ความรักที่ไม่หวังอะไรกลับมาเลย

ทำได้ยังไงกันนะ

เขาได้แต่ถ้าตัวเองที่เขาทำได้ยังไงกับการที่เรารักใครสักคนที่รู้ว่าเขาคงไม่มีทางหันกลับมารักเราแม้แต่น้อย

แม้แต่เสี้ยวเดียว

“แทฮยอน ฮยอนบินอ่ะ” เจ้าของชื่อปรายตามองคนที่พูดก่อนจะถอนหายใจ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมทุกคนต้องมาตามหาไอคนตัวสูงกับเขาตลอด

“ไม่รู้! ไม่ได้ตัวติดกัน” คนถามชะงักไปเล็กน้อนก่อนจะคิดว่าอีกคนคงอารมณ์เสียอะไรซักอย่างมาก่อนแน่ๆถึงได้เหวี่ยงใส่เขาขนาดนี้

ลับหลังของอีกคนไปมือเล็กกำหมัดแน่นปากเขาเริ่มเม้มเป็นเส้นตรง เขารู้สึกได้เลยว่าน้ำในตามันค่อยๆคลออยู่รอเวลาไหล

อดทนไว้แทฮยอน


“พี่แทฮยอน~” เสียงทุ้มที่เป็นเอกลักษณ์ดังมาแต่ไกล ซังกยูนเองก็แทบไม่ต้องเงยหน้าก็พอรู้ว่าเป็นใคร แต่เจ้าของชื่อกลับไม่สนใจแม้แต่น้อย คนตัวสูงนั่งลงข้างๆคนที่กำลังทำงานอยู่ก่อนจะเอาหัวซบลงไหล่เล็ก

“ทำตัวหยั่งกะแฟนกันแหนะ” ปากกาในมือหยุดเขียนก่อนจะมองคนที่ซบไหล่ตัวเองอยู่ ก่อนเขาจะพูดประโยคที่ทิ่มแทงตัวเอง

“ให้เป็นแฟนยงกุกนั่นแหละดีแล้ว” ฮยอนบินแกล้งทำเสียงงอนๆเมื่อรู้ว่าเขากำลังปฏิเสธเจ้าตัว ก่อนที่แฟนเจ้าตัวจะมาพอดีแน่นอนว่าฮยอนบินเองก็เปลี่ยนไปเกาะแกะแฟนตัวเองทันที




“พี่แทฮยอนไปไหน” ฮยอนบินเอ่ยถามคนที่กำลังเก็บข้าวของเตรียมลุก ช่วงนี้เขาไม่ค่อยได้ยุ่งวุ่นวายกับแทฮยอนเลยเหมือนว่าคนอายุมากกว่ากำลังมีนัดกับใครซักคนบ่อยๆจนไปกินข้าวกับเขาไม่ได้ ไปอยู่แต่กับใครบางคนที่เขาไม่รู้จักทำให้เขาไม่กล้าเข้าไป

“มีนัด ไปนะ” แทฮยอนหันไปพูดกับคนบนโต๊ะทั้งหมดก่อนจะลุกออกไป

“เดี๋ยวดิพี่” ฮยอนบินลุกตามอีกคนไป ครั้งนี้เขาต้องถามให้ได้ว่าไอคนที่มารับมาส่งตลอดมันคือใคร มือใหญ่คว้าต้นแขนอีกคนให้หยุดมาคุยกันก่อน

“อะไร”

“มันเป็นใคร” เสียงทุ้มเรียบขึ้นดูจริงจัง แทฮยอนไม่เข้าใจว่าคนตัวสูงต้องการอะไรจากเขา

ก็เราไม่ได้เป็นอะไรกัน

“รุ่นน้อง แค่นี้น้องเขารอ” แทฮยอนสะบัดแขนให้หลุดพ้นแต่ฮยอนบินก็ไม่ยอมปล่อย

“รุ่นน้องที่ไหนทำไมผมไม่รู้จัก” ฮยอนบินมองคนที่ก้มหน้าก้มตาไม่ยอมมองหน้าเขา เขาแค่อยากจะรู้ว่าคนที่ทำให้แทฮยอนยิ้ม ทำให้แทฮยอนไปหาบ่อยๆนั่นมันเป็นใคร

“เลิกทำตัวเป็นเจ้าของฉันซักที” การมีความรักแล้วมันทำให้เรามีความหวัง

เขาก็หวังให้การเดินออกมาจากจุดนั้นครั้งนี้มันจะดีกับตัวเอง

“เราไม่ได้เป็นอะไรกัน”