ฉันขับรถมาได้ประมาณสี่ห้าเดือนแล้ว...หมายถึง แบบ เธอก็รู้ ขับรถจริงๆ แบบจริงจังน่ะ จริงๆฉันได้ใบขับขี่มาตั้งแต่เมื่อสองปีก่อน แล้วฉันก็ไม่ได้ขับอีกเลย 

การมีใบขับขี่ไม่ได้แปลว่าเธอขับรถได้(จริงๆ)ถูกไหม การมีใบขับขี่แปลว่าเธอสอบผ่านเฉยๆ ซึ่งฉันก็เป็นแบบนั้น ฉันไปเรียนโรงเรียนสอนขับรถที่มีคุณลุงวัยกลางคนหัวร้อนคนหนึ่งเป็นคนสอน เขาชอบหาว่าฉันเหยียบเบรคไม่สุด ฉันเหยียบสุดแล้วโว้ย แต่เบรคพวกเขามันเสีย!

โอเค กลับมาที่หัวข้อการขับรถของเอมม่ากันต่อ

เอมม่าขับรถมาห้าเดือน...ประกันรถเกลียดขี้หน้าฉันแล้วล่ะเธอจ๋า เพราะว่าฉันชนนู่นชนนี้ตลอดเลย ภายในเดือนแรกของการขับรถแบบจริงจังของฉัน ฉันขับรถเฉี่ยวกับรถคันข้างๆบนเอกซ์เพรสเวย์สายเอ็มหนึ่งหรือไม่ก็เอ็มสองไม่ก็เอ็มสาม...ไม่รู้สิ มันนานแล้วน่ะ เธอก็รู้ เอมม่า สเคอร์บี้ความจำค่อนข้างแย่

กระจกข้างของฉันปลิวไปเลย... ตอนนั้นฝนมันตกหนักมาก ฉันกำลังเลี้ยวอยู่บนทางด่วนแล้วก็ฟังเพลงของศิลปินหญิงยุคเก้าศูนย์ (และใช่ ฉันแหกปากร้องเพลงดังมาก) จนเสียงชนดังขึ้น ฉันก็ยังงุนงงเหมือนนางเอกในละครเกาหลีที่ชอบฉายตอนกลางวัน ว่าเอ้ะ เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นกันนะ รู้ตัวอีกที ฉันก็ขับผ่านรถคันที่ฉันเฉี่ยวมาแล้ว แล้วก็ทิ้งกระจกข้างเอาไว้ด้านหลัง

ฉันเล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนฟังในตอนเย็นวันนั้น...ทุกคนบอกว่า "เอมม่า เธอเพิ่งจะชนแล้วหนี"

...

ฉันขอโทษนะคะ ฝากคำขอโทษผ่านสายลมไปให้เจ้าของรถคันนั้นด้วย ฉันไม่รู้ว่ากระจกข้างเขาเป็นอะไรมากหรือเปล่า ฉันคิดว่ากระจกข้างเราชนกันน่ะ แล้วกว่าฉันจะตั้งสติได้ว่า เกิดอะไรขึ้น ฉันก็ขับเลยมาเป็นกิโลแล้ว ฝนตกหนักมากด้วยในวันนั้น

เฮ้ออออ ไม่ทันไร เอมม่าก็ก่อเรื่องซะแล้ว

อาฮะ...แล้วเรื่องราวโง่ๆเกี่ยวกับรถของเอมม่าก็เกิดขึ้นอีกครั้งในวันนี้

ใช่...ฉันขับรถเฉี่ยวเสาที่บ้าน แบบที่ต้องตาบอดแน่ๆ ฉันต้องตาบอดแน่ๆที่ไม่เห็นเสาใหญ่ยักษ์ขนาดนั้น เอมม่า เธอบ้าไปแล้ว!

หวังว่าฝีมือการขับรถของฉันจะดีขึ้นในเร็ววัน

ด้วยรักและคิดถึง (จริงๆนะ)

ลงชื่อ

เอมม่า สเคอร์บี้

ผู้หวาดกลัวยานพาหนะ