เขาเริ่มต้นโดยค่อยๆ ถอยออกจากชื่อเจมส์

อีซราคิดว่าพวกนักเขียนน่ารำคาญมากกับเรื่องชื่อตัวละคร ถ้าไม่ใช่พวกเป็นเอามากหาทางสะกดคำขึ้นมาใหม่ เปิดชื่อที่มีอยู่แล้วแทนด้วยตัวสะกดอื่นเพื่อเอาชนะผลการค้นหาในระบบสืบค้น ก็จะเป็นประเภทตั้งชื่อตัวละครว่าทอม-โธมัส แฮร์รี่ หรือแจ็ค จอห์นไปเลย


หาดทรายยามเย็นเดือนธันวาคมออกสีฟ้าเทา กำลังจะดำมืดไปตามเวลาของวัน อีซราไล่ถึงคำและความหมายที่นึกออก เขาคุ้นว่าชื่ออย่างมารีน่าหรือเวดล้วนเกี่ยวกับทะเล แต่ไม่รู้ชื่ออะไรหมายถึงจม เพราะสักกี่คนจะหาทางตั้งชื่อกันว่า 'จมอยู่อย่างนั้น'

พอคิดไปถึงมอร์แกน อีซราถอนหายใจ เขาไม่ได้พยายามคิดถึงทะเลขนาดนี้แน่ๆ ตอนตั้งชื่อว่าเจมส์ บ้าบอคอแตกจัง เอมส์? เอเม็ต?


ใกล้ 'เทมส์' เกินไป ชายหนุ่มนั่งลงกับทราย หยิบเศษกระดาษใบเสร็จออกมาทด การเขียนลงบนกระดาษบนต้นขา สู้กับแรงลมทะเลในหน้าหนาวช่างเป็นการหาเรื่องให้อารมณ์เสีย มิต้องสงสัยเลย แล้วเขาก็รู้สึกกระตือรือร้นจะเขียนทุกความคิดลงไปยิ่งกว่าตอนไหนๆ

ลมพัดกระดาษทดหลุดจากนิ้วที่เผลอคลายแรงจับ อีซราหลุดสบถพร้อมรีบถีบตัวขึ้นยืน ทรายฟุ้งกระจายเขาวิ่งตามแผ่นกระดาษตรงดิ่งไปยังผิวน้ำ ในหัว บนพื้นของสามัญสำนึก อีซราคิดเพียงตนต้องรีบตามไปให้ทันก่อนกระดาษนั้นจะบินไปถึงส่วนของทะเล แล้วเขาก็ต้องปล่อยมันหลุดมือ กลายเป็นขยะผิดที่ผิดทาง

ใต้น้ำที่เขาเห็นเทมส์ แล้วความคิดสะเปะสะปะกระโดดไปหาเจมส์


กระดาษทดหลุดหายไปไหนแล้วไม่รู้ แต่อีซราเลิกสนใจประเด็นนั้น เขาลุกขึ้นในที่สุด เดินลากตัวเปียกโชกหนาวเหน็บจนแสบผิวไปหาชายชรา ยกมือขึ้นห้ามไม่ให้อีกฝ่ายถอดเสื้อนอกมาคลุมให้ตน



"เอ่อ ไปขอเขา? เธอคงไม่อยากเร็วๆ นี้สินะ"
ช่วยได้เยอะที่โคล้กถามสิ่งที่เขาเพียงส่ายหัวหรือพยักหน้าเอาก็ได้

"ผมว่าผมต้องได้เห็นงานของหมอนั่น" อีซราย้ำ