“เดอา โอกาส คืออะไรเหรอครับ”

“ไอช่า วันนี้คุณนี่ถามแปลก ๆ นะ” เธอมีสีหน้างุนงง มือที่ถือแก้วกาแฟชะงักค้าง

“เออ เหรอครับ พอดีผมเห็นมันในเล่มนี้น่ะ” เขายื่นหนังสือเล่มนั้น เปิดหน้านั้น ให้เธอดู

“ผมเห็นตัวเอกดูใส่ใจมันมาก มันมีค่าเหรอครับ” เขาถามเมื่อเห็นเธอกวาดตาอ่าน

“มีสิคุณ มาก มาก ๆ เลยละคุณ” เธอตอบเขา มองตาเขาแล้วกะพริบตาปริบ ๆ

“แล้วมันคืออะไรเหรอครับ” เขาถามอีกครั้ง

“โอกาสคือ...” เธอหน้ายู่ พยายามอธิบาย

นานแสนนานมาแล้ว ก่อนชีวิตแรกจะเริ่มสูดลมหายใจเข้าปอด ก่อนต้นไม้ใบหญ้าจะรู้จักเปลี่ยนสี ก่อนกลางวันจะพบกลางคืน ก่อนจะมีฉัน ก่อนจะมีใคร ก่อนดาวดวงแรกจะถือกำเนิด ก่อนแสงสว่างและความมืดจะมีตัวตน จักรวาลไม่มีสิ่งใดเลยนอกจากความว่างเปล่าอันไม่มีที่สิ้นสุด ไม่มีทั้งซ้าย ขวา หน้า หลัง แต่กระนั้น ทุกอณูของความว่างเปล่ากลับไม่เคยหยุดอยู่กับที่สักวินาทีเดียว พวกมันเคลื่อนตัวชนกันบ้าง วิ่งไปมาบ้าง เป็นความโกลาหลที่ไม่มีใครมองเห็น ราวกับพยายามทำอะไรบางอย่างอยู่ตลอดเวลา จนเวลาผ่านไป นานเท่าไรไม่อาจเอ่ย ในที่สุด ความว่างเปล่าก็ให้กำเนิดแสงสว่างขึ้น

แสงนั้นเรียกว่า ...แสงแรกของจักรวาล...

หลังจากนั้น ความมืด ดาวฤกษ์ ดาวเคราะห์ ชีวิตก็ค่อย ๆ ถือกำเนิดขึ้นตามมา รวมถึง “ผู้ดูแลชีวิต” ด้วย

อณูแรกของผู้ดูแลชีวิตปรากฏขึ้นในความว่างเปล่า เมื่อแกนของดาวเคราะห์ดวงแรกจุดประกายความร้อนในตนขึ้น ชื่อแรกของเขาจึงเป็น “การเกิด”

ตัวของเขาใหญ่ขึ้นเมื่อสิ่งมีชีวิตต่าง ๆ บนดาวถือกำเนิดขึ้น และโตขึ้น เมื่อสิ่งมีชีวิตแรกบนดวงดาวสิ้นอายุขัย

เขาผูกพันกับทุกสรรพชีวิตบนดาวดวงนั้น จึงเก็บอณูของสิ่งเหล่านั้นไว้กับตัว ...เขาเก็บรักษาพวกมันไว้อย่างดี ยามนี้เองที่ชื่อของเขากลายเป็น “ความตาย”

เวลาผ่านไป แม้เขาจะพยายามเก็บรักษาอณูของสรรพชีวิตบนดวงดาวไว้ดีแค่ไหน อณูเหล่านั้นก็เปราะบางเสียจนอยู่กับเขาได้ไม่นานก็สลายไป กลายเป็นความว่างเปล่าดังเดิม

เขาใจสลาย จึงพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อรั้งอณูเหล่านั้นไว้กับตน จนวันหนึ่ง ขณะที่อณูชีวิตเปราะบางกลุ่มหนึ่งกำลังจะสลายไป พวกมันบังเอิญปลิวตกลงบนพื้นของดาวดวงนี้ แล้วก่อเกิดเป็นชีวิตใหม่ขึ้น

...ชีวิตใหม่ที่แข็งแกร่ง และสวยงามกว่าชีวิตเก่า

ผู้ดูแลชีวิตจึงเข้าใจธรรมชาติที่แท้จริงของอณูเหล่านี้ หากเขาเฝ้าเก็บมันไว้จะไม่เกิดอะไรขึ้น แต่หากเขาปล่อยให้มันหลุดลอยไปเพื่อจุติและกำเนิดใหม่ จะมีชีวิตใหม่มากมาย เขาเริ่มนำอณูไปโปรยตามที่ต่าง ๆ ของดาวเคราะห์ดวงแรก ไม่ว่าจะเป็นผืนป่าอันอุดม ท้องน้ำลึกสุดหยั่ง เทือกเขาสูงหนาวจับขั้วหัวใจ หรือกลางทะเลทรายอันร้อนระอุ เขาทำไปเรื่อย ๆ จนเกิดเป็นวัฏจักรชีวิตขึ้นมา ในที่สุดการเก็บอณูที่สิ้นอายุขัยไปโปรยตามที่ต่าง ๆ บนดวงดาว ก็กลายเป็นหน้าที่ของเขา กลายเป็นสิ่งเดียวที่เขารู้จักและกระทำโดยปริยาย

เมื่อดาวเคราะห์ดวงแรกดวงนี้สิ้นอายุขัย ผู้ดูแลชีวิตก็แบ่งอณูอันมหาศาลของมันไปทั่วทุกสารทิศ เกิดเป็นดาวเคราะห์น้อยใหญ่มากมายทั่วทั้งจักรวาล...

ดาวโลกเองก็เป็นหนึ่งในดาวเคราะห์ที่กำเนิดมาจากอณูเหล่านั้น

ผู้ดูแลชีวิตคอยเฝ้ามองดาวดวงนี้อยู่เสมอ เช่นเดียวกับที่เขาคอยเฝ้ามองทุกชีวิตในจักรวาล

เขาคอยดูตั้งแต่ดาวโลกจุดประกายความร้อนในตน ตั้งแต่ดาวโลกค่อย ๆ เย็นลงจนดอกไม้ดอกแรกผลิบาน ตลอดจนมนุษย์คนแรกของโลกสูดลมหายใจเข้าปอด และสิ้นอายุขัย

เขาอยู่ตรงนั้นเสมอเมื่อมีเด็กทารกเกิดมา และไม่เคยอยู่ไกลเกินเอื้อม เมื่อลมหายใจของใครแผ่วโหย

เขาไม่เคยเข้าไปก้าวก่ายทางเดินชีวิตของทุกชีวิตบนดาวดวงนี้หรือดาวดวงไหน เขาเพียงทำหน้าที่ของตน แวะเวียนไปเดินเล่นบนดาวโลกบ้างเป็นบางครั้ง ไม่ว่าโลกจะหมุนรอบตัวเองกี่ครั้ง หมุนรอบดวงอาทิตย์กี่หน ผู้ดูแลชีวิตก็ยังคงปฏิบัติเช่นเดิม ยังคงทำหน้าที่ของเขาอย่างเคย แต่กาลเวลาที่ผ่านมานานนับแสน นับล้านปี ก็ส่งผลกับเขาไม่น้อย เพราะกว่าดาวโลกจะเกิดมา เขาก็หลงลืมไปเสียแล้วว่าเหตุใดตนจึงเริ่มเก็บและโปรยอณูชีวิตทั้งหลาย...

เขาลืมว่าตนทำเช่นนี้เพราะอะไร เพื่ออะไร เพียงทำหน้าที่ของตนไปตามความเคยชิน คล้ายเป็นเครื่องจักรที่ทำงานไปวันวัน

จนกระทั่งดาวสีฟ้าดวงนี้ พาให้เขาพบใครคนหนึ่ง ในบ่ายวันอาทิตย์ที่ฝนพรำชวนหมองใจ และพรากเธอไป ในเช้าวันจันทร์ที่ 1 มกราคม เวลาแปดโมงตรง วันที่เต็มไปด้วยเขม่าควัน และเปลวเพลิง...

ใครคนนั้นยิ้มให้เขา แม้ในใจจะมีเรื่องกังวล

ใครคนนั้นใช้ชีวิตเพื่อคนอื่น จนลืมชีวิตตัวเอง

ใครคนนั้นชี้ให้เขาเห็นมุมมองใหม่ของจักรวาล และธรรมชาติ

ใครคนนั้นปลุกให้ความรู้สึกบางอย่างที่เขาหลงลืมไปว่าเคยมี กลับมาหาเขา

เขารักใครคนนั้น

ผู้ดูแลชีวิตคุกเข่าอยู่ข้างร่างของใครคนนั้น ซึ่งขณะนี้เป็นซากเกรียม กลางเปลวเพลิงโหมกระหน่ำและเสียงหวอดังลั่นของรถดับเพลิงที่กำลังจอดเทียบนอกอาคาร เขาถามอณูชีวิตที่เหลืออยู่ของเธอ ในฝ่ามือของเขาว่า...

“เดอา ผมให้สิทธิคุณเลือก คุณอยากอยู่ที่นี่ต่อรึเปล่า...”

​

TBC

.............................................

รู้กันนะ

เรื่องเล่าของความรักแบ่งออกเป็น 6 ส่วน โดยส่วนแรกสุด เรื่องเล่าของความรัก ดอกไม้ และชีวิต (ตอนที่ 1-10)คือต้นฉบับวรรณกรรมสำหรับเด็กนิพนธ์ ประจำปีการศึกษา 2561 ผลงานสร้างสรรค์ในรายวิชา วด 451 ภาคนิพนธ์ทางวรรณกรรมสำหรับเด็ก หลักสูตรศิลปศาสตรบัณฑิต สาขาวรรณกรรมสำหรับเด็ก ศูนย์ศึกษาระดับปริญญาตรี คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ

ฉะนั้นจึงเรียนมาเพื่อโปรดทราบ ขอให้นักอ่านทุกท่านโปรดเข้าใจ

•  

   

  รักนะคะนักอ่าน เป็นกำลังให้ไรท์ด้วย