ผู้เขียน: George R.R. Martin

ผู้แปล: ดาวิษ ชาญชัยวานิช

สำนักพิพม์: Words wonder

หลังจากห่างหายไปสักพักใหญ่(มาก) เราก็ได้ไปมีเวลาอ่าน FEVRE DREAM หรือชื่อไทยว่า เรือรัตติกาล ของลุง Martin มาซึ่งเป็นคนเขียนเดียวกันกับ Game of throne ซึ่งขอบอกเลยว่ามันเป็นอะไรที่ดีงามมาก(ก.ล้านตัว)  ภาษา การแปล เนื้อเรื่อง คือมันละมุน ละเมียดละไมจนเราอดคิดไม่ได้ว่านี่เป็นนิยายแปลเล่มแรกที่เรารู้สึกมันไม่มีความติดขัดอะไรเลยถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้อ่านต้นฉบับภาษาอังกฤษแต่เราก็รู้สึกว่าฉบับแปลทำให้เรารู้สึกถึงความงามของภาษาของต้นฉบับได้

FEVRE DREAM เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับกัปตันแอ็บเนอร์มาร์ช ที่เป็นชายร่างอ้วน รูปร่างหน้าตาอัปลักษณ์ เป็นชาวแม่น้ำในสายเลือดนิสัยหยาบกระด้าง ซึ่งพี่แกเนี่ยกำลังตกที่นั่งลำบาก เพราะเรือกลไฟของพี่แกส่วนใหญ่ถูกฤดูหนาวบดขยี้ไปหลายลำ งงล่ะสิว่าบดได้ไง? มันก็แค่อากาศธรรมดาที่หนาวและหิมะตก แต่ลองจินตนาการถึงเวลาที่เวลาเราแช่น้ำใส่แก้วไว้ในช่องฟรีซ บางครั้งพอมาเปิดอีกทีกลับพบว่าแก้วมันแตก เรือก็เช่นกัน ฤดูหนาวไม่เคยปรานีใคร ทำให้กัปตันแอบเนอร์เรียกได้ว่าแทบสิ้นเนื้อประดาตัว วันดีคืนดีก็มีชายหนุ่มหน้ามนที่ชื่อว่าโจชัวร์ ยอร์กเขาเป็นบุรุษปริศนาที่สัญญาว่าจะสร้างเรือที่เร็วที่สุดในแม่น้ำให้แอ็บเนอร์ มาร์ชแลกกับการที่เขาต้องเป็นหุ้นส่วนและห้ามตั้งคำถามเกี่ยวกับพฤติกรรมอันแปลกประหลาดของเขาซึ่งนิสัยของพ่อหนุ่มหน้ามนนี้คือจะออกมาเฉพาะในเวลากลางคืนส่วนกลางวันจะอยู่แต่ในเคบินเท่านั้น ซึ่งกัปตันแอบเนอร์ก็ตอบรับกับข้อเสนอประหลาดๆ ใครจะปฏิเสธเวลาหลังชนฝาได้หล่ะถูกมั้ย? 

กัปตันแอ็บเนอร์ พี่แกเนี่ยหายใจเข้าหายใจออกเป็นเรือพี่แกไม่สนสิ่งอื่นใดเลยทั้งสิ้น ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงเอย การพนันเอย รักแท้ของพี่แกก็คือเรือกลไฟฟีเวอร์ดรีมเท่านั้น ซึ่งพี่แกมีความฝันว่าวันหนึ่งจะแข่งเรือเอาชนะเรือเอคลิปส์ ที่เป็นเหมือนขาใหญ่ของลุ่มแม่น้ำที่ไม่มีเรือกลไฟที่ไหนจะสู้พี่แกได้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องความเร็ว ความโอ่อ่าอลังการดาวล้านดวง และอัตราการส่งสินค้าที่ทุบสถิติมานักต่อนัก 

ฟีเวอร์ดรีมคือเรือที่สร้างจากเงินของยอร์ก เธอเป็นเรือที่สวยที่สุดในย่านน้ำโอไฮโอ ตามที่กัปตันแอ็บเนอร์คิด ทุกอย่างในเรือมาจากส่วนผสมที่ดีที่สุด คนต่อเรือก็ล้วนเป็นตัวท็อปของวงการที่แอ็บเนอร์ เอาเงินฟาดหัวหามา ถึงแม้ชื่อฟีเวอร์ดรีมจะเป็นชื่อที่คนภายนอกมองว่าเป็นลางร้าย เพราะชื่อดันเสียงไปพ้องกับคำว่า "Fever Dream" ที่เป็นอาการฝันละเมอไข้ ซึ่งพี่กัปตันของเราเนี่ยตั้งตามชื่อแม่น้ำของบ้านเกิดพี่แกต่างหากและมีจริงด้วย ซึ่งตอนปัจจุบันนี้เปลี่ยนชื่อไปเป็นแม่น้ำกาลีน่าที่พี่กัปตันคิดว่าชื่อมันไม่สวยเลย ถึงกับต้องสบถและด่ากราดหน่วยงานรัฐที่ริอาจมาเปลี่ยนชื่อ

การเดินทางของฟีเวอร์ดรีมมีจุดหมายปลายทางที่เมืองนิวออร์ลีนส์ ซึ่งเป็นกำหนดเดินทางของยอร์ก การเดินทางในแม่น้ำซึ่งเอาจริงๆ ลุงมาร์ตินหาข้อมูลดีมากแบบมากๆ ไม่ว่าจะเป็นหน้าที่ของกัปตันบนเรือ ต้นเรือ วิศวกร คำนำร่องซึ่งเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยที่เรารู้แล้วก็ถึงบางอ้อ แบบเหย คนนำร่องคือคนควบคุมเรือไม่ให้เรือล่ม ไม่ใช่แค่กัปตันที่เป็นบอสสุด ซึ่งหมายความว่าตำแหน่งนี้ไม่รับคำสั่งจากกัปตัน ถ้าเป็นเรื่องของความปลอดภัยของเรือ คนนำร่องจะบังคับเรือจากประสบการณ์ล้วนๆ ถ้าตรงไหนที่คนนำร่องเห็นว่าไม่สมควรว่าจะไป กัปตันก็ไม่มีสิทธิ์มาสั่งได้ เรียกได้ว่าคนนำร่องต้องเปรียบเสมือนคู่บุญของกัปตัน ที่ต้องอาศัยคนมากประสบการณ์ที่รู้เรื่องแม่น้ำเป็นอย่างดี แต่เอ๊ะ เดี๋ยวก่อน แม่น้ำก็มีแต่น้ำหนิ ไม่เห็นต้องคำนวณอะไร ซึ่งไม่จริงจ๊ะ! แม่น้ำไม่เคยเหมือนเดิม แม่น้ำมีการเปลี่ยนแปลงทุกปีน้ำขึ้นน้ำลงในแต่ละวันก็แตกต่างกัน บางจุดมีสันทราย เรือล่ม หินโสโครกนู่นนี่นั่นที่เกิดขึ้นใหม่ตลอดเวลา และนี่มันยุค 1800 นะมันไม่มีเครื่องมือทางดิจิตลอดใดๆที่เอามาวัดได้ มันต้องอาศัยประสบการณ์ ความเป็นคนลุ่มแม่น้ำนั้นๆ เท่ากับว่าถ้าล่องเรือไปเจอกับแม่น้ำสายอื่น ก็ต้องเปลี่ยนคนนำร่องเพราะคนนำร่องเขามีความเชี่ยวชาญเฉพาะสายน้ำและก็ต้องมีใบประกอบอนุญาตด้วยนะเธอ  ซึ่งคุณไม่อาจเอาคนนำร่องของแม่น้ำโขงมาเป็นคนนำร่องที่แม่น้ำเจ้าพระยาได้ประมาณนี้

การเดินทางกว่าจะถึงเมืองนิวออร์ลีนส์ไม่ได้เต็มไปด้วยความราบลื่น เพราะยอร์กมักเป็นคนสั่งให้กัปตันแอ็บเนอร์แวะจอดนอกเส้นทางตลอดซึ่งมันก็ทำให้พี่แกฉุนไง เพราะเรือมีตารางการเดินเรือของมัน มีของที่ต้องส่ง มีคนต้องไปรับ ถ้าเรือดีเลย์มันก็จะสร้างชื่อเสียงที่ไม่ดีให้กับฟีเวอร์ดรีมและกัปตันของเราเนี่ยยอมไม่ได้ ที่เรือสุดที่รักของนางจะโดนคนเอาไปติฉินนินทา มันก็เกิดเป็นความไม่ไว้วางใจกันเกิดขึ้น ถึงขนาดว่ากัปตันแอบเข้าไปค้นห้องของยอร์กในระหว่างที่เขาไม่อยู่เลยทีเดียว

การเข้าไปค้นห้องในครั้งนั้นทำให้มาร์ชเจอกับความไม่ชอบมาพากลของยอร์ก เขาพบกับสมุดที่รวบรวมหน้าข่าวฆาตรกรรมต่างๆนานา ที่เหยื่อมักจะตายอย่างปริศนา พี่กัปตันของเรารู้สึกขนลุก คือพี่แกเจอเรื่องแปลกประหลาดมากมายตลอดชีวิตของพี่แกแต่ก็เทียบไม่ได้กับสิ่งที่พี่แกพบในห้องของยอร์ก เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อก็ต้องไปหาอ่านต่อเอาเองนะจ๊ะ(ฮา)

โดยรวมนิยายฟีเวอร์ดรีมเราว่าเป็นนิยายที่อ่านสนุก ช่วงแรกอาจจะมีการอืดบ้าง เพราะเป็นการปูตัวละครก่อน แต่พอกลางเล่มเป็นต้นไปคืออ่านรวดเดียวจบ แบบวางไม่ลงเลย มันมีความระทึก มีกลิ่นอายแบบลึกลับที่แบบโอยยย อยากจะพลิกไปหน้าต่อไปเร็วๆ อีกทั้งนิยายเล่มนี้มีการดึงเอาประวัติศาสตร์ที่เกิดขึ้นจริงในอดีตมาผสมในเนื้อเรื่องด้วย อย่าง วลาด จอมเสียบ ซึ่งเป็นเจ้าชายแห่งแคว้นวัลลาเชียเป็นพื้นที่ส่วนหนึ่งของโรมาเนียในศตวรรษที่ 14 ชื่อ “วลาด จอมเสียบ” มาจากการที่เจ้าชายชอบเสียบศัตรูกับแท่งไม้ให้ตายอย่างน่าสยดสยอง จนทำให้ชื่อของวลาดถูกนำไปแต่งเป็นตัวละครผีดูดเลือดของ Bram หรือจะเป็นเรื่องสงครามระหว่างฝ่ายเหนือ-ใต้ ของเมกา ความขัดแย้งของผู้คนที่มีต่อระบบเลิกทาส

พวกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงเหล่านี้ที่ เราคิดว่าเป็นตัวเสริมที่ทำให้ FEVRE DREAM เป็นอีก 1 ในวรรณกรรมหลายๆเล่มที่น่าติดตาม สำหรับสายซีรี่ย์เราต้องขอแสดงความเสียใจด้วยเพราะเรื่องนี้มีเล่มเดียวจบแล้วก็ไม่รู้จะไปหาอ่านแนวนี้ได้อีกที่ไหนบ้าง ข้อดีคืออาจจะประหยัดเงิน(ฮา)

สรุปคะแนนโดยรวม

 ความสนุก 4/5

ภาษา 5/5

ความน่าติดตาม  4/5