— I only fell for you , baby 

[1] 

อากาศช่วงนี้ทำให้คุณเพลิดเพลินกับเพลงแนวที่ชอบได้มากขึ้น 

นั่นเป็นสาเหตุของเสียงร้องไห้ที่ทำให้ผมตื่นขึ้นมากลางดึก 

พลิกไตัวไปอีกฝั่งของเตียง เพื่อโอบกอดคุณผู้กำลังนอนคู้ตัว

ร่างกายเล็กผอมดูเปราะบางเข้าไปอีกเมื่อเจออากาศหนาวและเพลงเศร้า

[2]

เดทกันครั้งแรกในรอบปีหลังจากยุ่งอยู่กับงาน คุณบอกว่า die tomorrow ฉบับแผ่นมาส่งแล้ว พร้อมของสมนาคุณมากมายเพราะสั่งซื้อเซ็ตครบชุดหลังจากรอทีมงานจำหน่ายแผ่นอยู่นานนับปี— ผมกึ่งนั่งกึ่งนอนดูอยู่บนเตียงข้างๆ คุณผู้มีประกายความตื่นเต้นในดวงตา

เรื่องราวดำเนินไปอย่างเรียบง่าย ไม่หวือหวา ไม่เกินจริง เล่าเรื่องราวของผู้คนในชีวิตประจำวัน พร้อมตัวเลขนับจำนวนคนตายที่เพิ่มขึ้นตามเฉลี่ยแต่ละวินาทีที่มุมจอ

คุณชอบหนังเรื่องนี้ 

“ผมว่ามันทำให้ผมรู้สึกสงบดีนะ”

คุณกล่าวแล้วหัวเราะนิดหน่อย รู้สึกว่าสิ่งที่ตนเองพูดมันช่างน่าขัน 

แต่ก็ไม่อาจปฎิเสธได้ว่าหนังเรื่องนี้มีมุมมองเกี่ยวกับความตายที่สงบเหลือเกิน

นั่นคือสาเหตุที่ทำให้ผมชอบกำมือคุณไว้ขณะที่คุณกำลังจดจ่อกับหน้าจอตรงหน้า

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ท่าทีเรียบนิ่งของคุณทำให้ผมหวั่นใจ

อาจเป็นเพราะบาดแผลใหม่บนร่างกายที่ไม่เคยลดจำนวนลง

วันนั้นหลังดูหนังจบ คุณเดินออกไปที่ระเบียง ยืนจ้องมองทิวทัศน์เบื้องหน้า 

ผมเอนตัวลงบนเตียงขณะที่สายตาจับจ้องมองแผ่นหลังของคุณ

ร่างผอมบางของคุณกระทบกับแสงแดดบ่ายที่ทอดทาบทับลงมา

“ข้างนอกลมพัดหนาวนะ” ผมเอ่ย

“แต่แสงแดดอุ่นดีนะครับ” คุณตอบกลับมา 

ร่างโน้มตัวไปข้างหน้าราวต้องการส่องมองว่ามีผู้ใดเดินผ่านใต้ตัวอาคาร 

ผมรู้ว่าคุณไม่ได้กำลังมองหาสิ่งใด— แต่กำลังหลับตา

ก้มหน้าลงเพื่อบังคับให้หยาดน้ำตารินไหล

[3]

คุณกับผมอายุห่างกันสี่ปี เราพบเจอกันครั้งแรกตอนเลี้ยงสายรหัส 

คุณเพิ่งเข้าปีหนึ่ง ผมก็กลายเป็นพี่คนแก่ของคุณตั้งแต่แรกพบเสียแล้ว

ในตอนนั้น คุณพูดน้อย แต่ก็ยิ้มแย้ม พูดคุยสนุกสนานตามประสา 

ผมอาสาไปส่งคุณที่หอพักเพราะคุณไม่มีรถกลับ พวกเราร่ำลากันตามความเหมาะสม ก่อนจะเกิดเหตุบางอย่างที่ทำให้ผมวนกลับไปหาคุณ , เรื่องราวของพวกเราเริ่มต้นขึ้นตอนนั้น

แล้วที่นั่งข้างคนขับก็กลายเป็นที่ประจำของคุณ

[4]

คุณมักจะจัดเก็บข้าวของเป็นระเบียบเสมอ ยิ่งหนังสือ หรือเอกสารของตัวเองแล้ว เป็นอีกหนึ่งตัวตนของคุณที่ผมมองว่ามันน่ารักดี 

สมุดบันทึกอาการป่วยถูกดึงออกมาเตรียมเขียนทุกครั้งที่จะครบรอบนัดกับแพทย์ แต่เอาเข้าจริง มันถูกดึงออกมาเขียนบ่อยครั้งไปเมื่อคุณร้องไห้ , คุณจึงวางมันไว้ข้างซองยา

“อังคารนี้ไปหาหมอตอนบ่ายใช่มั้ย” ผมถาม วางคางเก่ยบนไหล่ของคุณ 

“ครับ” คุณตอบ น้ำเสียงไม่เจือความง่วงแม้แต่นิดเดียว

“เสร็จแล้วไปเดทกันนะ” แขนโอบกอดเอวของคุณไว้

“เอาสิครับ” ครั้งนี้คุณหัวเราะนิดหน่อย

แผ่นหลังของคุณแนบชิดแน่นกับหัวใจของผม ท่อนขาของเราสัมผัสกัน ปลายเท้าแต่ละคนล้วนเย็นเยียบ ทั้งนี้เป็นฝีมือของลมหนาวทั้งนั้น

คุณหลับตาพริ้ม ในฟูกนุ่ม ผ้านวมผืนโปรด และอ้อมกอดของผม

พรุ่งนี้ผมจะนั่งเฝ้ารอคุณที่หน้าแผนกตรวจ

คุณจะยิ้มเจื่อนให้กับแผงยามากมายในถุง

และผมจะกุมมือคุณไว้ รอเวลา จนกว่าคุณจะเอ่ยปากถามว่าเมื่อไหร่จะพาไปกินบิงซูแตงโม

?