" .. หมอบอกว่า น่าจะอายุ 2-3 เดือนเองนะ .." เฮนเดอรี่ว่าพลางแกะห่อขนมแมวเลีย

มันเป็นเวลาหลังเลิกเรียน ฟ้ามืดแล้ว และเขากับลูคัวซื้อมื้อเย็นง่าย ๆ มากินที่ห้อง 

ความตั้งใจของเขาในวันนี้คือเล่นเกมตามที่สัญญาไว้ในคลาส

แต่ตอนนี้เฮนเดอรี่เหม่อถึงเพื่อนใหม่ที่เพิ่งเริ่มคุยกันได้ไม่กี่ประโยคซะแล้ว

"..."

" เอาอีกล่ะ ..เหม่อลอยจังนะวันนี้ " ลูคัสยกมือขึ้นดีดดัง เป๊าะ ตรงหน้าเฮนเดอรี่

" !!! " 

ขนมแมวเลียที่เฮนเดอรี่ถือยู่โดนบีบด้วยแรงสะดุ้ง 

" เอ้ย ..." เขาชะงักไปเล็กน้อย แต่เจ้าแมวตัวจิ๋วรีบปรี่เข้ามาเลียนิ้ว

" อะ... จั๊กจี้แหะ " เฮนเดอรี่หัวเราะออกมาเบา ๆ แล้วอมยิ้มมอง

ลูคัสก็ไม่ลืมหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปมันไว้ 

" อยู่เฉย ๆ นะ ......โอ๊ะๆๆๆ มุมนี้" ด้วยความที่เขาตัวโต และลูกแมวสูงห่างจากพื้นไม่เท่าไหร่ ลูคัสเลยลงไปนอนแทบจะทั้งตัวบนพื้นเพื่อถ่ายรูปแมวที่กำลังกินขนมอยู่

ไม่นานนัก เจ้าลูกแมวกินเก่งนี้ก็จัดการจนหมด 

" ....วันนี้เห็นคุยกับเซียวจวิ้น ..." ลูคัสพูดขึ้นมาแต่เขายังไม่ลุกจากการนอนบนพื้น

"? ...หืม? ..รู้จักหมอนั่นด้วยหรอ...แต่ก็ไม่ได้คุยอะไรกันมากมายนะ วันนี้ก็เพิ่งรู้จักชื่อเอง " 

เฮนเดอรี่เสริม พลางใช้นิ้วเกาใต้คางเล็ก ๆ แล้วหันไปมองลูคัสเป็นเชิงสงสัยว่าทำไมหรอ

".... อ่าฮะ ...." ลูคัสตอบแค่นั้นพลางมองไปที่เครื่องเกม ก่อนจะเบี่ยงประเด็น เขาค่อย ๆ ลุกขึ้นนึง

" เล่นเกมดีกว่า " 

" เดี๋ยว นายต้องไปแกะอาหารมาใส่จานไม่ใช่หรอ " เจ้าบ้านรีบปราม

" เออออ รู้แล้วครับ ๆ " ลูคัสยักไหล่ทีนึงแล้วลอยหน้าลอยตา ก่อนจะลุกเดินไปที่ห้องครัว

ไม่ยักกะรู้ว่ารู้จักกันแหะ ... คงต้องถามหน่อยมั้ง ..?

แต่อย่างลูคัสมันคงรู้จักไปทั่วล่ะมั้ง

ทั้งหน้าตา รูปร่าง นิสัย เรียกได้ว่าแฟนในอุดมคติของสาว ๆ แถมเจ้าตัวยังเข้าหาคนเก่งอีก

" นายถามทำไม ? เซียวจวิ้นนี่เพื่อนนายหรอ? " เฮนเดอรี่ถามพลางคีบอาหารเข้าปาก บนตักมีเจ้าแมวสีดำนอนหลับอยู่ 

" ไม่เชิง .. ก็เคยเห็นนอกมหา'ลัยบ้างอะนะ ..." ลูคัสคีบคำใหญ่ ๆ เข้าปาก

" เห็นข้างนอก? ไปเที่ยวหรอ? ที่ไหน??" เฮนเดอรี่รัวคำถามใส่จนลูคัวเลิกคิ้วเข้ม ๆ ขึ้นอย่างแปลกใจ

" สนใจอะไรนักวะ .. หมอนั่นสเปคนายรึไง? "​ ลูคัสเคี้ยวตุ้ย ๆ พลางเอาตะเกียบชี้หน้าเฮนเดอรี่ 

และไอ้อาการชะงักทันทีแบบนั้นน่ะดูออกง่ายชะมัดเลยเว้ยเฮนเดอรี่ ...

"ชอบหรอ?" ลูคัสถามสบาย ๆ พลางคีบอาหารกินต่อ แต่เจ้าตัวแทบจะสำลัก

" เปล่า .. หมอนั่นแปลก ๆ ดี ...แบบ .... ไม่รู้สิ.. " เฮนเดอรี่กรอกตาไปมาตอนตอบคำถาม

" นายดูออกง่ายชะมัด รู้มะ ... " ลูคัสเท้าคางมอง

"  ? .........อะไรวะ ...เพ้อเจ้อแล้ว..." เฮนเดอรี่ไม่ต่อปากต่อคำอะไรและเลี่ยงประเด็นไปตั้งหน้าตั้งตากินต่อ

ทั้งสองคนกินมื้อเย็นไปจนอิ่มพุงกาง ถ้วยจานอะไรก็ถูกวางไว้บนโต๊ะแบบนั้น ปารีสก็ตื่นแล้วบิดขี้เกียจไปเล่นที่อื่น

เกมเพลย์ถูกเปิดขึ้น ลูคัสใช้เวลาตรงหน้าจอทีวีพร้อมกับเบียร์กระป๋อง 

เฮนเดอรี่ก็เช่นกัน โดนคะยั้นคะยอให้ดื่มด้วย .. มีการโวยวายเกมเสียงดังบ้าง เฮบ้าง 

จนเวลาผ่านไป และดึกมากแล้วสำหรับการทำเสียงดัง ประตูถูกเคาะสองสามครั้ง

"ชิบหายละ... เสียงดังไปรึเปล่าวะ? " ลูคัสทำทีพูดกระซิบแล้วหยุดเกมไว้ เฮนเดอรี่ตีไหล่เข้าให้

"นายนั่นแหละ เสียงดัง ไม่ต้องมากระซิบเลย" เขาลุกแล้วเซเล็กน้อย ก่อนจะสะบัดหน้าไปมา แล้วเดินไปเปิดประตู 

ลูกบิดถูกบิดออกแล้วเปิดประตูช้า ๆ แขนข้างซ้ายค้ำกำแพงไว้ แล้วมองแขกที่ยืนอยู่ตรงหน้า

ตัวเล็ก  ใส่แว่น​ แล้วยังใส่ชุดนอนลายทางอีกต่างหาก แต่สายตานั่น เขาคุ้ยเคยกับมันดี

"เซียวจวิ้น?....." ดวงตาเบิกโตขึ้นทันที 

" อือ..... ห้องนายเองหรอที่เสียงดัง ..." ท่าทางนิ่ง ๆ นั่นดูไม่ออกเลยว่าโกรธหรือเป็นอะไร

" อ่า ...โทษที....ว่าแต่...นายใส่แว่นด้วย .." เฮนเดอรี่หัวเราะขึ้นมาเบา ๆ

" อ่านหนังสืออยู่น่ะ ... ช่วยเบาเสียงหน่อยได้มั้ย ? "

"อือ"

"ดื่มหรอ? .." เซียวจวิ้นโน้มตัวไปหาเล็กน้อยแล้วทำจมูกฟุดฟิด

" รู้ได้ไง​​"

"หน้ากับคอแดงไปหมดแล้ว...เมาเสียงดังแบบนี้ ...นอนเถอะ ..." เพื่อนบ้านตัวเล็กของเขากำลังบ่นอะไรก็ไม่รู้งุ้งงิ้ง

" อือ..." เฮนเดอรี่พยักหน้า แต่ร่างกายก็หนักไปหมด

เขาโน้มตัวเข้าไปหาคนที่กำลังบ่นอยู่ ก่อนจะยกมือข้างขวาขึ้นจับแก้มที่ตอบได้รูป

"ตัวจริงแหะ..." 

"?? " เซียวจวิ้นชะงักไปก่อนจะผละออกมา เพราะรู้สึกว่าอีกฝ่ายเข้าใกล้เกินไป

"........อะ........." เฮนเดอรี่ตาโตอีกครั้ง เหมือนเมื่อกี้เป็นฝันซ้อนฝัน ตื่นขึ้นมาอีกครั้งหลังจากที่ทำอะไรลงไปแล้วก็ไม่รู้

" ท-โทษที...ไม่ได้ตั้งใจ..." 

"........อือ.... เข้าใจ...นายเมา ...ไปนอนได้แล้ว ... เสียงดังแบบนี้ใครจะอ่านหนังสือรู้เรื่องกัน ..." 

เซียวจวิ้นขมวดคิ้วแล้วดันแว่นกรอบเงินของเขา

" ฉันจะพามันไปนอนเอง" เสียงนึงดังมาจากข้างหลังเฮนเดอรี่ นั่นก็คือลูคัสที่เข้ามาโอบช่วงตัวแล้วลากออกไปข้างหลังกรอบประตู 

" โทษทีที่เสียงดัง..." ลูคัสอมยิ้มให้แขกที่แวะมาตักเตือนเขา

"... " เซียวจวิ้นไม่ตอบอะไร แต่ก็พยักหน้ารับรู้แล้วเดินกลับห้องตัวเองที่ห่างไป 2 ห้อง

---------

"ตายยากชะมัด ..อยู่หอเดียวกับนายด้วยว่ะ... สุดยอดไปเลย" ลูคัสพูดขึ้นมาพลางกระดกเบียร์กระป๋องในมือ เขานั่งอยู่ที่ริมเตียง มีเจ้าบ้านนอนแผ่อยู่

".... อือ.... โชคดีจัง..." เฮนเดอรี่หลับตางึมงำ 

"...." คำพูดนั้นเล่นเอาลูคัสหันไปเลิกคิ้วมอง 

...เพ้อซะแล้วว่ะ...

"...โดนของซะแล้ว..." ลูคัสหันกลับไปกระดกต่อจนหมด แล้วบี้กระป๋องให้เล็กลง เก็บมันใส่ถุงขยะ 

เขาจัดการเก็บของทั้งหมดให้เข้าที่เข้าทาง เพื่อนคออ่อนของเขาจะได้ไม่ต้องตื่นมาเจอสภาพห้องเละเทะตอนเช้า 

เจ้าปารีสกระโดดขึ้นเตียงแล้วปีนตัวเจ้าของ ๆ มัน เสียงร้องมิ้ว ๆ เหมือนเรียกให้เฮนเดอรี่ตื่นเหมือนจะไม่เป็นผล 

" เจ้านายแกคออ่อนชะมัด รู้มั้ย ? " ลูคัสหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปเจ้าของบ้านที่หมดสภาพกับลูกแมวบนตัวไว้ 

"เดี๋ยวฉันจะเอาให้มันดูพรุ่งนี้ .. ฮ่าๆ " ลูคัสหัวเราะอารมณ์ดี 

ไม่นาน ลูคัสก็กลับไป

-----