และทำอะไรที่ไม่คาดคิดเสมอ ซึ่งนั้นมัน

ก็เป็นความจริงนะ หมายถึงสำหรับมนุษย์

เพราะสำหรับฉันแล้วความรักเป็นส่วนหนึ่ง

ของจักรวาลและเป็นของประทานจากสวรรค์

แต่หากจะให้ฉันเล่าว่ามีความรักครั้งแรกตอนไหน

ก็ตอบไม่ได้หรอก เพราะฉันไม่ใช่มนุษย์ ตัวฉันเป็นแค่

นางฟ้าตนหนึ่งที่วันๆของฉันคอยเฝ้าดูมนุษย์อย่างพวกเธอ

วนเวียนอยู่ในความรักซ้ำไปซ้ำมา แต่ฉันก็ไม่โทษเธอหรอกนะ

เพราะเวลาที่พวกเธอมีความรักให้กันมันเป็นกลิ่นหอมให้กับ

พวกเราเหล่านางฟ้า 

หน้าที่ของนางฟ้าอย่างเรา คือคอยเฝ้าดูและสร้างปาฏิหาริย์

ให้กับมนุษย์ที่มีศรัทธาและเชื่อในเทวดานางฟ้าอย่างพวกเรา

จึงไม่แปลกที่ฉันจะชอบมาวนเวียนในโลกของพวกเธอ จะว่าไป

ถ้าตัดการทำงานที่พวกเธอต้องทนทุกข์แล้วล่ะก็ การเป็นคนอย่างพวก

เธอมันก็สนุกดีนะ มีเรื่องให้ทำมากมายแต่แปลก ทั้งที่พวกเธอสร้าง

สิ่งที่ทำให้พวกเธอมีความสุขขึ้น แต่พวกเธอกับไม่มีความสุขเลย

พวกเธอเอาแต่ขอพรให้ตัวเองรวยขึ้น มีงานทำเยอะขึ้น

แต่ไม่คิดหรอว่าพวกเธอกำลังทำร้ายตัวเองกัน เห้ออฉันล่ะหนักใจ

กับพวกเธอจริงๆ 

พูดถึงก็มาเลย ไหนนายมีอะไรหน้าต่างดูเศร้า(เขาไม่เห็นฉันหรอก)

เอ้า ไม่พูดล่ะ ถ้าไม่พูดนางฟ้าก็ให้พรไม่ได้นะ ชายหนุ่มคนนั้นเอาแต่นั่ง

ซึมที่หน้ารูปปั้น ฉันสัมผัสได้ถึงความเศร้าจากส่วนลึกในจิตใจของเขา

ทำไมช่างหน้าสงสารจังนะ ในฐานะนางฟ้าผู้แสนดีถ้าฉันจะแอบดูความทรงจำ

คงไม่เป็นไรหรอกนะ แล้วฉันก็ยื่นมือไปสัมผัสที่หน้าผากเขา

โถ่ สวรรค์ ชีวิตเธอช่างน่าสงสาร เธอสอบตก แถมสิ่งที่เธอเรียนอยู่พ่อแม่

ก็บังคบให้เรียน ตอนนี้ทะเลาะกับเพื่อนมาอีก เธอหวังว่าจะมีคนเข้าใจ แต่ไม่มีใครเข้าใจเธอเลย

กลับบ้านไปก็มีแต่คนสั่งเธอโดยไม่แคร์ความรุ้สึกเธอเลย พอไปเรียนก็ต้องแกล้ง

มีความสุข สมแล้วล่ะที่เธอมาที่นี้ ขอพรสิแล้วฉันจะให้พรเธอหวังว่าจะมีความสุขนะ

แต่เธอก็นั่งอยู่นาน จนฉันทนไม่ไหวงั้งฉันต้องช่วยเธอ

จะได้ขอพรกับฉัน งั้งฉันจะปลอมเป็นมนุษย์ล่ะกันว่าแล้วก็

ปริ๊งๆๆๆๆ

หวังว่าหน้าตาฉันจะเป็นมิตนะ เธอจะคิดไม่นะว่ามนุษย์ผู้หญิงอย่างฉัน

จะมาเดินในสวนแล้วมานั่งคุยกับเธอเนี่ย เอาน่ะ เพื่อการเป็นนางฟ้าที่ดี

ฉันเดินไปใกล้เขา 

"หวัดดี" ทักได้เสร่อมาก

เขามองหน้าฉันเหมือนกับว่าฉันไม่ได้ทักเขา

"หมายถึงนายนั้นแหละ" ฉันนั่งลงข้างๆแต่ก็เว้นระยะไว้บ้าง 

"นายมาขอพรหรอ?"

 

เขาหันมาทำหน้าสงสัย

"หมายถึงอะไรครับ" น้ำเสียงสุขภาพแต่ก็อ่อนแรง

"เอ้าก็เนี่ยรูปปั้นนางฟ้า ใครๆที่มาที่นี้ก็มาขอพรกันทั้งนั้นแหละ"

เขานิ่งไป

"เห็นว่าขอพรแล้วเป็นจริงทุกคนเลยนะ"

เขาก็ยังนิ่ง ก่อนที่พูดด้วยอาการสิ้งหวัง

นี้โปรโมทเต็มที่แล้วนะ

"ชีวิตผมคงไม่มีพรอะไรช่วยผมได้หรอก คงมีแต่เมฆหมอกสีดำเท่านั้นแหละ"

โอโห คนอะไรจะดราม่าขนาดนั้น แต่สิ่งที่เขาพูดนั้นมันเศร้าจริงๆนะ

เหมือนรอบตัวเขามีแต่ความหนาวเหน็บ โลกทั้งใบของเขามันเป็นสีเทา

ทำไงดีล่ะทีนี้ 

"ไม่หรอกเห็นว่านางว่าฟ้าที่นี้เขาเข้าใจคนดีนะแบบ พี่อ้อย พี่ฉอดอ่ะ"

อวยตัวเองก็เป็น

"เอางี้งั้งฉันจะพาขอพรล่ะกัน ดีป่ะ"

เขาพยักหน้า

"นายจะขออะไร"

เขาค่อยเงยหน้ามามองฉัน แววตาเหมือนกับว่าถ้าพูดไปแล้วอยากให้มันเป็นจริง

"ความสุข"

โอโหกว้างจัง จะให้ยังไงดีล่ะ

"โอเคได้ งั้งเรามาขอความสุขด้วยกันนะ ส่งมือมา"

เขาทำหน้างง

"เอาน่ะเร็ว"

เขาส่งมือให้ฉัน จากนั้นฉันจับมือของเขา

ตอนนั้นฉันสัมผัสได้แต่ความทุกข์ความเศร้าใจ

ฉันเห็นเขายืนอยู่กลางความมืดมิดเดียวดาย

ฉันจะทำยังไงให้นายมีความสุขน่ะ

"นางฟ้าเจ้าขาฉันขอ ขอพรให้กับ" เออแล้วเขาชื่อไรล่ะ

"นายชื่อไร"

"แบงค์"

"ขอให้นางฟ้าอวยพร คุณแบงค์ให้มีความสุขภายในเจ็ดวันนี้ด้วยเถอะ" อุ้ยพูดไรไปเนี่ย

"เรียบร้อยที่นี้นายก็มีความสุขและ"

"ฉันยังไม่รู้สึกอะไรเลย"

"นี้ไงนายลองยิ้มสิ"

เขาทำหน้าเฉยใส่

"ลองดูเร็วๆ" 

เขาค่อยๆยิ้มแต่ฉันก็ใช้พลังเสทเขาให้ยิ้ม 

เขาตกใจเล็กหน่อย

"ดีมาก เห็นไหมนายมีความสุขแล้ว"

เขาค่อยๆหุบยิ้มแต่ก็ยัง อมยิ้มอยู่นิดๆ

"ของคุณนะ"

"ไม่เป็นไร งั้งไปก่อนนะ"

"เดี๋ยวสิ ฉันยังไม่รู้จักชื่อเธอเลย"

เดี๋ยวนะเอาไงดี

"ฉันว่าชื่อฉันไม่สำคัญหรอก ตอนนี้นายรอมีความสุขกับพรเถอะ"

แล้วฉันก็รีบเดินไปเพราะกลัวความแตกแค่ก็นี้เสี่ยงมากแล้ว

หลังจากนั้นฉันติดตามเขาไปทุกที่เพื่อทำหน้าของฉัน

หัวของความสุขนี้มันช่างกว้าง ฉันเลยคอยช่วยเขาทุกเรื่อง

บางครั้งก็ต้องปลอมเป็นคน(แต่เป็นร่างอื่นนะ) ผ่านไปสามวัน

ดูเหมือนว่าเขาจะมีความสุขเพิ่มขึ้นนะคืนดีกับเพื่อน ที่บ้านเข้าใจ

การเรียนดี แต่ทำไมนายเหมือนยังมีอะไรในใจ ช่างเถอะนั้นไม่ใช่

หน้าที่ฉัน งั้งคืนนี้ฉันให้นายฝันดีนะ ฉันจะได้พักผ่อน

ในวันหนึ่งเวลาเดียวกับที่เขามาขอพร ในวันนั้น

ฉันประหลาดใจที่เขากลับมาเพราะตั้งแต่

วันนั้นเขาเหมือนลืมไปแล้วว่าเคยมาขอพร

เขาเดินมาที่หน้ารูปปั้น และจองมองแบบแปลกๆ

ทำท่าทีเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็ไม่กล้า

 

"ไงนางฟ้า" 

เดี๋ยวนะนี้เป็นการทักนางฟ้าหรอ หวยมาก

"คือ....ฉัน...จะ.." 

โอ๊ยรีบๆพูดสินึกว่าฉันว่างนักหรอ

เขาสูดหายเข้าแล้วพูดออกมาใหม่

"ผมอยากเจอผู้หญิงคนนั้น คนที่ในคืนที่ผมมาขอพร"

โอไม่ไม่นะ ทำไมล่ะ ฉันงงไปหมดแล้ว

เขาพูดจบก็ทำหน้าสิ้นหวังเหมือนจะไม่เชื่อในสิ่งที่เขาพูด

ทำไงดีล่ะต้องให้มันเป็นจริงใช่ไหม เอาว่ะ

ฉันต้องเล่นบทแบบบังเอิญเจอ แล้วเดินหาเขา

"นาย" ฉันเรียกเขา

เขาเงยหน้าขึ้นมา สิ่งที่ทำให้ฉันประหลาดใจเขายิ้มอย่างที่

ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน

"ไง " 

"นายมาขอพรอีกหรอ แสดงว่าเริ่มเชื่อแล้วอ่ะดิ"

เขาทำท่าทีเลิ่กลั่ก เหมือนแบบลืมไปว่าเตรียมอะไรมา

"อ่อ ใช่พอดีเอาดอกไม้มาขอบคุณเธอน่ะ"

"ห่ะ"

"อ่อไม่ หมายถึงขอบคุณนางฟ้าน่ะ"

เพิ่งสงเกตุว่าถือดอกไม้มาด้วย

"แล้วเธอมาทำอะไร"

"อ่อฉันก็มาเดินเล่นน่ะ"

"ห่ะในสวนตอนกลางคืนอ่ะนะ"

"ใช่ทำไมหรอ"

"เธอบ้าหรือป่าวไม่กลัวหรอ"

กลัวอะไรทำไมต้องกลัวมนุษย์นี้แปลกเนาะ

อ่อหรือว่า ฉันทำเป็นกลัวจะได้เนียนๆ

"อ่อ ก็ กลัว ใช่กลัว" 

"ว่าแต่ครั้งที่แล้วเธอยังไม่บอกชื่อฉันเลย"

"นายมีความสุขแล้วหรือยัง ตอนนี้น่ะ"

"มี"

"แค่นั้นก็พอแล้วนิ"

"ไม่สิ ใช่มีความสุขแต่ว่ามันคนล่ะเรื่องกับชื่อของเธอ"

ตานี่จะรู้จักไปทำไมผู้หญิงคนนี้ไม่มีอยู่จริง

"ทำไมถึงอยากรู้จักชื่อฉัน"

"อยากรู้จักเธอ"

ตึกๆ ตึกๆ เสียงหัวใจของเขาเต้นแรงมาก

และได้กลิ่นของความรักจางๆจากเขา

"นะได้โปรดบอกฉันเถอะ ฉันอุสามาขอพรให้ได้เจอเธอ"

เอาไงงี้ชื่อไรดีนะ ฉันมองไปมองมา งั้งชื่อนี้แหละ

"ฟ้า ฉันชื่อ ฟ้า"

"ฟ้า ยินดีที่ได้รู้จัก"

"ส่วนฉันชื่อแบงค์"

เขายิ้มอีกแล้ว แปลกจังกับอีกแค่รู้จักชื่อ

ก็ยิ้มแล้วหรอ คงจะพอแล้วนะงั้งฉันไปดีกว่า

"งั้งฉันไปก่อนนะ บาย"

"เดี๋ยวสิเราจะได้เจอกันอีกไหม"

ฉันมามองแล้วยิ้มก่อนเดินจากไป

ก็จะครอบตามที่เขาขอ แต่ท่าทางเขาแปลกไปเขามีความสุข

กับบางสิ่งที่ไม่ใช่พรของฉัน ตอลดทั้งวันเขาเอาแต่ นั่งมองท้อง

ฟ้า กลิ่นของความรักจากเขามันหอมและแรงขึ้นทุกวัน แล้วเขา

มีความรักกับใคร มันเป็นกลิ่มความรักที่ปราถณาคู่ครองแต่เท่า

ที่เห็นเขาไม่ได้มีใครนอกจากเพื่อนๆ แล้วทำไมฉันต้องอยากรู้นะ

รู้ตัวอีกทีฉันเผลอไปสัมผ้สตัวเขาทำให้ฉันเห็นภาพผู้หญิง ใช่แล้ว

เขาหลงรักร่างมนุษย์หญิง ฟ้า ของฉัน 

นั้นหมายความว่า เขาหลงรักฉัน 

ตึกๆตึกๆ เสียงอะไร ตึกๆตึกๆ หัวใจมันเต้นทำไมกัน

กลิ่มหอมนี้ ไม่นะ นี้ตัวฉันกำลังเป็นอะไร

ในวันสุดท้าย เขามารอฉันที่เดิม

เขามารอหวังว่าจะได้พบกับฉัน

แต่ฉันสบสนไม่รู้จัทำยังไงเขาเป็น

มนุษย์และฉันเป็นนางฟ้า ฉันสามารถ

มีความรักแบบคู่ครองได้งั้งหรอแล้ว

ถ้าเขารู้ความจริงล่ะจะเกิดอะไรขึ้น

ฉันไม่อยากเจ็บซ้ำกับความรัก

ระหว่างที่ฉันครุ่นคิดอยู่นาน

เขาก็ถอดใจและเดินจากไป

ตามท้องถนนในยามราตรี

เขาเอาแต่ก้มหน้า ฉันก็ได้แต่

สับสนและมองเขา 

ทันใดนั้น!!

ก็มีรถยนต์วิ่งมาด้วยความเร็ว

เขาถูกรถชน ฉันตกใจมาก

เขากำลังจะตายพลังชีวิต

ของเขาเหลือน้อยลง

แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่ลดลงคือ

กลิ่มของความรักที่มีต่อ ฉัน

ยังไม่พุ่งออกมาไม่หยุด

ฉันควรทำยังไงดี ฉันตื่นตระหนก

ฉันจึงตัดสินใจ ให้ชีวิตฉันกับเขา

จากวันนั้นเขารอดชีวิต

ส่วนฉัน นางฟ้าที่มอบชีวิต

ให้กับมนุษย์ ตอนนี้ฉันเป็น

เพียงสิ่งมีชีวิตเหมือนมนุษย์มีปีก

แต่ไร้ซึ่งพรใดๆ เพราะนางฟ้าที่

มอบชีวิตให้กับมนุษย์นั้นคือการแลก

ด้วยพรวิเศษต่างๆทั้งหมดที่มี

ฉันไม่รู้ตัวเหมือนกันว่า

การกระทำทั้งหมดของฉัน

ทำไปเพราะอะไร ฉันตอบสนองกับอะไร

รู้เพียงว่าฉันต้องทำอะไรสักอย่าง

เพราะกลิ่มหมอของความรักจากเขา

มันสั่งให้ทำลงไป

ฉันมาที่รูปปั้น ฉันยื่นอยู่ในร่างมนูษย์ที่ไร้ปีก

เพราะฉันเพิ่งตัดมันทิ้งไป

 จากนี้ไปฉันต้องเริ่มชีวิตใหม่ ฐานะอะไรกันนะ 

"ฟ้า" 

เสียงเรียกจากด้านหลังฉัน 

นั้นมันชื่อฉันในร่างนี้นิ

ฉันหันพบว่า แบงค์ ยืนอยู่พร้อมดอกไม้ช่อใหญ่

และใบหน้าที่ยิ้มแย้มพร้อมกลิ่มหอมอีกเช่นเคย

"ดีใจที่ได้เจอเธอ"

"นายเอาดอกไม้มาทำอะไรเยอะแยะเลย"

"ฉันเอามาให้ฟ้า เอ้ยนางฟ้าน่ะ พอดีก่อนหน้านี้ฉันประสบอุบัติเหตุน่ะ

แล้วฉันรอดมาได้ หมอบอกว่าฉันน่าจะตายไปแล้วแต่ฉัน

ก็รอกมาได้ คงเป็นเพราะนางฟ้าเลยจะมาขอบคุณน่ะ"

ฉันไม่รู้จะตอบยังไงฉันดีใจที่เขารอด

เขาเดินเอาดอกไม้ไปวางก่อนจะหยิบ

แยกออกมาหนึ่งดอก เขาหันมาที่ฉัน

"ขอบคุณนะนางฟ้า"

จบ

#สายลมเสรี

#ความรู้สึกเรื่องสั้น