ผ้าห่มที่คลุมอยู่บนหัวบ่งยอกได้เลยว่าวันนี้ทั้งวันเขาคงไม่อยากจะออกไปไหน หิมะตกหนักมาสองสามวันแล้วทำให้เขาอยากนอนอยู่ในบ้านเรื่อยๆเช่นเดียวกับที่ทุกอยู่ตอนนี้

/พี่ ผมไปหานะ/ เขาตอบรับไปก่อนจะตัดสินใจนอนอีกซักพักแล้วคงจะถเวลาเตรียมตัวกินข้าวซักทีให้ตายง่วงชะมัด


“สรุปไม่มา?” รอจนนาฬิกาบอกเวลาสามทุ่มเขาก็ยังไม่ได้มีอะไรต้องถึงท้องซักที

/พี่ผม/

“อะไร”

/ผมขอโทษ/ เสียงอ่อยๆมาตามสายทำให้เขาไม่อยากหงุดหงิดมากแล้วเปลี่ยนมาเป็นความสงสารแทน แทฮยอนตัดสินใจเปลี่ยนมาเป็นโทรหาเพื่อนที่คิเว่าว่างไปส่งเขากินข้าวได้บ้าง


“สรุปโดนเท?” ซองอุนพูดหยอกกับคนที่คิ้วขมวดตั้งแต่เขาพามากินข้าวยันตอนนี้ออกร้านมาแล้วก็ยังจะทำหน้าโกรธใส่เขาไม่เลิก

“ไม่ได้โดนทะ-” ตาเรียวสะดุดกับอะไรบางอย่างตรงหน้าเขา แทฮยอนรู้สึกได้เลยว่าหน้าเขากำลังชาราวกับโดนหิมะกัดทั้งๆที่เขาใส่แมสอย่างเรียบร้อยแล้ว

“ไปเหอะ” เขาคว้ามือของเพื่อนให้เดินไปอีกทางก่อนที่พวกเขาจะยืนแข็งอยู่ตรงนัั้น

ตรงหน้าควอนฮยอนบินกับผู้หญิงอีกคนหนึ่ง

ท่าทางที่สนมสนิทกับจนเขาไม่กล้าจะทักทาย ไม่กล้าแม้แต่จะเดินเฉียดเข้าไปให้อีกคนได้เห็น

จริงๆแล้วเขาเป็นอะไรกับอีกคนกันแน่