28 มิถุนายน 2564

          “ ล็อกดาวน์ ” สิ่ง ๆ นี้จะตามหลอกหลอนเราตลอดไป เราเชื่อเลยว่าเด็กฝึกงานร้อยทั้งร้อยเกลียดการล็อกดาวน์มากที่สุด เพราะต้องลุ้นตลอดเวลาเลยว่า จะโดนล็อกดาวน์ไหม จะได้ฝึกงานไปจนถึงเมื่อไร จะโดนเลื่อนฝึกงานหรือเปล่า คำถามพวกนี้ติดอยู่ในหัวพวกเราแทบจะตลอดเวลา และสุดท้ายเราก็ต้องพ่ายแพ้มัน เมื่อเราตื่นขึ้นมาพบว่ากรุงเทพฯโดนล็อกดาวน์อีกครั้งแล้ว

          ช่วงนี้เราก็เลยค่อนข้างจะยุ่ง มีประชุมวางแผนงานใหม่ทุกวัน เพราะงานหลักของเราคือต้องไปสัมภาษณ์ ถ่ายรูป และรีวิวร้านอาหาร ซึ่งจุดขายที่คนชอบเข้ามาดูนั้นแน่นอนเลยว่าจะต้องเป็นมุมถ่ายรูปสวย ๆ ตามคาเฟ่ต่าง ๆ แต่เมื่อตอนนี้ไปร้านอาหารไม่ได้แล้ว ก็ต้องเปลี่ยนตารางคอนเทนต์ใหม่เกือบทั้งหมด จากรีวิวคาเฟ่ก็เปลี่ยนมาเป็นเดลิเวอรี แต่ถ้าร้านไหนที่ติดต่อไว้แล้วเราก็จะถ่ายแบบเทคอะเวย์แทน นอกจากนี้เรายังได้รับมอบหมายหน้าที่ให้เอาคอนเทนต์เก่าที่เคยทำไปแล้วมาทำใหม่ให้ไฉไลกว่าเดิม หรือไม่ก็จะเป็นคอนเทนต์ให้ความรู้เกี่ยวกับอาหาร ที่สำคัญคือเราก็ต้องเปลี่ยนไปทำคอนเทนต์แบบเรียลไทม์มากขึ้นอีก

          เป็นการทำงานที่มีความซับซ้อนในซับซ้อนอีกที เพราะถึงแม้จะบอกว่าถ่ายแบบเทคอะเวย์แต่เราก็ไม่รู้เลยว่างานของเราจะได้ลงเพจตอนไหน ซึ่งตอนนั้นอาจจะคลายล็อกดาวน์แล้วก็ได้ เราก็เลยต้องถ่าย 2 แบบไปเลยสิค่ะ ถ่ายมันทั้งแบบกินที่ร้านและห่อกลับบ้านไปเลย แต่ถึงจะแก้ไขปัญหาตรงนี้ได้ก็มีอีกเรื่องที่น่าหนักใจ เพราะอาหารบางอย่างก็ถ่ายแบบเทคอะเวย์แล้วไม่ค่อยน่ากินเท่าไร หรือถ้างานไหนที่เราถ่ายไปแล้วแต่พึ่งมาลงช่วงนี้เราก็ต้องเขียนใต้โพสต์ด้วยว่าถ่ายทำก่อนมาตรการล็อกดาวน์อีก  ไม่เท่านั้นเราต้องคอยอัพเดทกับทางร้านเสมอเวลาที่จะต้องลงเพจเผื่อทางร้านจะมีอะไรเปลี่ยนแปลง มีความทำเยอะไปอีก

          แต่ถึงจะเหนื่อยก็ขอคิดว่ามันเป็นอุปสรรคในการทำงานที่ทำให้เราได้เรียนรู้รสชาติของชีวิตก็แล้วกันนะ