น่ารำคาญ..

คือนิยามเดียวที่ไวท์ตัวแทนสันทนาการที่ต้องทำงานร่วมกับชมรมค่ายอาสาของมหาวิทยาลัยมีให้แก่หัวหน้าชมรมที่อายุมากกว่า

ไม่ว่าคนตัวเล็กจะเสนอไอเดียอะไร ก็จะถูกขัดขวางด้วยคำพูดยิ้ม ๆ ตาใส ๆ  ไร้พิษภัย จากพี่เจ ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามทุกทีไป นี่ขนาดอยู่ที่ค่ายแล้วนะ นี่ขนาดลงพื้นที่แล้ว ก็ยังไม่หยุดขัดคอ ขัดเก่งจนไวท์รู้สึกสงสัยว่ามันเป็นเวรเป็นกรรมอะไรกันที่ทำให้เขาต้องมาเจอคนกวนโมโหอย่างพี่เจคนนี้

มันเป็นแบบนี้มาเสมอ เป็นมาสองปีแล้ว!!

“หัวข้อต่อไป เรื่องการจัดห้องรูมเมท”เสียงจากตัวแทนภาษาอังกฤษดึงความสนใจจากประเด็นเผ็ดร้อนที่หัวหน้าชมรมค่ายอาสากับตัวแทนสันทนาการพึ่งเถียงกันเสร็จสิ้นการประชุมที่ลากยาวตั้งแต่มาถึงจนตอนนี้ก็กินเวลาเกือบสองชั่วโมงแล้วคนตรงนี้เกือบยี่สิบคนโหยหาการนอนหลับพักผ่อนมากกว่าการมานั่งเชียร์ให้คนตีกันแล้ว

“ผมนอนกับน้องไวท์ได้ครับ ไม่น่าจะติดอะไร”

“ติดครับ ติดมาก เพราะผมไม่สะดวกใจจะนอนกับคนอายุมากกว่า”

การสวนกลับทันควัน กำลังทำให้คนในที่ประชุมลอบมองหน้ากันไปมาและนั่นทำให้ข้าวโอ๊ต ตัวแทนจากชมรมคณิตศาสตร์เสนอตัวเป็นรูมเมทให้กับไวท์เอง

เมื่อตกลงกันเป็นที่เรียบร้อย ไวท์ก็คว้ากุญแจห้องแล้วเดินนำขึ้นไปทันทีอยากไปให้พ้นหูพ้นตาคนกวนประสาทตรงหน้าใจจะขาดแล้ว

คนตัวเล็กจัดการเก็บของใช้ส่วนตัวแล้วเข้าห้องน้ำไปชำระร่างกายจากความเหนื่อยล้าจากการเดินทางตลอดวันการมาค่ายอาสาเพื่อมอบโอกาสให้กับเด็ก ๆ ที่ภาคใต้ เป็นงานที่ต้องประสานความร่วมมือจากหลายฝ่ายส่วนแม่งานก็เป็นชมรมค่ายอาสาของพี่เจ

เนี่ย...แค่นึกถึงก็รำคาญแล้ว

รำคาญคนที่ทำตัวเป็นคนจืด ๆ ใจดี น่ารัก ยิ้มง่ายแต่ความจริงนี่พี่เจทั้งเจ้าชู้ ทั้งนิสัยไม่ดี เรียกว่าแบ๊ดบอยยังได้เลยอย่านึกว่าไม่รู้

“อาบน้ำนานกว่าที่คิดนะ” เสียงคุ้นหูดังขึ้นทันทีที่ไวท์ก้าวออกจากห้องน้ำพร้อม ๆกับชุดคลุมอาบน้ำสีขาว และนั่นทำให้คนตัวเล็กชะงักขาไว้ทันที

“มาทำอะไรที่ห้องนี้ จำได้ว่าไม่ได้เป็นรูมเมทกันรึเปล่า” มือบางรวบคอเสื้อคลุมอาบน้ำแน่นไม่ให้ผิวเนียนของตัวเองอวดต่อสายตาคนอายุมากกว่ามากเกินไปนัก

“ก็ไม่ได้เป็น แค่แวะมาคุยด้วย”

“ไม่มีอะไรจะคุยด้วย แล้วโอ๊ตไปไหน”

“ไปเซเว่น” ไวท์กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เมื่อคนอายุมากกว่าลุกขึ้นจากเตียงกว้างแล้วก้าวเดินมาหาเขาช้า ๆ

“สนิทกับโอ๊ตขนาดที่แต่งตัวแบบนี้ออกจากห้องน้ำเลยหรอไวท์” เสียงเรียบ ๆจากคนตรงหน้าทำให้ไวท์เผลอก้าวเท้าถอยหลัง จนคนตัวเล็กแนบสนิทกับตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ที่อยู่ติดกับห้องน้ำ

“สะ..สนิท”

“ไม่เห็นเคยรู้เลยว่าสนิทกัน”

“ไม่ต้องมารู้ทุกเรื่องของไวท์ได้ป่ะพี่เจ ไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อย”คนตัวเล็กสะบัดเสียงแล้วพยายามดันอกคนตัวสูงกว่าที่ประชิดตัวเองออกไป

“จูบกันแล้วก็ถือว่าไม่ได้เป็นหรอ”

“เมา ไม่นับ!”

“นับหมด เพราะระหว่างเรา เมื่อก่อนมันดีกว่านี้อีกนะไวท์”

“แล้วมันเพราะไวท์หรอ ที่ทำให้เรื่องมันเป็นแบบนี้” คนตัวเล็กตวัดตากลมขึ้นมองคนพี่ “เพราะพี่เจเองก็ไม่ได้จะจริงจังกับไวท์แต่แรกแล้วไม่ใช่หรอแค่จูบไวท์จูบเดียว พี่เจลืมมันไปไม่ได้หรอ”

“ลืมหรอ” คนอายุมากกว่าทวนคำพูดของคนตรงหน้า

“ใช่!! อ้ะ...อื้ออ” ทุกเสียงตอบโต้ถูกปิดกันจากริมฝีปากร้อนจัดฝ่ามือเล็กที่ทั้งทุบ ทั้งผลัก ถูกมือแกร่งรวบไว้ด้วยมือข้างเดียวส่วนอีกข้างก็ประคองแก้มเนียนให้รับสัมผัสแนบแน่นมากขึ้นเจขบเม้มริมฝีปากบางไปพร้อม ๆ กับใช้เรียวลิ้นเล็มเลียขอความเห็นใจแต่คนดื้อดึงก็ไม่ใจอ่อนง่าย ๆ นั่นจึงทำให้เจละฝ่ามือลงมาเกี่ยวปมเสื้อคลุมอาบน้ำให้หลุดร่วง

ความตกใจที่ตัวเองกำลังจะเปลือยต่อหน้าคนที่ไวท์เหม็นขี้หน้า ทำให้เผลอสะดุ้งและปล่อยริมฝีปากที่ปิดแน่นคนเจ้าเล่ห์กระตุกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะสอดลิ้นที่ร้อนยิ่งกว่าริมฝีปากของตัวเองเข้าไปเกี่ยวกระหวัดลิ้นเล็กที่แสนคิดถึง เจไม่เร่งรีบ แม้จะรู้สึกหิวโหยสัมผัสหอมกรุ่นมากแค่ไหน

สองปีแล้ว ที่ทุกอย่างเปลี่ยนไปเพราะความเข้าใจผิดของไวท์

ความเข้าใจผิดว่าเขาคุยกับคนอื่น พร้อม ๆ ที่กำลังดูใจกับไวท์

ความดื้อรั้นที่ทำให้ไวท์ไม่ฟังทุกคำพูดจากปากเขาและผลักไสเขาออกจากชีวิตทุกวิถีทางแต่เจก็ต้องขอบคุณที่ทั้งเขาทั้งไวท์ต้องมาพบปะกันบ่อย ๆเพราะต่างคนก็ต่างทำกิจกรรมทั้งคู่ และในเมื่อไวท์พยายามทำให้เขาออกไปจากชีวิตเจจึงต้องยอมทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้เขาได้ออกห่างจากไวท์มากกว่าเดิม

แม้จะต้องเป็นคู่แข่ง เป็นคู่กัด เจยอม

ยอมหมดทุกอย่าง

“ฮะ..แฮ่ก พี่เจ อื้อออ”คนอายุมากกว่าละริมฝีปากออกมาให้คนตัวเล็กพอได้กอบโกยอากาศเข้าปอด แล้วใช้เรียวลิ้นไล้เลียน้ำใสๆ ที่ไหลออกจากมุมปากไวท์อย่างคนเก็บรายละเอียดก่อนจะกลับไปป้อนจูบให้คนน้องอีกครั้ง จากความหวานหอมก็ค่อย ๆเพิ่มความเร่าร้อนมากขึ้นกว่าเดิมเจสอดฝ่ามือร้อนเข้าไปในชุดคลุมอาบน้ำที่หลุดรุ่ย สำรวจทุกความเนียนละเอียดทั้งแผ่นหลังแคบ เอวคอด และสะโพกผาย

คิดถึง...คิดถึงความร้อนจัดของร่างกายนี้

มือหนาจับมือเล็กมาทาบทับที่ตำแหน่งหัวใจของตัวเอง

อยากให้ไวท์รู้ ว่าเขาไม่เคยเปลี่ยนไปเลย จากตอนนั้น

เสียงเฉอะแฉะจากรสจูบดังก้องห้องพัก ดังสลับกับเสียงครางต่ำในลำคอของคนฉวยโอกาสเจค่อย ๆ ขยับทิศทางมาเล็มเลียที่ใบหูเล็ก ลิ้นร้อนสอดลิ้มชิมความหวานที่ติ่งหูเรียกเสียงครางแผ่วจากคนอายุน้อยกว่า เจเคลื่อนริมฝีปากต่ำลงจรดจูบร้อน ๆที่ซอกคอขาว สูดดมความหอมจากกายหวาน ที่หอมทั้งกลิ่นเฉพาะตัว และกลิ่นครีมอาบน้ำที่ใช้ประจำ

“อ้ะ..พี่เจ..อย่าทำรอย”

“รู้ครับ” ราวกับปลอบประโลมคนขี้ตกใจ เจเลาะเล็มไปถึงไหปลาร้าคู่สวยก่อนจะรั้งเอวบางให้แนบสนิทไปกับเขา เจช้อนคนดื้อขึ้นมาแนบอกแล้วก้าวยาว ๆไปที่เตียงของเจ้าของห้อง

ทันทีที่วางคนดื้อลงกับเตียง เจก็จัดการปลดกระดุมเสื้อนอนไปพร้อม ๆ กับกวาดสายตามองร่างเล็กที่นอนตัวแดง ๆ ตาปรือฉ่ำน้ำริมฝีปากแดงเข้มบวมเจ่อจากรสจูบเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว มองไล่ลงมาที่อกเนียนขาวหน้าท้องเรียบแบน ด้วยชุดคลุมอาบน้ำที่หมิ่นเหม่ ทำให้ชุดคลุมอาบน้ำปกปิดครอบคลุมแกนกายน่ารักแต่นั่นกลับทำให้เลือดในตัวของเจพุ่งพล่าน

ชายหนุ่มแทรกตัวไปที่ระหว่างขาเรียว บังคับกลาย ๆ ให้ไวท์ต้องแยกขาออกจากกันหัวเข่าที่ตั้งชันทำให้ส่วนกลางตัวเผยให้เห็นชัด ๆ จนเจลอบกลืนน้ำลาย

“คิดถึงไวท์จัง” สิ้นคำพูดหวาน ความละเมียดละไมที่เคยได้รับก็แปรเปลี่ยนไปเจก้มลงปัดชายเสื้อคลุมอาบน้ำให้พ้นร่างบาง ก่อนจะก้มลงขบเม้มแผ่นอกขาว ฝ่ามือหนาเคล้นคลึงไปทั่วตัวก่อนจะหยุดที่ยอดอกอีกข้างจัดการบดขยี้เสียดสีจนแข็งนูน ส่วนที่ยอดอกอีกข้าง ลิ้นร้อนก็แตะบางเบาเรียกเสียงครางเหมือนคนทรมานจากไวท์

เหมือนอยากแกล้งให้เสียงครางดังขึ้นอีกเพราะคนอายุมากกว่าเริ่มลงน้ำหนักมากขึ้น ฟันคมจงใจครูดจนไวท์แทบขาดใจ

“พะ..พี่เจ ไวท์..อ้ะ...เบาหน่อย อื้อออ” มือเล็กปัดป่ายไปทั่วแผ่นหลังกว้างแล้วสอดเข้าไปในกลุ่มผมสีเข้มของคนที่กำลังสาละวนอยู่ที่ยอดอกของเขาแรงผลักไสกลายเป็นศูนย์ จากความพยายามที่จะเอาเขาออกจากหัวใจกลายเป็นอ้าแขนตอบรับทุกสัมผัสที่เคยได้รับ

อกบางแอ่นสูง ใบหน้าชื้นเหงื่อเงยขึ้นมมองเพดานห้องพักเมื่อคนใจร้ายดูดดึงยอดออกจนติดปากแล้วใช้ลิ้นโลมรอบความรุนแรงคล้ายขอโทษเจทำเหมือนกันทั้งสองข้าง จนเสียงครางสลับหอบดังขึ้นไม่หยุดยั้ง

ไวท์หวีดดังขึ้นทันทีเมื่อเจขยับตัวลดต่ำลง ลิ้นร้อนสัมผัสไปทุกส่วนของร่างกายทุกการกระทำที่ทั้งรุนแรงแต่ก็ทะนุถนอมเหมือนกับตอนที่เจกำลังสำรวจแอ่งสะดือของไวท์จนคนตัวเล็กต้องยกสะโพกขึ้นรับ แกนกายที่ขยายตัวด้วยความต้องการถูไถไปกับแผงอกแกร่งความทรมานปนเสียวซ่านทำให้ไวท์ต้องกัดปากลั้นเสียงสะอื้น

‘ครืดดดดด ครืดดดดด’

เสียงโทรศัพท์ที่ข้างหมอน ทำให้สติของไวท์กลับคืนมาอีกครั้ง พร้อม ๆ กับคนเหนือร่างที่หยุดทุกกิจกรรมทั้งสองมองหน้ากันแต่ไม่มีใครพูดอะไรออกมา ไวท์เอี้ยวตัวคว้ามือถือขึ้นมากดรับพยายามทำเสียงให้เป็นปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้

“ฮะ...ฮัลโหล โอ๊ต”

(อาบน้ำเสร็จแล้วอ่อ)

“อะ..โอ๊ตโทรมาทำไมนะ” เสียงหวานกรอกไปตามสาย แต่ตาสวยยังคงลอบมองคนที่ใช้สายตาคมมองปะทะนิ่งๆ

โกรธหรอ?

(จะถามว่าจะกินอะไรไหม ลงมาเซเว่นแต่ไม่ได้บอก หิวมั้ย)

“แล้วโอ๊ต..อื้ออออออ”ไวท์ลากเสียงยาวทันทีที่คนอายุมากกว่ากำลังใช้ริมฝีปากร้อนครอบครองตัวตนของเขาแล้วรูดรั้งรุนแรงอย่างคนเอาแต่ใจตัวเอง มือหนาขยับมาขยี้ยอดอกที่บวมช้ำของเขาราวกับเรียกร้องความสนใจ

(ไวท์..เป็นอะไร)

“อ๊ะ...เปล่า มด..เหมือนมดกัด อ..อื้อออ”

“หึ” เจขำลึกในลำคอ

มดหรอ? ใช้มดตัวเดียวกับที่กำลังขบเม้มตั้งแต่ส่วนปลายจนถึงโคน จนแกนกายน่ารักมันปลาบอยู่รึเปล่านะ?

แล้วมันเป็นเหี้ยอะไร ไม่ยอมวางสายซักที

(เอายามั้ยครับ เดี๋ยวเรารีบกลับ)

“มะ..อ๊ะ ไม่เอา อืมมมม แค่นี้ก่อน..แค่นี้ก่อนนะ เราจะไปอาบน้ำต่อ”

(โอเคครับ)

เจแย่งมือถือออกจากมือคนตัวเล็ก กดวางสายแล้วโยนส่ง ๆ อย่างไม่ใส่ใจ

“มันจีบไวท์หรอ”

“ไม่รู้”

“ชอบมันรึเปล่า” คำถามเรียบ ๆ กับกิจกรรมที่ยังคั่งค้างเรื่องในอดีตที่ทำให้ไวท์ตอบไม่ได้ในทันที คนตัวเล็กเอี้ยวตัวผละออกไป

แต่เจจะไม่ปล่อยให้ไวท์หลุดมือเขาไปอีกแล้ว

การตอบรับจากไวท์เมื่อกี้ทำให้เจอยากจะเข้าข้างตัวเองแล้วก็อยากให้ไวท์จดจำได้แค่เขา

คงจริงอย่างที่ไวท์เคยด่าเขาไว้เมื่อนานมาแล้ว 

“พี่เจแม่งไม่ใช่คนดี คนจืดเหี้ยอะไรทั้งนั้น แต่พี่เจคือคนเหี้ยคนนิสัยเสียที่คุยไปทั่ว !!”

"พี่เจกลับห้องไปเถอะ อ้ะ!!"ไวท์เสียหลักทันทีที่ลุกขึ้นยืนจัดการเสื้อผ้าของตัวเองเมื่อเจดึงคนตัวเล็กลงมาที่เตียงอีกครั้งแล้วจัดท่าทางให้ไวท์นอนพาดบนตักแกร่งมืออีกข้างดึงรั้งเชือกของชุดคลุมอาบน้ำจนหลุดจากชุด เขาใช้มันมัดที่ข้อมือบางทั้งสองข้างของคนน้องจนไม่สามารถขยับได้อีก

“ทำอะไรวะพี่เจ!!”

“ชอบมันรึเปล่าไวท์ ไอ้เหี้ยโอ๊ตนั่นอ่ะ”

“แล้วตัวเองมันดีกว่าโอ๊ตตรงไหนวะ ปล่อย!” ไวท์พยายามขยับข้อมือให้หลุดออกจากเชือกไม่รักดี แล้วทำท่าจะลุกจากตักคนนิสัยไม่ดี คนแบบพี่เจ

“แม่ง ทำไมต้องดื้อขนาดนี้วะไวท์ ทำไมไม่เคยฟังกันเลยวะ”เจขยี้หัวตัวเองอย่างหงุดหงิด

“แม่งก็รักอยู่คนเดียวอ่ะ ไม่เคยมีใครทั้งนั้น ไม่เห็นรึไงวะหยุดดิ้น!!” เจเสียงดังใส่คนที่รั้นจะไปจากเขาให้ได้ เจจับคนตัวเล็กโยนลงที่เตียงอีกครั้งก่อนจะเอื้อมมือไปกอบกุมส่วนอ่อนไหวที่ยังแข็งคับสะบัดข้อมือรุนแรงจนคนน้องน้ำตาคลอ

“พี่เจ..อื้ออออ...เบา..เจ็บ...แฮ่ก...อ่ะ..” เจมองภาพคนดื้อรั้นที่ถูกมัดข้อมือเอาไว้ ตัวแดงจัดน้ำตาไหลจากปลายตา ยอดอกสีแดงช้ำจากฝีมือเขา 

ไวท์ที่โคตรจะน่ารังแก

เจดึงกางเกงนอนของตัวเองลงแล้วเริ่มลงมือสาวแกนกายที่ใหญ่กว่าน้องเกือบเท่านึงพร้อมๆ กับมืออีกข้างที่กำลังสะบัดจนน้องครางไม่หยุด

“พอ..อื้อออออออ...พี่เจ..อ๊ะ”

“ไม่ใช่ตอนนี้ไวท์” เจรูดรั้งแกนกายน่ารักแรงขึ้น ลงน้ำหนักมากขึ้นถี่รัวมากขึ้น จนคนตัวเล็กดิ้นเร่า ความเสียวแล่นตั้งแต่ปลายเท่าไปจนถึงท้องน้อย

“พี่เจ...แฮ่ก...เร็วอีก..อ๊ะ..อะ...จะเสร็จแล้ว” ไวท์ร้องครวญครางน่าสงสาร มือเล็กลูบไล้แผงอกของตัวเอง อีกไม่กี่อึดใจไวท์ก็ใกล้จะปลดปล่อยแล้วหากแต่เป็นเจเองที่ละมือออกมาแล้วยืนดูผลงานของตัวเองด้วยสายตาเรียบนิ่ง

“พี่เจ..หยุดทำไม” ไวท์ลืมตาขึ้นมองคนขี้แกล้ง แล้วก็ได้เห็นคนอายุมากกว่าสะบัดกางเกงนอนออกจากหัวเข่า ก่อนจะทรุดตัวลงที่หว่างขาที่อ้าแบะของเขา

การเห็นไวท์ทรมานด้วยความต้องการ เป็นความสุขอย่างหนึ่งของเจโดยเฉพาะความทรมานเพราะต้องการเขา

เจส่งปลายนิ้วแตะส่วนฉ่ำเยิ้มจนไวท์แอ่นสะโพกตามก่อนจะพลิกตัวไวท์นอนคว่ำกับเตียงนอน

“พี่เจ..ฮือออออ...อย่าแกล้ง”

“งั้นก็ตอบมา ว่ายังชอบกันอยู่บ้างรึเปล่า” เจถามพร้อม ๆ กับขยับตัวจัดท่าทางเปิดชายเสื้อคลุมอาบน้ำขึ้นจนเห็นบั้นท้ายเนียนละเอียด

“อึก..พี่เจ” ไวท์พูดอะไรไม่ออกเมื่อรู้สึกส่วนแข็งขืนและร้อนจัดกำลังถูไถกับช่องทางเล็กของตัวเอง เจขยับช้า ๆจนขนอ่อนในร่างกายลุกชัน

“อื้ออ...ฮ...ฮึก..อ๊ะ”เสียงครางแหลมดังก้องเมื่อเจแกล้งสอดส่วนหัวเข้าไปด้านในแล้วดึงออกทำแบบนี้อยู่สามสี่ครั้ง แล้วจัดการดันเข้าไปทีเดียวจนมิดด้าม

“อ๊า!!!!!”

เจไม่ได้เตรียมอะไรมาสักอย่าง ไม่ได้เตรียมจะมาทำอะไรกับไวท์ แต่อยู่ ๆไวท์ก็อยู่ในชุดน้อยชิ้น ไหนจะกลิ่นหอม ๆ หน้าตาดื้อ ๆแถมกำลังจะชอบข้าวโอ๊ตไปแล้วหรือเปล่าก็ไม่รู้

แถมเจก็ไม่คิดว่าการเบิกทางด้วยนิ้วจะช่วยอะไร ในเมื่อขนาดก็ต่างกันอยู่แล้ว

“ทนหน่อยนะเด็กดื้อ” เสียงแหบพร่าโน้มมากระซิบข้างหูก่อนจะเริ่มขยับสะโพกสอบทันทีที่รู้สึกได้ว่าไวท์เริ่มผ่อนคลายแล้ว

“อื้อออ...แฮ่ก....พี่เจ ไวท์เจ็บ..อ๊า เบาหน่อย ฮึก...”

“ไวท์..อ่า..แน่นชิบ”

“พี่เจ...อื้ออออ...อ๊ะ...” เสียงครางที่ดังลั่นเจือปนด้วยความเจ็บระคนแสบเสียว ความทรมานที่ไม่ได้รับการปลดปล่อยตั้งแต่แรกการกระทำที่เน้นหนัก แรงกดย้ำ ๆ ที่กระแทกโดนจุดกำลังทำให้ลมหายใจไวท์ขาดห้วง

“ยังชอบกัน..แฮ่ก รึเปล่า” เจถามซ้ำก่อนที่ฟันคมจะขบกัดที่ติ่งหูแดงจัดแล้วแลบลิ้นเลียปลอบประโลม

“อื้ออออ..อื้ออออออ พี่เจ อ๊า”เจก็ไม่มั่นใจว่านั่นเป็นเสียงร้องด้วยความพอใจหรือคำตอบกันแน่คนเอาแต่ใจเลยยืดตัวตรงแล้วล็อคเอวแคบก่อนจะขยับถี่รัวจนเสียงร้องครางดังระงมแกนกายน่ารักปลดปล่อยความต้องการจนสาดกระเซ็นเลอะผ้าห่มสีขาว

“เสร็จเร็วจังเลยนะไวท์”

“ไม่ไหวแล้วพี่เจ..ฮึกกกก..ไวท์ไม่ไหวแล้ว..อ๊ะ....อื้ออออ” เจขยำสะโพกบางจนขึ้นรอยมือก่อนจะพลิกตัวคนเสร็จก่อนให้นอนหงายแล้วกระแทกย้ำลงไปแรง ๆ ย้ำ ๆ อีกห้าหกทีก่อนจะปลดปล่อยทุกความคิดถึงเข้าไปในตัวไวท์ทุกหยาดหยด

เจแช่แกนกายไว้ในตัวไวท์ ร่างสูงซบหน้าลงที่ไหล่แคบเสียงหอบคละเคล้ากับเสียงเครื่องปรับอากาศภายในห้อง ลมหายใจยังไม่กลับสู่สภาวะปกติช่องทางบวมแดงยังคงตอดรัดตัวตนของเจอยู่ตลอดเวลา

แต่แล้วทุกอย่างกลับต้องชะงักงัน เมื่อทั้งสองคนได้ยินเสียงฝีเท้าหนัก ๆ กำลังมุ่งหน้ามาที่ห้องของไวท์

คนตัวเล็กตาโตทันที ก่อนที่จะรีบดันพี่เจออกไปจากร่างของเขาและทันทีที่แกนกายหลุดออกจากกัน น้ำสีขาวขุ่นก็ไหลย้อนออกมาจนเลอะต้นขาไวท์

แม้ในนาทีน่าระทึก แต่เจก็ยังหลุดยิ้มกับผลงานของตัวเอง

“พี่เจแก้มัดให้ไวท์เดี๋ยวนี้เลยนะ”ไวท์ส่งข้อมือเล็กที่ถูกมัดให้คนตัวสูงกว่าแกะให้ เจเลิกคิ้วกวนประสาท “จูบก่อน”

“พี่เจ!!” เจหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะแกะเชือกเส้นเล็กออกจากข้อมือขาวพร้อม ๆ กับขโมยจูบย้ำๆ ที่ริมฝีปากแดงเจ่อ

‘ก๊อก ก๊อก’

“ไวท์ เปิดประตูให้เราหน่อยครับ”

ไวท์หันรีหันขวางแบบไม่รู้จะทำยังไงดี ไวเท่าความคิดคนอายุมากกว่าจัดการหอมแก้มนวลดังฟอดแล้วกระซิบชิดใบหูเล็ก

“แต่งตัวดี ๆ แล้วไปเปิดประตูนะ พี่จะหลบในห้องน้ำ” เจคว้าเอาเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายมาไว้กับตัวแล้วก้าวยาวๆ เข้าห้องน้ำไป ส่วนคนตัวเล็กก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงไวท์เบ้หน้าด้วยความแสบซ่านจากสัมผัสร้อนที่ยังคงอยู่น้ำสีขาวขุ่นไหลรินเรื่อยไปจนถึงข้อเท้า แต่ไวท์ไม่มีเวลามากไปกว่านี้ร่างเล็กจัดการตัวเองให้เรียบร้อยที่สุด แล้วค่อย ๆก้าวไปเปิดประตูให้เพื่อนร่วมห้อง

“เปิดประตูช้าจังเลย”

“เรายังอาบน้ำไม่เสร็จ”

“อ้าวหรอ งั้นรีบ ๆ อาบน้ำนะ อาบนานเดี๋ยวจะไม่สบาย”ข้าวโอ๊ะยิ้มแป้นแล้วชูถุงขนมเซเว่นมากมายให้ดูแล้วสอดตัวเองเข้าไปอยู่ในห้อง

“งั้น...เราเข้าไปอาบน้ำต่อก่อนนะ”

“ครับ” ข้าวโอ๊ตรับคำ

“โอ๊ต”

“ว่าไง”

“หยิบมือถือบนเตียงให้เราที เราจะเอามาเปิดเพลง กลัวผี”

“5555555555555 มีเราอยู่ทั้งคนจะกลัวอะไร..นี่ครับ”ข้าวโอ๊ตยื่นมือถือให้คนตัวเล็กที่ตอนนี้หน้าแดงจัดอย่างไม่ทราบสาเหตุแล้วหันไปจัดถุงขนมต่อ

‘แกร๊ก’

ไวท์รีบเปิดประตูห้องน้ำแล้วปิดประตูล็อคกลอนทันทีภาพแรกที่เห็นคือรอยยิ้มแสนเจ้าเล่ห์ของเจที่กอดอกยืนพิงกับซิงค์ล้างมือ

“มีเราทั้งคนจะกลัวอะไร?”

“เพื่อนกัน”

“แล้วกับพี่ล่ะ..เป็นอะไรกัน”

.

.

.

“แฮ่ก..อื้อๆๆ อึกก...อ๊า” เสียงครวญครางอย่างทรมานดังก้องเมื่ออีกฝ่ายโหมกระหน่ำกระแทกกระทั้นไม่หยุด มือที่ค้ำยันอ่างล้างหน้าสั่นระริกพร้อมๆ กับขาเรียวที่แทบจะรับน้ำหนักตัวเองไม่ไหวใบหน้าเล็กเอียงคอรับลมหายใจที่รินรดซอกคอขาวกระจกสะท้อนเห็นคนตัวเล็กที่กัดปากตัวเองจนบวมเจ่อเพื่อสะกดกลั้นความเสียวซ่านจากแรงกระทำของคนด้านหลัง

พี่เจเสยผมเปียกชื้นของตัวเองขึ้นลวก ๆ แล้วเอื้อมมือหนารูดรั้งแกนกายเล็กมืออีกข้างก็บดขยี้ตุ่มไตบวมแดงรุนแรง

“อ่า..ดี..เก่งมากไวท์”

“ไม่ไหว...อื้อออ...ไวท์ไม่ไหวแล้ว...อ๊ะๆๆๆ...อ๊า”

“แฮ่ก”

ดีแค่ไหนที่เสียงเพลงที่ไวท์เปิดกลบทุกเสียงจนมิดทำให้ข้าวโอ๊ตไม่ได้ยินเสียงครวญครางดังลั่นเมื่อคนทั้งสองคนถึงจุดสุดยอดเป็นรอบที่สองของวัน

“ไวท์..” เสียงเรียกของโอ๊ต ทำให้การกระทำทั้งหมดหยุดชะงักอีกครั้ง

“อ๊ะ..ว่าไง”

“เราเจอมือถือพี่เจตกอยู่ที่ตู้เสื้อผ้าอ่ะ พี่เจมาหรอ”

“อื้อออออออ”

“งั้นเดี๋ยวเราเอาไปคืนก่อนนะ”

“อื้อ....อื้อออออ...แฮ่ก”

เสียงประตูปิดไปแล้วน่าเสียดายที่ข้าวโอ๊ตไม่เคยรู้ว่าเสียงนั่นไม่ใช่เสียงตอบรับหากแต่เป็นเสียงครางรุนแรงจากการกระแทกของเจ้าของมือถือต่างหาก

แล้วถ้าข้าวโอ๊ตจะสังเกตสักนิดก็คงเห็นว่าหน้าจอมือถือของเจเป็นรูปคู่ของเจกับไวท์ตั้งแต่ตอนนั้น

“พี่เจ..พอแล้ว”

“พี่รักไวท์นะ อ่ะ...รักมากจริง ๆ ”

“อื้อออ”

“ซี๊ดดดดดด..โคตรแน่นเลยไวท์”

“อ๊ะ...จีบ...อื้อออออ จีบใหม่”

“ห๊ะ??”

“จีบไวท์ใหม่..จีบให้ แฮ่ก...อ๊ะ..ให้ติด”

เจยิ้มให้กับความน่ารักที่ไม่เคยมีที่สิ้นสุดของไวท์จีบอะไรกันอีกในเมื่อมันข้ามขั้นเข้าสู่รอบที่สามของวันแล้วคนดี เจคิดในใจ

ร่างโปร่งอุ้มคนตัวเล็กมานั่งคร่อมตักของเขาทันทีที่เขาทรุดตัวลงบนชักโครกท่านี้ทำให้แกนกายกระแทกลึกไปมากกว่าเดิมและความทรมานจะก่อตัวทันทีถ้าไวท์ไม่ขยับตัว..

“อ๊า..พี่เจ..ไวท์เสียว พี่เจ..เค้า..เค้าไม่ไหว” เสียงครางหวานที่เรียกชื่อเจรวมไปถึงการแทนตัวเองว่าเค้า ไหนจะแรงขยับขย่มแกนกายของเขา กำลังทำให้เจคลั่งตายไวท์เซ็กซี่จนเจอยากจะเอามากกกอดทุกคืน

“จะเสร็จแล้วค่ะ..อืมมมม แรงกว่านี้อีกได้ไหมคะ”

“เค้าไม่ไหวแล้ว ...อื้อออ ฮะ...แฮ่ก ไม่ไหว” เจหลุดยิ้มกับคนที่ออนท็อปให้ก่อนจะโอบอุ้มคนตัวเล็กราวกับลูกลิงแล้วยืนเต็มความสูงแผ่นหลังเนียนแนบนาบกับผนังห้องน้ำ ขาเรียวเกี่ยวเอวสอบเพราะกลัวตกเจจัดการขยับกระแทกกระทั้น สวนแกนกายถี่ยิบหนักแน่นแต่รุนแรงเข้าไปในช่องทางร้อนจัดเสียงครางดังระงมแบบไม่กลัวอีกแล้วว่าใครจะเข้ามาเห็นหรือได้ยินหรือไม่

ร่างเล็กของไวท์สั่นไหว หลังเนียนเสียดสีจนเจกลัวเหลือเกินว่าจะถลอกแดง แต่คนตัวเล็กก็เอาคืนด้วยการขบกัดไหล่หนาแต่ลากเล็บคมไปทั่วหลังจนเจมั่นใจว่าการอาบน้ำของเจจะต้องเป็นไปด้วยความยากลำบากจากความแสบสันต์นี้แน่นอน

“จะเสร็จแล้ว..ครับ” เสียงกระซิบข้างหู แล้วเปลี่ยนทิศทางมาประกบจูบซอกคอขาวของคนตัวเล็กที่แหงนหน้าขึ้นมองเพดานแกนกายน่ารักถูไถไปกับลอนหน้าท้องจนส่วนปลายฉ่ำเยิ้มพร้อมปลดปล่อยอีกครั้ง

“อื้อ...พี่เจ...พี่เจ..อ๊ะๆๆ....อื้ออออออ..แรง ๆ แรงกว่านี้นะ”

“อื้มมมมม”

“ฮ...แฮ่กๆ”

ร่างสูงซอยสะโพกถี่ ๆจนความต้องการรอบที่สามปลดปล่อยเข้าไปในตัวคนตัวเล็กทุกหยาดหยดพร้อม ๆกับที่ไวท์ฉีดพ่นตัวตนของตัวเองจนเลอะหน้าท้องขาวของคนพี่

“อื้อออออ” ไวท์ครางยาว ทันทีที่พี่เจดึงแกนกายตัวเองออก ขาเล็กกลับมาเหยียบยืนอีกครั้งน้ำสีขาวขุ่นไหลเลอะจนเปียกแฉะ ไวท์ตัวสั่นระริกจากกิจกรรมเผ็ดร้อนจนเจต้องดึงมากอดแนบอก

“พี่เจพาไปอาบน้ำนะ” ไม่มีเสียงตอบกลับจากคนตัวเล็กมากไปกว่าการพยักหน้าไม่กี่ครั้งไวท์อ่อนเพลียจนไม่อยากทำอะไรอีกแล้ว

.

.

.

“ฮัลโหลโอ๊ต กูนะ”

(ครับ ทำไมพี่เจเอาโทรศัพท์ไวท์โทรหาผม)

“สลับห้องกัน”

(ครับ??)

“กูจะนอนกับไวท์ มึงนอนกับไอ้เบ้ได้เลย แค่นี้แหละ”

‘กริ๊ก’

“อื้อออออออ..พี่เจ พอแล้ว...อ๊า”

“อึก...ซี๊ดดดด..ไวท์จ๋า..อ่า..”

“พี่เจ..ปล่อยเค้าก่อน แรงไปแล้ว อ๊ะๆๆๆ”

“อืมมมมม”

“พี่เจ..พอแล้ว”

“.......”

“ดะ...ได้ยินมั้ย”

“เดี๋ยวเช็ดตัวให้นะคะ”

“อื้ออออออออ”

________________________________________________________________________________

.

.

.

.