ใครๆ ชอบพูดว่า อะไรที่ไม่ดีก็ไม่ต้องเก็บไว้ในหัวใจ

เรื่องแย่ๆ ก็ทิ้งมันไป จะได้เปิดที่ว่างให้หัวใจ อะไรดีๆ จะได้เดินเข้ามาได้

หลังจากที่ระยะห่างระหว่างเธอและเขาหรือฉันและเธอกลายเป็นจักรวาลคู่ขนาน ครั้งแล้วครั้งเล่าที่ฝ่ายที่รู้สึกมากกว่ามักเก็บมาครุ่นคิด

คำถามมากมาย ทุกข้อถ้าไม่ขึ้นต้นด้วยคำว่า "ทำไม" ก็จะเป็นประโยคที่เปิดด้วยคำว่า "ถ้า"

"ทำไม" กับ​ "ถ้า" เวลามาทำงานร่วมกันมันช่างมีประสิทธิภาพ​ มิต่างจากยานอนหลับอย่างแรงกับเอทิลแอลกอฮอล์​ ชงบางๆ​ ก็หลับผลอยได้ไม่ยาก​ ผสมมากๆ​ อาจทำให้อวัยะวะที่แข็งแรงอย่างหัวใจประท้วงหยุดทำงานได้

เพราะหัวใจเราแข็งแรง​ แต่ความชื้นแฉะ​ของมันย่อมเป็นที่นิยมในหมู่เชื้อโรค​ 

เชื้อโรคที่เกิดจากการค้นหาเหตุผลที่ความเป็นไปได้มีค่ามากกว่า​ infinity​ กับการสมมติที่โอกาสเป็นจริงเป็นจำนวนติดลบ

นอกจากหัวใจต้องทำงานรูทีนของมันแล้ว​ มันยังต้องแบกน้ำหนักของสงครามกับเชื้อโรคอีก​ ซ้ำร้ายยังเป็นการศึกที่เราไม่มองหาชัยชนะด้วย​ ซ้ำร้ายกว่า​ ข้าศึกในที่นี้​ยังแพร่พันธ์ุกันเร็วกว่ากระต่าย​

จึงไม่แปลกที่​หัวใจที่มีแต่เครื่องหมายคำถามจึงหม่น​ลงทุกวัน​ เหมือนขนมปังชื้นๆ​ ที่ขึ้นรา​ จากจุดสีเขียวเล็กๆ​ กลายเป็นจานสีที่สดใสแต่ไม่น่าทาน

ฉะนั้น​ ก่อนที่จะมีเชื้อโรคพวกนี้มาพัวพัน​ เธอจงเปิดประตูและหน้าต่างรับเอาแสงสว่างจากภายนอกเข้ามาอาบให้ใจอุ่น​ 

พระเจ้าสร้างแสงสว่างขึ้นมาก่อนสรรพสิ่งอื่นใด​ แต่คนเราก็ชอบฝืนปิดกั้นมันไว้ข้างนอก

มันอาจพัดพาเรื่องราวใหม่ๆ​ เข้ามา​ หรืออาจพาใครมาแนะนำให้รู้จัก​ 

อาจจะเป็นใครอีกสักคนที่หัวใจกำลังหาทางเยียวยาเหมือนกัน​ อาจเป็นหมาป่าหิวโซที่กำลังย่องตามเนื้อทรายที่โรยแรง หรืออาจเป็นเภสัชที่พกล่วมยามาพร้อมรักษา

เธอไม่มีทางรู้หรอก