“ฮยอนบินเอาน้ำมาให้หน่อย”

“ฮยอนบินไปเปิดทีวีดิ้”

“ฮยอนบิน…”

“ฮยอนบิน…”

เริ่มไม่แน่ใจว่าลีดเดอร์อย่างโนแทฮยอนขี้เกียจหรือเป็นง่อยเพราะอีกคนเอาแต่ใครคนตัวสูงวิ่งไปนั้นไปนี้ให้

ถ้าควอนฮยอนบินเป็นหุ่นยนต์ในมือของแทฮยอนต้องมีรีโมทบังคับแน่ๆอ่ะ ดงฮันเชื่อแบบนี้

“อ้าวดงฮันทำไรตรงนั้นอ่ะ มานั่งดิ” ได้ฤกษ์นั่งโซฟาซักทีทั้งเขาเองและพี่ตัวสูงกว่าเขาไปหน่อย มือเล็กหยิบรีโมทมาเปิดดูหนังที่พวกเขาเพิ่งซื้อมา

“เชรี่ย” คนนั่งริมอีกฝั่งตกใจสะดุ้งโหยงเมื่อเป็นฉากจัมพ์สแกร์ แน่นอนว่าควอนฮยอนบินไม่ปล่อยให้ขวัญของลีดเดอร์หายไปนาน มือใหญ่ลูบหัวคนอายุมากกว่าราวกับปลอบโยน ก่อนจะกระชับไหล่อีกคนให้มาชิดกันมากขึ้น อีกคนคว้าเอวมากอดไว้

แหมะ ขอเหอะนี่หนังสยองขวัญไม่ใช่รักโรแมนซ์

ตัดสินใจไม่สนใจทั้งคู่แล้วเพ่งมาที่จอแทน

แต่เพราะความเหนื่อยล้าสะสมทำให้เขาเผลอหลับไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้

ก่อนจะตื่นมาพบว่าเหลือเขาบนโซฟาคนเดียว

“อ้าว ทำไมไม่ไปนอนในห้องอ่ะ” ซังกยุนที่เพิ่งไปข้างนอกมาถามคนที่นอนอยู่กลางห้อง

“พี่แทฮยอนกับพี่ฮยอนบินไปไหนครับ”

“หืม? เห็นว่าออกไปกินข้าวนะ”

เห้ยได้ไงละ

คนตัวสูงรีบลุกทันทีก่อนจะถามสถานที่ที่สองคนนั้นไปกิน

“อ้อใช่ เห็นพี่แทฮยอนบอกว่าดงฮันพลาดแล้วอะไรซักอย่างนี่แหละ”

ก็พลาดหน่ะสิ เขาอุตส่าห์เป็นคนซื้อหนังเรื่องนี้เพราะสองคนนั้นบอกจะเลี้ยงข้าวเขาตอนเย็นนี้

ไอพวกพี่เจ้าเล่ห์!