บางครั้งเขาก็คิดนะว่าบรรยากาศในห้องทำงานของคนเป็นหัวหน้ามันได้รับอิทธิพลจากภาพยนตร์หรือละครเรื่องไหนสักเรื่องที่ทำให้มันต้องรู้สึกกดดันเหมือนยืนอยู่ในศาลไคฟงในสมัยราชวงศ์หมิงทุกที
อีแทยงมายืนก้มหน้าอยู่ที่หน้าโต๊ะของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นหัวหน้ามาสักพักแล้วโดยที่ร่างของคนที่นั่งพิงพนักเก้าอี้ประจำตำแหน่งหัวหน้าแผนกก็ทำแค่นั่งมองลอดเลนส์แว่นสายตาออกมาด้วยดวงตาที่คนทั้งออฟฟิศหนาวเหมือนเปิดแอร์20องศา
“มาแล้วเหรอครับคุณอีแทยง”
“...”
เจ้าของชื่อยืนก้มหน้าสูดหายใจลึกๆเข้าปอด เขารู้ดีถึงความผิดของตัวเองแม้ว่าคนเป็นหัวหน้าจะไม่เอ่ยปาก ตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วที่เขาขอลากลับบ้านที่ต่างจังหวัด4วัน ทั้งๆที่เป็นช่วงที่ต้องเตรียมส่งงานต่อให้แผนกอื่น
พนักงานใหม่อย่างเขารู้ดี ยิ่งเงยหน้าขึ้นแล้วมองเห็นสายตาที่จ้องมองมาของคนเป็นหัวหน้าเขายิ่งรู้ว่าวันนี้เขาจะต้องโดนอะไร
“ผมรู้ดีว่าวันลานี้ผมใช้ได้แต่ดันเอามาใช้ในเวลาที่มันไม่เหมาะสมเท่าไหร่ครับ ทุกคนกำลังยุ่งแต่ผมดันลางานไป”
“แล้วยังไงต่อครับ”
“คือ….”
น้ำเสียงลากยาวจนขาดห้วงไป เหมือนว่าระบบการคิดหาเหตุผลของเขาตายด้านไปแล้ว เขาคิดคำจะแก้ตัวไม่ออก
“คุณจะพูดต่อได้หรือยัง ผมจะได้พูดเรื่องของผม”
“หัวหน้าซอครับ...ผมทำผิดไปแล้วจริงๆ ช่วยพิจารณาลงโทษก็ได้ครับ คือผมรู้ว่าวันนี้ที่หัวหน้าเรียกมาก็เพราะจะคุยเรื่องนี้...ใช่มั้ยครับ ”
ซอยองโฮเอนหลังไปพิงพนักเก้าอี้ด้วยท่าทีสบายๆ ขึ้นแม้ว่าสีหน้านิ่งๆ ของเขาจะไม่ได้ช่วยให้อีแทยงรู้สึกดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย นี่เขาควรจะทำยังไง หรือว่าเดินออกจากห้องไปเลยดีมั้ยเผื่อจะได้ไม่ต้องทนฟังคำด่าแค่โดนไล่ออกทีเดียวเลยให้มันจบๆ ไป
“ผมก็ไม่ได้จะว่าอะไร”
“เอ่อ...เมื่อกี้ว่าไงนะครับ”
“ที่ผมเรียกคุณมาเนี่ย ผมไม่ได้จะว่าคุณเรื่องที่คุณลางานไปสักหน่อยคุณอีแทยง”
“อ้าว แล้วกัน...”
“หรือเปลี่ยนใจดี”
“เอ่อ มะ มะ ไม่ต้องก็ได้ครับ แฮ่ๆๆ ที่จริงผมน่ะ….”
อีแทยงมีสีหน้าที่ผ่อนคลายขึ้นเมื่อเห็นว่าที่เขาถูกเรียกมาไม่ใช่เพราะเรื่องลางานกลับบ้านที่ต่างจังหวัด เขาพูดต่อด้วยสีหน้าที่สดชื่นขึ้น รายละเอียดบนใบหน้าหมดจดที่สดใสขึ้นของอีแทยงเห็นได้ชัดเจนในสายตาของคุณหัวหน้าแผนกที่มองลอดเลนส์แว่นสายตาไม่ยอมละวาง
“วันนี้ผมตั้งใจไว้ว่าหลังจากโดนด่าแล้วจะขอบคุณหัวหน้าซอครับ อยากขอบคุณมากครับที่เมตตาให้ผมลางานไป จริงๆ ไม่คิดว่ายื่นไปแล้วจะยอมอนุมัติให้ลาด้วย”
“ก็คุณจำเป็นต้องไป”
“อ่า ครับ… เดี๋ยวนะครับ ว่าแต่หัวหน้ารู้ว่าผมไปทำอะไรด้วยหรอครับ?”
ซอยองโฮทำการเปลี่ยนเรื่องอย่างมืออาชีพด้วยใบหน้านิ่งๆ ที่กดดันคู่สนทนาให้คล้อยตามได้ไม่ยากเย็นโดยเฉพาะพนักงานใหม่หงอๆ อย่างอีแทยง
“คุณชงกาแฟเป็นมั้ยครับ”
“อ่ะ...ครับ? ห๊ะ อะไรนะครับ”
อีแทยงไม่ได้เอะใจใดๆ ไหลไปตามที่อีกคนต้องการอย่างง่ายดาย จนกระทั่งได้ยินประโยคที่ไม่น่าจะออกมาจากปากของหัวหน้าแผนกจอมเฮี้ยบ
“ผมถามว่าคุณชงกาแฟเป็นมั้ยครับ”
อีแทยงหันหน้าฉับไปที่แก้วกาแฟที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานของคนเป็นหัวหน้า ถัดไปด้านข้างเป็นคอมพิวเตอร์ และกระถางต้นไม้เล็กๆ เป็นโต๊ะทำงานที่เรียบร้อยจนเผลอๆ อาจจะแอบคิดขึ้นในใจว่ามันดูสมเป็นโต๊ะทำงานของคนเป็นหัวหน้าแผนกดีจริงๆ
“เอ่อ...เป็นครับ”
ฉิบหาย อีแทยงมึง….
“พอดีว่าวันนี้คุณเลขาซงลากิจ...และก็กาแฟนี่ผมซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อข้างล่าง รสชาติห่วยแตกสิ้นดี”
อีแทยงหลับตาฟังเสียงกระแทกตรงคำว่าห่วยแตกที่ดังออกมาจากริมฝีปากกระจับที่เก่งเรื่องพ่นคำพูดเหน็บแนมได้อย่างเย็นชานั่น แล้วได้แต่เม้มปากและพยักหน้ารับ
“ผมอยากได้กาแฟที่ผมดื่มประจำ”
“หัวหน้าซอจะรับกาแฟแบบไหนดีครับ”
“กาแฟดำร้อน”
“แต่มันขมนะครับ”
“อะไรนะ?”
“เอ่อ”
อีแทยงอยากจะตบหัวตัวเองให้หลุดออกไปจากบ่าเลย ในใจได้แต่คิดว่า แน่ล่ะ มันก็ขมแต่มึงไปเสือกอะไรกับการอยากกินกาแฟดำของคนอื่น
“แล้วปกติคุณอีแทยงดื่มกาแฟแบบไหนล่ะครับ”
“ผมไม่ดื่มกาแฟ…”
“เอาเป็นว่าถ้าคุณพูดแบบนี้แล้ว...มีกาแฟแบบอื่นแนะนำผมมั้ยล่ะครับ”
“คือว่า...ผมก็...”
“ไปชงกาแฟของคุณมาได้แล้วครับ ผมต้องการกาแฟมาวางบนโต๊ะผมใน10นาที”
ซอยองโฮหันกลับไปสนใจหน้าจอคอมพิวเตอร์ของตัวเองแล้วเอ่ยปากสั่งงานคนเป็นลูกน้อง อีแทยงทำหน้าตาเหมือนเห็นผี กลืนน้ำลายลงคอดังเอื๊อกแล้วเดินออกจากห้องทำงานคนเป็นหัวหน้าไปเงียบๆ
หลังจากนั้นประมาณ15นาทีก็กลับเข้ามาพร้อมถ้วยกาแฟควันฉุยส่งกลิ่นหอมไปทั่วห้องสู้กับดอกลาเวนเดอร์ในแจกันบนชั้นวางเอกสารตรงมุมห้อง
“นี่ครับ กาแฟ”
ซอยองโฮชะโงกหน้ามาดูกาแฟในถ้วยที่พนักงานชงมาให้เขาแล้วเงยหน้ากลับขึ้นไปมองด้วยสายตาเย็นเฉียบ
“คุณไม่เคยรู้เหรอว่าผมไม่ทานกาแฟใส่นม”
“ก็หัวหน้าบอกให้ผมชงกาแฟสูตรของผม ก็นี่ไงครับ”
“...”
“...”
รอบข้างกลายเป็นความเงียบจนได้ยินเสียงเครื่องปรับอากาศที่ทำงานอย่างต่อเนื่อง อีแทยงกลัวเหลือเกินว่ามันจะเงียบจนได้ยินเสียงใจเต้นระทึกของเขา นี่เขาเผลอต่อล้อต่อเถียงคนเป็นหัวหน้าไปกี่ครั้งแล้ววะวันนี้
“คุณใส่อะไรลงไปบ้าง”
“กาแฟ และก็ครีมเทียม น้ำตาลแค่นิดเดียวครับ”
“...”
ซอยองโฮไม่พูดพล่ามทำเพลง เขายกกาแฟแก้วนั้นขึ้นจิบเบาๆ สายตายังไม่เลิกมองไปที่คุณพนักงานที่ยืนทำตัวไม่ถูกอยู่หน้าโต๊ะห่างออกไปเกือบเมตร แก้วจรดริมฝีปากของหัวหน้าได้สักพักเขาก็วางมันลงก่อนจะมองไปยังคุณพนักงานที่ยืนตัวลีบแทบจะเป็นส่วนเดียวกับอากาศในห้องทำงานของเขาไปแล้ว ซอยองโฮเผลออมยิ้มกับท่าทางเหล่านั้นของอีแทยง จนเขาต้องแอบกระแอมไอในลำคอ แล้วทำเสียงแข็ง
“ก็ไม่เลว”
“อะไรนะครับ”
“ผมบอกว่าก็ไม่เลว”
“ฮู่ว ขอบคุณครับ”
อีแทยงยกมือทาบอกเหมือนโล่งใจนิดๆแต่พอยิ้มดีใจอยู่ได้สักพักก็รู้สึกเหมือนลืมตัวว่าต้องเก๊กขรึมต่อหน้าคนเป็นหัวหน้า
“คุณกลับไปทำงานของคุณได้แล้วล่ะ ผมรบกวนเวลาคุณเยอะแล้ว”
“อ่าครับ...ขอบคุณหัวหน้ามากครับ”
“อะไรกัน ผมสิต้องขอบคุณที่อุตส่าห์ชงกาแฟให้ผม ขอบคุณมากครับคุณอีแทยง”
“เอ่อ...ครับ ไม่เป็นไรครับ”
บรรยากาศที่ดูเก้อเขินนิดๆ นี่ทำให้อีแทยงเผลอยกมือขึ้นมาเกาท้ายทอยเบาๆ ก่อนจะรีบเก็บไม้เก็บมือมายืนสำรวมอาการเหมือนเดิมแล้วเดินออกจากห้องทำงานของหัวหน้าไป
แต่กลายเป็นว่าพอจะเดินออกจากห้องไปก็ดันสวนกับคุณเลขาซงที่หัวหน้าซอบอกว่าเธอลางานวันนี้!!!
"อ้าว คุณเลขาซง"
"ว่าไงแทยง มีอะไรหรือเปล่า"
“อ่ะ เปล่าครับ...เอ่อ ผมว่าผม...ไม่มีอะไรครับ”
“ทำตัวแปลกๆนะ มีความลับอะไรหรือเปล่าเนี่ย”
“เปล่าครับ ไม่มีอะไรครับ” อีแทยงเดินกลับไปที่โต๊ะอย่างงงๆ วันทั้งวันที่เหลือของเขาเฝ้าแต่ถามคำถามว่านี่เขาจะโดนหัวหน้าซอแกล้งไปอีกจนถึงเมื่อไหร่
“หัวหน้าคะ มาเก็บถ้วยกาแฟค่ะ...อ้าว ลืมไป วันนี้ฉันลาครึ่งวันเลยไม่ได้ชงกาแฟรอบเช้าให้นี่นา” เลขาซงมายืนยิ้มโก๊ะๆอยู่ตรงหน้าโต๊ะทำงานของหัวหน้า หญิงวัยกลางคนที่ติดจะร่างอวบหน่อยๆในชุดสาวออฟฟิศมองปราดไปที่โต๊ะทำงานของหัวหน้าแล้วพบแก้วกาแฟต้องสงสัยจนเธอขมวดคิ้ว
“คุณเลขาซงชะเง้อมองอะไรครับ”
“หัวหน้าทานกาแฟใส่นมด้วยเหรอคะ”
เธอมองที่ขอบแก้วตรงที่หัวหน้าของเธอใช้ริมฝีปากจิบกาแฟดื่มแค่ปราดเดียวก็รู้ว่ากาแฟในนั้นใส่นม ผิดวิสัยการดื่มกาแฟของหัวหน้าที่เธอทำงานมาด้วยหลายปีดีดัก
“อ่อ กาแฟสูตรของคุณอีแทยงเขาน่ะ”
“อีแทยงหรอคะ?”
“ครับ อ้อ บอกให้เขาชงมาให้ผมเพิ่มด้วยนะครับ...กาแฟสูตรของเขาน่ะ ผมดื่มหมดแล้ว ผมขออีกแก้วตอนบ่ายสามโมงนะครับ”
ซอยองโฮพูดโดยที่ไม่เงยหน้าจากจอคอมพิวเตอร์เลย ทิ้งให้เลขาสาวใหญ่ทำหน้างงๆ ทำปากพึมพำท่องทวนคำสั่งที่ได้รับมาเมื่อสักครู่เหมือนไม่เชื่อว่าได้ยินอะไรมา เธอเดินออกจากห้องคนเป็นหัวหน้าไปตรงโซนนพนักงานอยู่ก่อนจะเอ่ยปากเสียงดังสั่งอีแทยงไปตามที่เธอได้รับบัญชา
“อีแทยง กาแฟสูตรของเธอตอนบ่ายสาม ชงมาให้หัวหน้าซอด้วย”
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in