ถ้าวันหนึ่งคุณให้หัวใจกับใครสักคนไปจนหมดแล้ว และในใจคุณก็มีแต่เขาอยู่ตรงนั้น

จะเป็นไปได้ไหมที่คุณจะปิดประตูบานนั้น
โยนกุญแจทิ้ง 
แล้วออกเดินทางอีกครั้ง ในแบบที่หัวใจยังปิดตาย
เมื่อเจอใครสักคนที่คอยมารดน้ำให้หัวใจที่ปิดตายนั้นเริ่มชุ่มฉ่ำ บางสิ่งเติบโตอย่างช้าๆ ในตัวคุณ
อาจเป็นรอยยิ้มใหม่ๆ
เรื่องราวใหม่ๆ
เสียงหัวเราะใหม่ๆ
ความอบอุ่นใหม่ๆ
บทเพลงใหม่ๆ

จนวันหนึ่งที่คุณไม่ทันสังเกต เหลียวมองอีกครั้ง คุณอาจพบหัวใจของคุณเริ่มเติบโตขึ้นมาอีกดวงหนึ่ง ข้างๆ กับหัวใจที่ปิดตาย ซึ่งฝ่อลงทุกวัน

คุณอาจรู้สึกผิดที่ปล่อยให้หัวใจดวงเก่านั้นเหี่ยวแห้งลง แต่ก็ไม่มีอะไรที่คุณทำได้ ประตูนั้นปิดไปแล้ว สายลมวูบนั้นมันผ่านไปแล้ว ไม่มีอะไรในจักรวาลแห่งนี้ที่จะช่วยคุณบังคับสายน้ำให้ไหลย้อนมา ทวงคืนคำพูดที่หลุดออกจากปากไป หรือแม้แต่ลบล้างการกระทำใดๆ ของคุณที่นำไปสู่เหตุการณ์นั้นได้ 
ไม่แม้แต่คุณจะกอดผนังของหัวใจที่กำลังเหี่ยวแห้งจนแม้แต่น้ำตามากเพียงไหนก็ไม่อาจช่วยได้

แต่เมื่อมีใครสักคนมาช่วยรดน้ำให้ หัวใจดวงนั้นกลับแตกหน่อเล็กๆ ออกมา
ก้อนเดิมยังเหี่ยวเฉา ก้อนใหม่นี้ไม่
ก้อนเดิมอ่อนแรงลง ก้อนใหม่นี้ไม่
หัวใจดวงเดิมรอเพียงวันที่คุณกล้าพอจะถอดสายออกซิเจนออก บอกลากันไป

ในอีกมุมหนึ่งของสถานพยาบาล ก้อนเนื้อเล็กๆ ค่อยๆ เติบโต 
มีคนมาคอยรดน้ำให้
รอคอยให้คุณกล่าวคำลากับหัวใจดวงนั้นที่โบยบินไปไหนแล้วไม่รู้ อาจรอให้คุณทำพิธีฌาปนกิจมันให้สมกับปริมาณความรักที่คุณเคยให้มันไป 
รอให้คุณหยิบเครื่องดนตรีมาบรรเลง เพื่อที่เขาจะได้ร่วมร้องไปกับคุณ

---

แต่คุณก็ยังไม่กล้าพอ
ใช่ไหม?
เขาเพียงโผล่มารดน้ำให้ โดยที่คุณยังรู้จักเขาน้อยมาก 
อาจเป็นเพราะเขาเห็นว่าคุณยังอุ้มโอบกอดหัวใจดวงเก่านั้นอยู่ 
อาจเป็นเพราะเขาเพียงคิดช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์คนหนึ่งด้วยไมตรีจิต
อาจเป็นเพราะมันไม่ได้มีอะไรอยู่ตรงนั้นเลย
เขาอาจเป็นเพียงหญิงสาวคนหนึ่งที่ปรากฏตัวขึ้นในวันคืนที่ฝนตก - บางครั้งเขาไม่ได้ถือบัวรดน้ำหรือสายยางมาด้วยซ้ำ

เหตุผลมีร้อยแปดที่คอยทำให้คุณปอด
ที่สำคัญ คุณกลัวจะเจ็บอีก