รูปนี้ย้อนไปสมัยปี 2018 เดินทางตามความฝัน ตามรอย National Geographic and Discovery Channel ตอนเด็ก ๆ ดิฉันชอบดูสารคดีซาฟารีและชนเผ่าพื้นเมืองบ่อย ๆ นอกจากฝันจะไปส่องสัตว์แล้ว เราก็จะพลาดที่นี่ไม่ได้เลย นั่นก็คือหมู่บ้านมาไซ อยากไปกระโดดกับเค้า พอเข้าจริงคือ แม่คะ กระโดดแล้วสันหลังกระเทือนค่ะ กระโดดไม่ได้ เข้าเรื่อง คือเราอ่ะช็อค ....ช็อคกับธุรกิจการท่องเที่ยวที่ทำให้วิถีชีวิตเค้าเปลี่ยนไป ไปถึงปั๊ป เค้าก็พูดถึงเรื่องราวของหมู่บ้านอยู่ 20 นาที พูดไปพูดมาเหมือนโดนไถเงิน จริง ๆ เค้าอยากให้เราบริจาคแหละ คือ ถ้าไม่ให้เลย ก็จะโดนตื๊อต่อไปเรื่อย ๆ จนภัคค์ทินันนี่แหละ คนดีคนเดิม บอกเค้าตรง ๆ ว่า จริงๆ ก่อนที่เราจะบริจาค เราควรเห็นหมู่บ้านก่อน ให้เห็นภาพรวมก่อน แล้วมันก็น่าจะเห็นภาพว่าต้องบริจาคให้ส่วนไหน ไม่รู้หรอกคนอื่นคิดไง แต่เราคิดงี้ ไม่ใช่เราขี้ตืดนะ แต่ขอตังขนาดนี้ให้ไม่ลง และให้ตังส่ง ๆ ก็ไม่ใช่เราอีก เราต้องรู้จุดประสงค์ว่าเงินไปไหน ใครได้เงิน บางทีก็แอบคิดว่า การท่องเที่ยวนี่มันดีกับชุมชนพื้นบ้าน จริง ๆ ใช่มั้ยน้าาาา ในภาพรวมก็ดีแหละ เค้าได้รายได้เพิ่ม พอเข้าไปในเขตหมู่บ้าน นึกว่าอยู่ korean folk village พื้นที่ส่วนตรงกลาง ถูกทำเป็นตลาดขายของมีไกด์มาไซเดินขนาบ ส่งกระแสจิต มึงซื้อสิ มึงซื้อสิ จริงๆ พร็อพบนหัวอะไรในรูปนี่เค้าก็เอามาใส่ให้แล้วบอกว่าซื้อสิ ทำไมชีวิตเหมือนโดนกดดัน ส่วนดีก็มี เราได้เห็นถึงวิถีความเป็นอยู่ เห็นโรงเรียน คือเห็นโรงเรียนแล้วอยากช่วยทำอะไรสักอย่าง นึกถึงโรงเรียนตามชายขอบประเทศเรา นึกถึงเด็กที่ประเทศตัวเอง ก็เลยได้ความคิดว่า ต้องกลับมาสอนล่ะมั้ง แต่ก็นั่นแหละ เราว่ามันต้องหาบาล๊านซ์หรืออะไรซัมติงไม่งั้น จิตวิญญาณและวิถีชุมชนหายไปแน่นอน ไม่เสียใจที่ไปนะ ดีใจที่ไป ได้เปิดมุมมองใหม่ ๆ มองโลกกว้างขึ้นไปอีก ได้รู้จักเพื่อนใหม่ คนท้องถิ่น คนที่นั่นน่ารักม๊ากกกกกก เราไปคนเดียวเราได้เพื่อนใหม่ค่อนข้างเยอะ ทริปนี้คือ เรากลัวคนดำน้อยลงทันที เมื่อก่อนเราไม่เหยียดเค้านะ เรากลัว เพราะตามหนังชอบให้คนดำเป็นตัวร้าย สร้าง stereotype และ ภาพจำที่บิดเบือนไปอีก