เป็นวันที่มีทุกอารมณ์ในวันเดียว ตอนเช้าหงุดหงิด ตอนบ่ายง่วง บ่ายแก่ๆซึมจนร้องไห้แล้วตกเย็นยิ้มจนแก้มปริ อีกนิดปลายนิ้วโป้งเท้ากำลังเหยียบเส้นคำว่าบ้าเสียแล้ว

ความทุกข์ทั้งวันทำให้น้ำตาที่กักเก็บไว้ทะลักออกมา ไม่ได้รู้สึกอกหักแต่กลับมองว่าตัวเองไม่มีค่าเลยสักนิด คิดมากไปต่างๆนานา

สุดท้ายความเจ็บปวดของมักเกิ้ลก็โดนโอบกอดไว้โดยพ่อมดใจดี

เขาไม่ได้พูดอะไรมากมายนอกจากลูบหัวแล้วปล่อยให้ร้องไห้ ขยำจนเสื้อยับ และปลายแขนเสื้อเปียกไปด้วยคราบน้ำตา

พอมานั่งทบทวนที่ผ่านมา เขาแสนดีมากกับเราเป็นพิเศษ คิดว่าตัวเองไม่ได้โง่เกินไปนักเลยถามคำถามนั้นออกไป “จีบหรือเปล่า” และแน่นอนว่าเขาไม่ตอบจนกว่าจะทานข้าวที่สั่งมาให้หมดจาน

ถามตัวเองว่าเริ่มต้นใหม่ได้หรอ

ได้แหละ มั้ง