renno *au 90s*

MONDAY

7:00 am

pipi pipi! pipi pipi!

“อื่ออ..”

เสียงปลุกจากเพจเจอร์ที่ตั้งไว้หนึ่งชั่วโมงก่อนถึงเวลาเข้าแถวหน้าเสาธงไม่ได้ช่วยทำให้เช้านี้น่าตื่นมากขึ้นเลยแม้แต่น้อย ผมพลิกตัวไปอีกฝั่ง เอื้อมมือไปวางแหมะลงบนไอ้เพจเจอร์เจ้าปัญหาที่วางอยู่บนโต๊ะหนังสือข้างๆเตียงมากดนิ้วสะเปะสะปะหาทางปิดมันโดยที่ยังไม่ลืมตา

แต่แล้วความวุ่นวายยามเช้าที่แท้จริงก็มาถึงเมื่อประตูห้องนอนเปิดดังโครมและเสียงที่ดังลั่นห้องจนรับรู้ได้ถึงสีหน้าของแม่โดยไม่ต้องลุกขึ้นมามองเลยสักนิดเดียว

เอาล่ะ นาฬิกาปลุกชั้นเยี่ยมมาแล้ว...

“ไอ้อิฐ!ไปโรงเรียนได้แล้ว! แล้วนี่ทำไมห้องรกขนาดนี้เนี่ย?! ถ้าวันนี้กลับบ้านมาไม่ทำห้องให้สะอาดม๊าจะเอากีต้าร์แกไปขายเข้าใจมั้ย!!!”

ปัง!

“...”

มนุษย์แม่ก็คือมนุษย์แม่นั่นแหละ

สุดท้ายผมก็ต้องขุดตัวเองขึ้นมาจากเตียงอันแสนสบายและไปเผชิญโลกแห่งความเป็นจริงโดยใช้เวลาเพียงสิบห้านาทีเพื่ออาบน้ำแต่งตัว ชุดนักเรียนของผมเหมือนจะลืมเอาไปให้แม่รีดให้ แต่เอาเถอะ ยังดีที่ไม่ลืมซักล่ะวะ

หลังแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยมั่นใจว่าสัปดาห์นี้ไอ้อิฐ ม.4/3 จะต้องหล่อที่สุด จ๊าบที่สุด โก้ที่สุดในโรงเรียน ผมหยิบเครื่องเล่นเทป sony walkman ที่วางอยู่บนโต๊ะสมุดการบ้าน เนี่ย เพิ่งจะทุบกระปุกหมูไปซื้อมาบอกเลยว่าอาทิตย์นี้ไอ้เครื่องนี้จะต้องยกระดับความจ๊าบของผมให้เป็นที่สุดในโรงเรี—

“ไอ้ตี๋!! เจ็ดโมงครึ่งแล้ว! จะต้องให้ม๊าไปลากคอลงมามั้ย!!”

“รู้แล้วม๊า! เสร็จแล้วเนี่ยยยย อย่าเร่งดิ!”

ม๊านะม๊า จะขออวดของเล่นใหม่หน่อยก็ไม่ได้ วัยรุ่นเซ็งสุด

ผมยัดเครื่องเล่นเทปเก็บลงกระเป๋าจาคอปใบแบนๆแล้วจึงรีบเดินออกจากห้องโดยไม่ลืมที่จะนำเพจเจอร์มาเหน็บติดที่เข็มขัดนักเรียนเอาไว้ แน่นอนว่าลืมเรื่องมื้อเช้าวันนี้ไปได้เลย แม่งเอ๊ย หิวข้าวชิบหาย วันจันทร์ที่แสนไม่น่าอภิรมย์

“ไปแล้วนะม๊าป๊า หวัดดี” ผมรีบสวมรองเท้าก่อนที่จะหันไปยกมือไหว้ป๊าที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์และคุณหญิงแม่ที่กำลังวางกับข้าวหอมๆลงบนโต๊ะกินข้าวแต่มองนานไม่ได้ ผมต้องเข้าเกียร์หมาแล้ววิ่งออกจากบ้านตรงไปยังโรงเรียนแล้วตอนนี้

8:10 am

เอาตรงๆนะ

ผมโคตรเกลียดอาจารย์เฉลิมชัยเลยไอ้สัด..

มาสายแค่สามนาที

สามนาที!

ทำไมต้องมาปั่นจิ้งหรีดตั้งสามสิบครั้งด้วยวะ โอ๊ยยย  โคตรปวดหัว…

21

22

23

“น้อง”

24

25

26

จะอ้วก..

“น้องๆ”

27

28

“ซาวน์เบ้าท์เท่ดี”

…

อ๋อ เรียกผมเหรอ ผมสินะ.. ได้ยินแบบนั้นก็หันไปมองต้นเสียงทันทีเพราะคีย์เวิร์ด ‘ซาวน์เบ้าท์’ แท้ๆเลย

บอกตามตรงว่าจะหันไปยักคิ้วเท่ๆให้สักที แน่นอน ของโก้ๆก็ต้องคู่กับคนโก้ๆแบบผม

แต่วินาทีที่ได้สบตากับคนที่ถูกทำโทษข้างหลังแม่ง… เหมือนกับโลกหยุดหมุนหัวผมก็หยุดหมุน เหมือนเมื่อกี๊ไม่ได้จะอ้วกกับการปั่นจิ้งหรีดอยู่ เฉลิมชัยเอาอะไรมาฟาดหัวผมหรือเปล่าเหมือนมันชาๆไปหมดเลยว่ะ เหน็บกินสมองเหรอวะ ว่าไปนั่น คงเพราะคนตรงหน้าแน่ๆ...

ว่าแต่

.

.

.

ผมปั่นจิ้งหรีดไปกี่รอบแล้วนะ?

“เอ้า อินทัช หยุดทำไม เริ่มใหม่ ปั่นจิ้งหรีด 30ครั้ง ไป!!!”

ไอ้สาดดดดดดดดดด

12:08 pm

“ก็คือมึงจะบอกว่ามึงชอบรุ่นพี่คนนั้น? ถูกมั้ย?”

“ก็ใช่แต่ไม่รู้ว่ารุ่นพี่จริงมั้ย หน้าเด็กมากเลยว่ะแมน”

“ก็เขาเรียกมึงน้องน่าจะม.6ปะ ถึงได้กล้าเรียกคนที่ไม่รู้จักว่าน้องอะ”

“เชี่ยเอ๊ยยย ชั้นไหนห้องไหนวะ อยากเจออีกอะ”

ผมนั่งขยี้หัวตัวเองอย่างว้าวุ่นอยู่บนโต๊ะหน้าร้านข้างแกงป้าต้อย ข้าวก็สั่งมาแล้วแต่แสนจะไม่มีอารมณ์กิน ในหัวคิดถึงแต่พี่คนเมื่อเช้าเลยได้แต่พร่ำกรอกหูไอ้แมนถึงความน่ารักของคนๆนั้น แต่เมื่อเงยหน้ามองหน้าไอ้แมนที่กำลังหยิบเพจเจอร์ของตัวเองขึ้นมาเปิดอ่านข้อความ แล้วพออ่านจบมันก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เหมือนทุกครั้ง

รับรู้ได้เลยว่ามึงไม่ได้โฟกัสที่กูอีกแล้ว...

“กูไปตู้โทรศัพท์นะ” ไอ้แมนลุกขึ้นจากเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามตาของมันยังไม่ละจากเพจเจอร์เลยแม้แต่นิดเดียว นั่นก็ชัดแล้วว่ามันกำลังมีความสุขมากจนอดแซวไม่ได้

“1500 อีซี่คอลสวัสดีค่า~ส่งข้อความไปที่ไหนคะ?” ผมดัดเล็กๆเหมือนเสียงคอลเซนเตอร์ที่ได้ยินบ่อยๆ

จะว่าไปก็นานแล้วเหมือนกันที่ไม่ได้ส่งข้อความไปหาใครเลยจะส่งให้ไอ้แมนบ้านมันก็อยู่ถัดไปแค่สองหลัง ส่วนข้อความก็เข้ามาเรื่อยๆทั้งกลอนบอกรัก เพลง จนผมชักจะส่งสัยว่าคนเอาเบอร์เพจผมมาจากไหนกันเยอะแยะ

“มีบัตรเสือกมั้ยคะ?ถ้าไม่มีก็หุบปากไปค่าาา” ไอ้แมนตอบกลับมาทำเอาผมหัวเราะร่วนอย่างชอบอกชอบใจ

ว่ากันตามตรงก็รู้ๆกันอยู่ว่ามันจะไปส่งข้อความหาเจนแฟนสาวจากโรงเรียนหญิงล้วนชื่อดังที่ไม่รู้ว่ามาหลงชอบไอ้แมนได้ยังไงเหมือนกัน อะ ให้พูดแบบไม่หมั่นไส้มัน ไอ้แมนมันก็หน้าตาดีอยู่ ตากลมแต่เฉียบคม ตัวก็ผอมๆแต่ไหล่ดันกว้าง แหงล่ะ มันเป็นนักฟุตบอลของโรงเรียนเลยนี่หว่า โอเค ก็ไม่แปลกที่สาวระดับโรงเรียนหญิงล้วนจะมาชอบมัน

สุดท้ายก็ลงเอยด้วยผมที่ต้องนั่งเขี่ยกะเพราหมูสับไข่ดาวอยู่คนเดียวแหงล่ะว่าไอ้แมนคงไม่กลับมาแล้วเพราะสนามบอลอยู่ใกล้ๆตู้โทรศัพท์นิดเดียว มันก็คงไปเล่นบอลต่อของมัน ทีมเล่นไม่เป็นอย่างผมก็คงต้องนั่งเอื่อยฟังเพลงตรงนี้จนหมดพักเที่ยง

งี้แหละครับชีวิตเด็กผู้ชายสนิทกันแค่ไหนก็ไม่ได้ตัวติดกันเป็นตังเมหรอก ว่าแล้วก็หยิบเจ้าของเล่นใหม่ออกมาจากกระเป๋านักเรียนคลายสายหูฟังที่พันกับตัวเครื่องอยู่มาเสียบและกดเล่นเพลง เหมือนจะเป็นเพลงที่สามแล้วตั้งแต่เช้าสินะ

‘เธอไม่ต้องกังวลเธอไม่ต้องเกรงใจ
ความรักที่ฉันฝากไว้ เป็นเรื่องง่ายกว่านั้น…’

โอ้โหจังหวะนี้มันต้องแกะคอร์ดละปะวะ

เข้าใจคำพูดที่ว่า ฟังเพลงรักเพลงก็เห็นเป็นหน้าเขาไปหมดเลย แล้วว่ะตอนนี้

เร็วไปเปล่านะ ไม่หรอกความรักมันไม่เข้าใครออกใคร เมื่อเช้าผมยังไม่อยากมาโรงเรียนอยู่เลย แต่ตอนนี้...

ตึก..

เสียงและแรงสะเทือนเล็กๆบนโต๊ะทำให้ผมลืมตาขึ้นมาจากการนั่งเท้าคางหลับตาฟังเพลง ซึ่งก็ต้องทำให้ดวงตาเบิกกว้างขึ้นมากยิ่งกว่าเดิมเมื่อคนตรงหน้าคือคนที่อยู่ในหัวผมมาตั้งแต่เช้า

ใบหน้าขาวนวลเหมือนคนที่ไม่เคยโดนแดดทำเอาผมอดกลืนน้ำลายไม่ได้ถ้าได้สัมผัสจะนุ่มนิ่มแค่ไหนวะ พอเลื่อนไปมองที่ใบหน้าน่ารักๆนั่นผมก็เห็นใต้ตาขวาที่มีขี้แมลงวันอยู่หนึ่งจุดเป็นจุดเล็กๆที่โคตรมีเสน่ห์ ไหนจะขนตายาวงอนนั่นอีกที่ยิ่งขับให้ดวงตากลมของพี่เขายิ่งสวยมากขึ้นไปเป็นร้อยเท่า

“นั่งด้วยได้ปะเนี่ย? มองตาแข็งเชียว” คนตรงหน้าเลื่อนมาสบตาผม เมื่อทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามดวงตากลมๆนั่นแปรเป็นพระจันทร์เสี้ยวเมื่อส่งยิ้มเป็นมิตรมาให้

ไม่ไหวว่ะ…

โคตรแพ้ทาง

“อื้อ ได้ดิ” ผมตอบกลับไปอย่างห้วนๆทั้งที่ในหัวฟุ้งซ่านไปด้วยคำพูดหลากหลายที่แปลไทยเป็นไทยออกมาได้แค่สองคำสั้นๆว่าคนตรงหน้าผมน่ะ ‘โคตรน่ารัก’

“โหย นี่รุ่นพี่นะทำไมตอบห้วนอะ คิดว่าเท่อ่อ?”

ใบหน้าหวานเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งแล้วหยักรอยยิ้มมุมปากอย่างท้าทาย กวนตีนตามประสาเด็กผู้ชายนั่นแหละ ผมใช้จังหวะนั้นลอบสังเกตริมฝีปากสีชมพูธรรมชาติตรงหน้าแล้วก็ได้แต่นึกชื่นชมอยู่ในใจว่าทำไมถึงมีรูปปากที่สวยขนาดนี้นะถ้าได้สัมผัส…

“นี่ มองไรอะ?”

“..เปล่า” ผมส่ายหัว ก้มหน้าลงไปตักข้าวเข้าปาก นิ่งไว้ไอ้อิฐอย่าเพิ่งแสดงออกโผงผางนัก

“ไม่อยากคุยเหรอ?พี่ไปก็ได้นะ”

คนฝั่งตรงข้ามวางช้อนส้อมลงแล้วถือจานทำท่าจะลุกออกไปนั่นทำให้มือของผมไปไวกว่าความคิดรีบตรงไปคว้ารั้งข้อมือนิ่มๆของอีกฝ่ายเอาไว้

พูดอะไรดีวะ…

อย่างน้อยรู้ชื่อก่อนก็ยังดี

“พี่ชื่ออะไร?” ใบหน้าสวยเลิกคิ้วขึ้นอย่างออกจะแปลกใจเล็กๆกับคำถามของผม แต่เพียงไม่ถึงวินาทีรอยยิ้มกว้างๆกับพระจันทร์เสี้ยวก็ผุดขึ้นบนดวงหน้าอีกครั้ง

“นึกว่าไม่อยากรู้จักกันซะอีก สวัสดี พี่ชื่อเจ๋ ยินดีที่ได้รู้จักนะ” มือเล็กข้างเดียวกับที่ผมจับข้อมือไว้บิดเพื่อคลายออกจากการจับกุมของผมก่อนจะเปลี่ยนเป็นมาจับมือไว้แทน

โคตรนิ่ม

โคตรขาว

ไม่เคยเจอใครน่ารักขนาดนี้

แม่งเอ๊ยอยู่ในโรงเรียนมาตั้งกี่ปี ทำไมไม่เคยเจอวะ

ขนาดพวกผู้หญิงในโรงเรียนยังไม่น่ารักเท่าพี่เจ๋เลย

เขาจะรู้ตัวบ้างมั้ยว่าการที่ตัวเองเกิดมาทำให้หัวใจคนมันพองโตมากขนาดนี้

จีบได้ปะวะผู้ชายก็ผู้ชายเถอะ

“อื้อ สวัสดีพี่เจ๋ ผมอิฐ”

เอาวะไม่ใช่คนนี้ก็ไม่ใช่คนไหนแล้ว

4:42 pm

ผมยืนเอารองเท้านันยางโทรมๆเขี่ยดินไปมาตรงหน้าโรงเรียนอยู่เกือบชั่วโมงแล้วนักเรียนหลายๆคนทยอยกลับบ้านกันจนเหลือแค่อาจารย์บางคน ไอ้แมนเองก็กลับไปตั้งแต่ออดยังไม่หยุดดังแน่นอนว่าเพราะนัดเจอกับเจนไว้แน่ๆ จะว่าไปผมเองก็ไม่เคยเจอเจนเลยสักครั้ง อยากจะรู้เหมือนกันว่าน่ารักขนาดไหนถึงมัดใจไอ้บ้าฟุตบอลอย่างแมนได้ขนาดนั้น

แต่... เอาเป็นว่าให้ไอ้แมนรอดจากว่าที่พ่อตาสุดโหดก่อนแล้วกัน ทุกวันนี้โทรเข้าที่บ้านยังต้องดัดเสียงเป็นเพื่อนผู้หญิงอยู่เลย

“อ้าว อิฐมาทำอะไรตรงนี้ ยังไม่กลับบ้านเหรอ?” เสียงที่เพิ่งคุ้นเคยแต่โคตรตรึงอยู่ในใจดังขึ้นเรียกให้ผมหันไปมองพี่เจ๋แล้วส่ายหัวไปมาเป็นคำตอบ

ถึงผมจะถามพี่เจ๋และรู้ตั้งแต่พักเที่ยงแล้วว่าเจ้าตัวอยู่ม.6ห้องEP แต่ก็ใช่ว่าผมจะไปนั่งรอหน้าห้องขนาดนั้นซะเมื่อไรเอาจริงๆแมนเองก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพี่เจ๋ที่ผมชอบน่ะเป็นผู้ชาย ว่าไงดีผมเองก็ตกใจตัวเองอยู่บ้าง แต่ว่ามันก็ชอบไปแล้วไม่ได้ชอบที่พี่เจ๋เป็นผู้ชายสักหน่อย ชอบเพราะพี่เจ๋น่ารัก อยากรู้จักให้มากกว่านี้เพราะงั้น...

“มีอะไรจะให้”

ผมพูดไปก็ก้มหน้าเปิดกระเป๋าจาคอปที่ถือไว้เพื่อหยิบเครื่องเล่นเทปออกมายื่นให้พร้อมบัตรใบหนึ่งทำ

เองเลยนะเว้ย ไม่ใช่อะไร... หาซื้อไม่ทัน

“หือ เอามาให้ทำไมอะ?”

ถึงจะพูดแบบนั้นแต่พี่เจ๋ก็รับไปแต่โดยดีมิหน้ำซ้ำยังทำท่าจะหยิบบัตรไปอ่าน ทำเอาผมต้องรีบยกมือห้ามไว้ก่อน โอ๊ย อย่าได้เปิดอ่านตรงนี้เลยเถอะ ผมยังไม่พร้อม ไม่ว่ารีแอคชั่นของเขาจะเป็นยังไงก็ตามแต่ถ้าพี่เขามาต่อยผมพรุ่งนี้ ก็ไว้อาลัยทั้งตัวกูทั้งความรักไปได้เลย

“อย่าเพิ่งอย่าเพิ่งอ่านนะ ฟังอิฐก่อนนะพี่เจ๋”

ผมสูดหายใจเข้าลึกๆท่องยุบหนอพองหนอไปหลายรอบกว่าจะค่อยๆกลั่นกรองคำพูดออกมาให้ดูดีที่สุดได้

“อื้อ ว่ามาดิ”คนน่ารักพยักหน้าและสบตาผมอย่างตั้งใจฟัง

“ซาวน์เบ้าท์… ให้ยืม มีเพลงหนึ่งอยากให้ฟัง เพลงที่สามนะ กรอไปฟังดู แล้วก็…”

ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบากรู้สึกว่าอยู่ๆปากก็หนักๆตึงๆมาซะดื้อๆ ไม่ป๊อดสิวะไอ้อิฐ มาขนาดนี้แล้ว

“บัตรนั่นเปิดดูที่บ้านนะ แล้วก็ อย่าลืมทำตามเงื่อนไขในบัตรด้วยรู้เปล่า”

“ทำไมต้องดูที่บ้านอะชักอยากรู้ละเนี่ย” ถึงจะตอบแบบนั้นแต่เจ้าตัวก็ดันหัวเราะออกมายิ้มๆแล้วพยักหน้าอีกครั้งแทนการตกลง

“เออหน่า.. ป-ไปแล้วนะ เจอกันพรุ่งนี้” ผมกลอกสายตาล่อกแล่กตัวก็อยู่ไม่สุขจนหงุดหงิดตัวเอง ทำตัวเหมือนเพิ่งเคยมีความรักไปได้ไม่แมนเลยว่ะอิฐ

ถึงจะเหลือบเห็นคนตรงหน้าแอบหัวเราะคิกคักกับท่าทีประหลาดๆของผมแต่สุดท้ายผมก็รีบหันหลังวิ่งออกจากโรงเรียนไปโดยมีเสียงจากคนข้างหลังตะโกนส่งมา

“บ๊ายบายนะอิฐเจอกันพรุ่งนี้นะ!”

แม่ง แม่ง แม่ง แม่งอย่าหันไป อย่าหันไปนะไอ้อิฐ!



- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 

เอาจริงๆมันก็แต่งยากเหมือนกันนะ

 ผิดพลาดตรงไหนขออภัยด้วยนะคะ แหะ