พวกเราถกเถียงกันเรื่องชีวิตหลังความตาย,

“กูเลือกจะเชื่อตามที่ศาสนากูสอนว่ะ กูว่ามันสวยงาม”เพื่อนคนหนึ่งที่เชื่อว่าจะได้เข้าสู่ดินแดนของพระเจ้าส่งยิ้มให้กับเพื่อนอีกคนที่นับถือศาสนาเดียวกับเธอ ทั้งสองยิ้มหน้าระรื่น

“ก็จริง กูคงทำใจไม่ได้ถ้าต้องไปเกิดใหม่อีกรอบ ดูเป็นอะไรที่ไม่จบไม่สิ้นและคงไม่สวยงาม”

ฉันนั่งฟังต่อเงียบๆ ไม่รู้จะพูดอะไรเพราะฉันแค่เชื่อว่าตายแล้วหายไป การหายไปดูเป็นอะไรที่เรียบง่ายแต่ไม่ไห้ฟังดูหวือหวานัก กลับรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจกับสิ่งที่ตัวเองเชื่อ ฉันนึกถึงมันตลอด ความตายจะเป็นอย่างไรนะ ประหนึ่งคนเป็นโรคร้าย ซึ่งนั่นก็เป็นสิ่งหนึ่งที่ฉันกลัวอยู่ตลอด การตายจากโรคร้าย ฉากเศร้าในโรงพยาบาล การร้องห่มร้องไห้ ฉันหวาดกลัวและวิตกกังลวอยู่กับมันตั้งแต่อายุสิบสี่ ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะอยู่มาถึงอายุยี่สิบสามได้ เป็นเวลาเกือบหนึ่งทษวรรศที่คนๆหนึ่งจะร่วมชีวิตกับความวิตกกังวลได้ 

มีชายหนุ่มเพียงสามคนในชีวิตที่ฉันเคยเล่าเรื่องความวิตกกังวลของฉันให้เขาทั้งฟังจนหมดเปลือก 

คนแรกเมื่อฟังจบเขากอดฉัน รับฟังแล้วอยู่ข้างฉันเสมอมาในฐานะเพื่อนผู้หวังดี 

คนที่สอง เมื่อฟังจบเขาบอกฉันขอหยุดความสัมพันธ์ของเราเพียงเท่านี้ เขาคงทนอยู่กับคนวิตกอย่างฉันไม่ได้ 

คนที่สามทำเหมือนเข้าใจแต่ภายในแอบพบเบื้องลึกของความคิดที่ว่าโรคเหล่านี้เป็นเพียงกระแสสมัยนิยม ซึ่งฉันไม่โกรธเขาเพราะฉันก็เชื่อแบบเดียวกับเขาแม้จะผ่านการเผชิญด้วยตัวเองมาแล้วก็ตาม 

ท้ายที่สุดพวกเขาทั้งหมดก็จากไป 

ฉันไม่มีวันที่จะเขียนถึงพวกเขาโดยปราศจากซึ่งความเศร้าได้