เป็นเพราะยี่สิบสองปีที่ผ่านมาเขาซย่าอวี้จิ่นมิได้ทำบุญสร้างกุศลทำมาแล้วทุกสิ่งยกเว้นเรื่องเป็นงานเป็นการใช่หรือไม่เสด็จลุงผู้มีอำนาจล้นฟ้าจึงได้ ‘ลงทัณฑ์’ เขาสถานหนัก ยัดเยียด ‘พญายมแห่งแดนดิน’ที่ไม่มีใครหาญกล้าแตะต้องให้มาเป็นภรรยาของเขา

ที่ผ่านมาผู้อื่นบอกว่าเขามีดีเพียงรูปโฉมภายนอกเขาไม่เจ็บไม่คัน

ที่ผ่านมาผู้อื่นบอกว่าเขาเป็นตัวไร้ค่าที่ใช้การมิได้เขาไม่สะดุ้งสะเทือน

แต่หากผู้อื่นบอกว่าเขาคือบุรุษที่ถูกภรรยา‘เหยียบย่ำอยู่ใต้ฝ่าเท้า’เขาไม่ยอมถูกกล่าวหาเช่นนั้น!

ลูกผู้ชายฆ่าได้หยามไม่ได้ต่อให้หัวเดียวกระเทียมลีบ เขาก็จะดื้อแพ่งแข็งข้อถึงที่สุดจะไม่ยอมให้สตรีน่าชังผู้นั้นมีอำนาจเหนือเขาเป็นอันขาด

เรื่องนี้เราอ่านแบบเรื่อยๆ คิดว่ามันไม่ได้ตื่นเต้นมากขนาดต้องรีบพลิกอ่าน ยังมีตอนน่าเบื่อที่ชวนข้ามบ้าง บุคลิกของพระนางเรื่องนี้ทำให้นึกถึง ราชบุตรเขยเจ้าสำราญนิดหน่อย แต่จริงๆก็เปรียบเทียบกันไม่ได้ซะทีเดียว เนื่องจากราชบุตรเขยจะค่อนข้างแนวกำลังภายในมากกว่า รวมถึงพระเอกของเรื่องนี้ยังไงก็เป็นผู้ชาย ถึงจะงาม จะอ่อนด้อยขนาดไหนก็เป็นผู้ชาย นั่นอาจจะเป็นจุดที่ทำให้เราชอบเรื่องนี้มากกว่า ราชบุตรเขย เราชอบพระเอกนางเอกเรื่องนี้มากกว่า

แต่ในเรื่องความตื่นเต้นนี่เฉยๆ ความน่ารักค่อนข้างดีค่ะ เราชอบทั้งพระเอกนางเอก รู้สึกว่าเข้ากันได้ดีไม่ตะขิดตะขวงใจเลย ถึงแม้เราจะรู้สึกว่า แม่นางหลิ่วนี่น่าสงสารและน่ารักมากไปพร้อมๆกัน รู้สึกจากใจจริงว่า อยากให้นางแต่งเข้าเรือนจวิ้นอ๋อง แต่ว่าจวิ้นอ๋องคงจะอกแตกตายด้วยความหึงหวงทุกวันแน่ๆ เพราะผู้หญิงทุกคนรอบๆเอาอกเอาใจท่านแม่ทัพหมดเลย ฉากที่เราชอบมากคือฉากที่แม่นางหลิ่วตาย ตอนที่ถามว่า เจอกันครั้งหน้า ขอให้ท่านแม่ทัพไม่เป็นสตรี และแต่งงานกับนาง มันแบบ...โห้ยยยยยย ฮือออ สงสารอ่ะ อยากให้เค้าได้คู่กันนนน 

เราชอบที่นางเอกตอบด้วย ที่บอกว่า ได้จะแต่งงาน แล้วแม่นางหลิ่วถามต่อว่า ไม่มีจวิ้นอ๋องนะ แม่ทัพบอก ไม่มี

แบบโห ถ้าจวิ้นอ๋องมาได้ยินสงสัย ควันออกหู 5555

อีกคนที่เราชอบคือ หูชิง ที่เราแอบเชียร์ให้จีบท่านแม่ทัพจริงๆสักครั้ง เราคิดว่าคนอย่างท่านแม่ทัพถ้าไม่เปิดโอกาสแบบแฟร์ๆ ก็น่าจะปฏิเสธไปตรงๆเลย ซึ่งกรณีหลังเป็นไปได้มากกว่า เพราะยังไงนางก็รักหนานผิงจวิ๋นอ๋องมาตั้งนานแล้วนี่นา

เราคิดว่าเรื่องนี้ใช้ได้ บางทีเนือยๆนิดหน่อย แต่ก็โอเคเลยนะ ไม่ได้หวือหวา น่ารักโรแมนติกคอมเมดี้แหละ