Day 2

วันนี้มาร์คตื่นขึ้นมาบนเตียงนอนของตัวเอง ในห้องพักของตัวเขาเอง
เต็มไปด้วยความอบอุ่นเพราะฮีตเตอร์-- และความอบอุ่นใจ เด็กหนุ่มจึงตัดสินใจนอนต่อ
ความหนาวเหน็บตอนหกโมงเช้า ไม่ใช่อะไรที่ควรจะต่อกรด้วยเลย

ตื่นขึ้นมาอีกครั้งเพราะโทรศัพท์กำลังแผดเสียงร้อง มีสายเรียกเข้า เมื่อพลิกหน้าจอขึ้นมาจึงได้รู้ว่าเป็นเวลาเกือบแปดโมงแล้ว
อากาศยังคงหนาวอย่างน่ารำคาญ

"ฮัลโหล ลูคัส?"

.
แม้อากาศจะหนาวจนสมองแทบหยุดสั่งการ ชีวิตนักศึกษามหาวิทยาลัยโซลยังคงดำเนินต่อไป
ร่างกายสั่นเทิ้มเพราะลมหนาว ลมหายใจกลายเป็นไออุ่น
ลูคัสยืนรอเขาอยู่ที่หน้าร้านสะดวกซื้อ ในมือมีถุงใส่ซาลาเปา-- เด็กหนุ่มโยนเครื่องดื่มกระป๋องให้เขาตั้งแต่ยังเดินไปไม่ถึง

"รีบเดินเลยมึง เข้าสายแน่ๆ" แม้จะรู้ดีอยู่แก่ใจ แต่ก็ยังอุตส่ายืนรอพร้อมซื้อข้าวเช้าไว้ให้ มาร์คเก็บคำถากถางของตนไว้ในใจขณะจัดการอาหารเช้าให้เรียบร้อย

มาร์คอีไม่ใช่คนประเภทที่จะมีเพื่อนสนิทเยอะนัก เพราะนิสัยการเข้าสังคมแปลกๆที่ได้จากการเลี้ยงดูของบ้านเลี้ยงเด็กกำพร้า
ลูคัสเป็นเพื่อนที่รู้จักกันเพราะบังเอิญลงเรียนคณะเดียวกัน บังเอิญนั่งข้างกันหลายครั้ง จนรู้ตัวอีกทีก็ต้องรอเข้าคลาสเรียนพร้อมกันเสียแล้ว

บางทีความสัมพันธ์ก็เริ่มต้นได้ง่ายๆเพียงแค่นั้น
และมาร์คนึกขอบคุณความบังเอิญเหล่านั้นเสมอ