บัณฑิตคนนั้นมีเส้นทางการเดินทางในรั้วมหาวิทยาลัย ดังนี้

1. แอดมิชชั่น (Admission) ได้คณะวิทยาศาสตร์ของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในปี 2558 หลังจากโล่งใจเพราะมีที่เรียนแล้วก็ได้รับจ็อบเป็นเด็กเสิร์ฟร้านอาหารแห่งหนึ่งเป็นระยะเวลาหนึ่ง หลังจากนั้นก็โลดแล่นใช้ชีวิตเฟรชชี่อยู่ 1 ปีเต็ม

2. จากนั้นด้วยความที่เป็นเด็กที่รักในการเรียน จึงทำการซิ่วออกจากที่เดิม เพื่อไปใช้ชีวิตเฟรชชี่อีกครั้งในมหาวิทยาลัยที่ขึ้นชื่อเรื่องการผลิตครูแห่งหนึ่ง ซึ่งบอกชื่อไม่ได้ เดี๋ยวโดนฟ้อง

3. ระหว่างที่ทำการศึกษาอยู่ภายในคณะ ได้รับความรู้และการฝึกฝนที่เกี่ยวข้องกับการเป็นบัณฑิตที่สมบูรณ์ (ผิดอัน อันนี้ของอีกมหาลัยนึง) 

4. เอาใหม่ ๆ ระหว่างที่ทำการศึกษา ได้รับการเรียนการสอนและฝึกฝนทักษะเพื่อที่จะไปเป็นครูที่ดีในอนาคต

5. ระหว่างที่ได้รับการศึกษา ก็มีความคิดแวบเข้ามาในหัวทุกวันว่า "กูมาทำอะไรที่นี่" นี่คือสิ่งที่ใช่สำหรับเราจริง ๆ หรือ ทำไมวิชาชีพที่คนแถวบ้านพร่ำบอกว่ามันมั่นคง มันน่าทำ มันถึงได้ทุกทรมานเยี่ยงนี้หนอ

6. จนกระทั่งวันที่ได้สำเร็จการศึกษา ได้รับใบปริญญาบัตร และได้ฉายาว่าเรียนพร้อมเพื่อน จบพร้อมแพทย์ของจริง เราก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมคนมากมายถึงอยากกระโดดเข้ามาทางสายนี้กันนัก

ดังนั้น ด้วยความที่เราคลุกคลีอยู่กับการฝึกสอนมา 1 ปีเต็ม และได้สอบแข่งขันครูผู้ช่วย เราจึงอยากจะบอกเล่าถึงความดีงามของระบบการศึกษาและการใช้เวลาอยู่กับเด็กจริง ๆ ให้ทุกท่านได้ฟัง

ปล. บันทึกนี้เป็นเพียงความคิดและประสบการณ์ส่วนตัว อ่านไว้เป็นอุทาหรณ์ได้ แต่ไม่ควรใช้ประกอบการสินใจใด ๆ 

ปล2. ขอบพระคุณทุกท่านที่อ่านมาจนถึงตรงนี้ ขอให้งวดหน้าถูกหวย 2 ตัวท้ายเต็ม ๆ