ใครบ้าง จะรู้ ที่ฉันรู้
จะมีผู้ ใดอยู่ ตั้งใจเห็น
ใครบ้าง จะรู้ สิ่งที่เป็น
สิ่งที่เฝ้น ที่คว้า จะได้มา
กล่องหนึ่งใบ มีน้ำหนัก ที่เเตกต่าง
เราคนสร้าง คนถือ เเบกมันไว้
มันจะหนัก จะเบา สักเท่าไร
ตัดสินใจ ถือมา ด้วยสองมือ
เราทำหน้า ไม่ดี บ่นว่าหนัก
คนเดินทัก บอกแหม ใบเเค่นี้
ลองเปลี่ยนท่า เปลี่ยนทาง เปลี่ยนวิถี
ก็จะดี ไม่เห็นหนัก คิดมากไป
เราก็เอ่ย ว่าไม่ลอง จะไม่รู้
ลองมาถือ มาดู ว่าเบาไหม
ถ้าไม่ลอง มาตัดสิน จงออกไป
ขอได้ไหม หยุดพูด ให้ บั่นทอน
อย่าเอากล่อง ใบโต โอ้ความรู้
ไม่ได้ดู เทห์กว่า พิศมัย
อย่าเอากล่อง โอฬาร มาเปรียบใบ
ที่ใครใคร เขาถือ เขาเเบกมา
เจ้าจะรู้ ได้ไง ว่ามันหนัก
เจ้าประจักษ์ รู้เเจ้ง เกินไปไหม
ทำอวดรู้ ว่าเผชิญ เหมือนกันไง
ที่ไหนได้ ก็เเค่ คนอวดความ
อนิจจัง นำพา มาจริงหนอ
ขอเพียงพอ จงหยุดคิด และพักผ่อน
จนเปลี่ยนหนัก ชิ้นนี้ ให้วิงวอน
จนประคอง กล่องใบนี้ ไปให้ไกล
ถึงเเม้ว่า มันจะหนัก เดียวก็เบา
มันจะเศร้า มันจะสุข ก็ลุกไว้
ถึงเเม้วัน ข้างหน้า จะอีกไกล
ขอจงไป อย่าหวั่น ประพึงเวลา
ถึงวันนั้น เจ้าจำ คำข้าสอน
อย่าตัดสิน อย่าตัดรอน คนอื่นเขา
ความทุกข์ใคร ความทุกข์มัน อย่าทำเอา
สู่รู้เข้า มีเเต่ทุกข์ ไม่สุขเอย
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in