‘ช่วยด้วย !’

‘ฉันยังไม่อยากตาย !!’

ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยเหงื่อ 

ฝันร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า มันน่าจะเป็นสงคราม ผมหนีตายด้วยขาที่หมดแรง 

วิ่งเท่าไหร่ก็หนีความตายนั้นไม่พ้น ในฝันแสนอึดอัด เหมือนกำลังจมน้ำ

มันเหมือนจริงมาก ๆ เลย 

“ กิ๊บส์... นายฝันร้ายอีกแล้วหรอ?” 

รูมเมทของผม ‘ทอมมี่’ ต้องตื่นกลางดึกทบจะทุกวัน เพราะอาการสะดุ้งตื่นรุนแรง

“อือ..เหมือนเดิมเลย ..” ผมยกมือนวดหัวคิ้วตัวเอง พอหลับตาลงก็รู้สึกได้ว่านัยน์ตายังร้อนอยู่ เหมือนกับว่าเพิ่งหยุดร้องไห้ไปเมื่อกี้เอง

“ นายเหงื่อท่วมเลย ....” ทอมมี่ทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ ก่อนจะบีบบ่าที่ก้มห่อของกิ๊บสัน

“ อือ.. มันน่ากลัว... ใครจะไปอยากฝันว่าตัวเองถูกฆ่าซ้ำ ๆ กันเล่า?” ผมเสริม

“อืม..เข้าใจนะ ...ที่นายกลัวมัน .. ใคร ๆ ก็กลัวความตายกันทั้งนั้น” เขาพูดขึ้นมา นัยน์ตานิ่งสงบนั้นมองมาที่ผม 

ผมรู้สึกดีที่ไม่ถูกมองว่าบ้าในตอนที่ฝันร้ายแบบนี้

“ขอบใจนะ” 

“นอนคนเดียวได้ใช่มั้ย?” ทอมมี่ยังมองผมอยู่

“..ได้สิ..ไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วนะ” 

“ฝันร้ายไม่ได้มีแค่เด็กที่ฝันถึงมันนี่...” ทอมมี่เท้าแขนสองข้างไปข้างหลัง เอนตัวสบาย ๆ มองเพดานห้องสีขาว

“อืม..” ผมตอบพลางพยักหน้า ..จู่ ๆ ก็มีแรงกดลงมาที่หัว แขนของทิมมี่โอบไหล่ผมไว้พร้อมกับดันหัวของผมให้เข้ามาหนุนไหล่ เขาไม่ได้พูดอะไร แต่กลับทิ้งตัวนอนลงไปซะอย่างนั้น

กลายเป็นว่า ผมนอนหนุนไหล่นั้นอยู่ 

“…”

“อยู่แบบนี้ก่อนแล้วกัน ...จะหลับก็ได้” ทิมมี่พูดขึ้นมาก่อนจะละสายตาจากเพดานมามองมาที่ผม

ผมไม่ได้ต่อต้านอะไร ...แค่นอนหนุนแบบนั้นนิ่ง ๆ ก่อนจะหลุบตาลง

“ฝันแบบนี้ฉันหลับไม่ลงหรอก ....” กิ๊บสันพึมพำออกมาแต่ก็หลับตาลงช้า ๆ

ทอมมี่ไม่ได้ตอบอะไร แต่มือข้างที่ถูกหนุนแขนยกขึ้นมาลูบกลุ่มผมหยักศกสีเข้ม กล่อมให้อีกฝ่ายหลับไป..

`````````