Is anyone here unemployed?

          This is a message from an Unemployed Citizen.

          /

          ตั้งแต่ตกงานมาได้ 5 เดือน สิ่งที่เราทำบ่อยที่สุดคือ การอยู่เฉย ๆ ไม่ว่าจะเป็นนั่งเฉย ๆ นอนเฉย ๆ หรือกระทั่ง การยืนเฉย ๆ

  

          เมื่อกี้เราไปยืนเฉย ๆ มองท้องฟ้ามา ซึ่งคำว่า เฉย ๆ ของเราคือหมายถึงการแทบไม่เคลื่อนไหวทางร่างกาย เน้นไปเคลื่อนไหวทางความคิดแทน เรายืนมองท้องฟ้าเฉย ๆ อยู่สักสามนาทีได้ มีแค่ลูกตาดำที่กลอกกลิ้งไปมา อวัยวะอื่นนอกจากนั้นเหมือนโดนสต๊าฟ และห้วงความคิดของเราก็หนีไม่พ้นการคิดและกังวลถึงอนาคตที่แม้แต่พระเจ้าก็ไม่อาจล่วงรู้

คนบนโลกนี้มีหลากหลายประเภท และหลากหลายมากเกินกว่าที่จะสามารถกำหนดได้ว่าแท้จริงแล้ว

เรากำลังคิดว่าเราคงเป็นคนประเภทที่ไม่ชอบเสี่ยง และไม่ชอบทำอะไรที่ไม่อยากทำ เกลียดการถูกบังคับ ดื้อเงียบ หัวกบฏอยู่ไม่น้อย อะไรที่ไม่ใช่ก็คือไม่ใช่ เราจะไม่ฝืนมัน เราจะไม่ยอมมัน 

ซึ่งไอ้การเป็นคนแบบนี้ข้อเสียที่ชัดที่สุดตอนนี้ คือ เราอยู่ในระบบยาก

ไม่ว่าจะเป็นระบบเศรษฐกิจ ระบบสังคม วัฒนธรรม ระบบในบริษัท ระบบในบ้าน

มันทำให้เรารู้สึกยากลำบากในการหาว่าเราควรอยู่ตรงไหน หรืออยู่ในระบบพวกนี้อย่างไรให้รอด

เราคิดว่าหลายคนอาจเคยรู้สึกแบบเรา คือ หาไม่เจอว่าตัวเองควรอยู่ตรงไหน

ที่สำคัญกว่าคือ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้

ตัวเองอยู่ตรงไหนของระบบ

ถ้าจะให้เราตอบ เราว่าเราอยู่ชายขอบของระบบ

เราเกือบจะหลุดจากวงโคจร

และสถานที่หรือผู้คนที่เหมาะกับเรา ก็คงเป็นอะไรที่แทบจะหลุดวงโคจรเหมือนกัน

ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่า เราจะไปหาที่แบบนั้นได้จากไหน

ในเมื่อชีวิตเราต้องพึ่งพาระบบอยู่เกือบแทบทั้งหมดของชีวิต

เรามีเพื่อนคนหนึ่งที่แทบจะหลุดวงโคจรไปมากกว่าเราเสียอีก

และเป็นเพื่อนที่เราสบายใจที่จะอยู่ด้วยมากที่สุด

เรายังคงพยายามอยู่ในวงโคจรกับดาวปกติดวงอื่น แต่เพื่อนคนนี้เขาหลุดออกไปมาก

และเขาก็กำลังพบความยากลำบากไม่แพ้เรา

เรายืนมองท้องฟ้าและคิดดัง ๆ ในใจว่า

ความรู้สึกของการเป็นคนชายขอบมันทำให้เรารู้สึกตัวเล็ก

แม้ว่าเราจะพยายามกินให้เยอะขึ้น ออกกำลังกายให้แข็งแรงขึ้น

แต่เมื่อไปอยู่ร่วมกับคนอื่น เราก็ยังคงเป็นคนตัวเล็ก ๆ ที่น้อยคนจะมองเห็น

และแท้จริงแล้ว เราก็ไม่ได้อยากให้คนมองเห็นมากมายนัก

เราแค่อยากให้คนไม่เลือกมองข้ามคนตัวเล็ก ๆ แล้วเดินชนกัน ทำเหมือนกับว่าไม่ได้มีเราอยู่ที่ตรงนั้น

หรือไม่เราก็็อาจต้องเป็นคนตัวเล็กที่พยายามมากขึ้น

เป็นคนชายขอบที่ก้าวเข้าไปให้ใกล้ศูนย์กลางมากขึ้น

เพราะเดี๋ยวนี้ ถ้าไม่ปรับตัว ก็ต้องยอมแพ้ไปใช่ไหมล่ะ

คิดแล้วก็หดหู่ใจ

/