ก่อนจะชอบคุณ มันก็เหมือนลมเย็นสบายก่อนฝนตก ปลอดโปร่ง ไม่คิดอะไรมาก

หารู้ไม่ว่ายิ่งลมเย็นสบาย พายุก็ยิ่งรุนแรง

ตอนชอบคุณใหม่ๆ มันก็เหมือนตอนฝนตก ชุ่มช่ำ มีความสุข ทำอะไรนิดๆหน่อยๆก็อารมณ์ดีไปทั้งวัน

แค่ได้คุยกับคุณก็ดีใจจนตัวลอย เหมือนเห็นภาพตัวเองเป็นหมาที่หางกระดิกไปมาอย่างควบคุมไม่อยู่

ตอนที่ยังเพ้อฝันอยู่ เหมือนพายุเข้า เม็ดฝนห่าใหญ่สาดซัดไม่หยุด ฟ้าร้องมันก็น่ากลัว แค่ขณะเดียวกันก็แปลกใหม่ และน่าค้นหา สายตาพล่ามัว มองอะไรก็คิดว่าดีไปหมด จมไปกับความนึกคิดของตัวเอง

แต่พอชอบคุณไปแล้วนี่สิ... ฟ้าหลังฝนไม่ใช่สายรุ้งเสมอไป ความไม่แน่นอนว่าคุณจะตอบรับความรู้สึกไหม ความกลัวว่าจะเสียคุณไป  บรรยากาศมันบีบคั้น กดดัน เหมือนอากาศร้อนๆหลังฝนตก มันทั้งอึดอัดเหมือนหายใจไม่สะดวก ทั้งอบอ้าวเหมือนคุณอยากวิ่งหนีไปให้พ้นๆ แต่วิ่งไปทางไหน อากาศก็เหมือนกันไปหมด ความรู้สึกของคุณคือท้องฟ้าทั้งผืนที่วิ่งหนีไม่พ้น ซ่อนไม่ได้ ต้องจมอยู่ที่ระยะนี้นานที่สุด นานกว่าตอนที่ตัดสินใจว่าจะชอบคุณเสียอีก (ความจริงแล้ว ใช้เวลาประมาณ 2 วินาที)

เฮ้อ กว่าจะรู้ตัว ก็หันหลังกลับไม่ทันซะแล้ว