ห้อง 206 เวลาตีสาม กับสายตาที่จับจ้องอยู่กับกองหนังสือสูงพะเนินที่ในตอนนี้หมดกะจิตกะใจจะอ่านมันเข้าแล้ว ไม่รู้จะอ่านไปทำไม อ่านเพื่ออะไร อ่านไปก็ไม่ได้เพิ่มโอกาสให้ถูกรับเข้าทำงานมากขึ้นสักหน่อย อ่านไปก็ไม่ได้ทำให้คุณค่าในตัวเองเพิ่มมากขึ้น อ่านไปก็ไม่ได้สวยขึ้น ไม่ได้ทำให้ตัวเองวิเศษวิโสอะไร ฉันอ่านไปทำไม ฉันมีความสุขกับมันแน่หรอ ฉันทำไปเพื่ออะไร ที่ผ่านมาฉันเอาชีวิตไปผูกติดกับมันซะจนหลงตัวเองจนชวนคลื่นไส้ ความรู้สึกที่ว่าไม่ได้เก่งไม่ได้เป็นที่ต้องการได้เข้ามาปะทะในใจอยู่ทุกชั่วเวลาที่ลืมตาตื่นและทุกวินาทีที่พยายามข่มตาให้หลับ ไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะได้สัมผัสความกลวงเปล่าในตัวเองมากถึงขนาดนี้