพื่อไม่ให้เงยหน้าสบตาเขา

ฉันพยักหน้าตอบรับ "ไง"

เราเลิกกันในวันที่ฝนตก  มันเป็นฝนเม็ดเล็กที่เทลงมาตั้งแต่เช้า

เรายืนห่างกันสามก้าว ประชันหน้าหากัน

เขายื่นร่มมากันฝนให้ฉันแม้จะกำลังถูกตะโกนใส่อยู่ก็ตาม

ความสัมพันธ์ที่ยับยู่ยี่เหมือนกระดาษ

และฉันเป็นคนขยำมันเอง

เสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้

ฉันถอยหลังห่างอัตโนมัติ  พยายามเว้นระยะห่างให้เท่าเดิมแต่ยากเกินไป

ฉันกระตุกตอนที่เขาเอื้อมมือมาจับที่ข้อศอก  ไม่ได้กลัวว่าจะเป็นการทำร้ายร่างกายอะไร  เขาอ่อนโยนและให้เกียรติ

ใช่แล้ว  เขาไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่าการจับข้อศอกฉันเบาๆแล้วหมุนหันหลังให้กับแดด  ส่วนตัวเองก็ขยับมายืนตรงหน้า

และตอนนี้  ฉันหมดข้ออ้างในการก้มหน้าหลบตา

ฉันมองแผ่นหลังกว้างที่เดินห่างออกไปไม่ชัด  ระยะห่างระหว่างฉันกับเขาตอนนี้คาดว่าเป็น 14 ก้าว

... 18 ก้าวแล้วตอนนี้

... 20 ก้าว

... 26

... 30

ฉันใช้น้ำตาที่กบตานี่อยู่เป็นข้ออ้างในการวัดระยะห่างผิดไปเรื่อยๆ