ความเหนื่อยล้าจากการเดินทางหมดไปในทันทีที่ทั้งแปดคนถึงที่พัก สถานที่แห่งนี้คือโรงแรมสุดหรูที่ทางต้นสังกัดจองเอาไว้ให้ โดยที่เหมาหมดแทบทั้งชั้นเพื่อให้พวกศิลปินเช่นพวกเขาได้พักผ่อนกันอย่างปลอดภัยไร้กังวล อันที่จริงก็ไม่จำเป็นเลยสักนิด การมาทำงานที่ต่างประเทศสำหรับแบคฮยอนแล้วเป็นอะไรที่วิเศษมาก การได้พบปะแฟนๆพบปะผู้คนบ้างก็ไม่เห็นจะเสียหายอะไร ดีเสียอีกแบคฮยอนอยากจะเจอกับเอลี่ของเขามากอยู่แล้ว โอกาสที่จะได้เจอกันนั้นมีน้อยมาก ยิ่งในช่วงเตรียมการคัมแบ็คของวงแล้วเขายิ่งต้องเก็บตัวแทบจะไม่ได้เจอใครๆ แต่ความปลอดภัยของศิลปินก็เป็นหน้าที่สำคัญที่บริษัทต้องดูแล อันนี้แบคฮยอนเข้าใจ
แต่สิ่งที่แบคฮยอนไม่เข้าใจเลยจริงๆก็คือ
ทำไมต้องแยกห้องนอน เขากับชานยอลด้วย!!
งอนมากๆ
มีอย่างที่ไหนมาแยกห้องนอนให้เขาสองคนเสร็จสรรพ ต้องโกรธเซฮุนก่อนคนแรกที่บอกว่าอยากจะคุยเรื่องเพลงกับพี่ชานยอลเสียหน่อยเลยจะขอนอนด้วย จริงๆไม่ใช่หรอกแบคฮยอนรู้! เซฮุนจะชวนชานยอลส่องสาวในอินสตาแกรมอย่างที่เคยชอบแอบทำอยู่บ่อยๆ แบคฮยอนเคยจับได้หนนึง
และชานยอลต้องง้อเขาเป็นอาทิตย์
"ชานยอลนอนกับเราไม่ได้หรอ"
น้ำเสียงตอนพูดไม่ได้แข็งกระด้างอย่างที่ใจคิดจะทำ แบคฮยอนถามชานยอลด้วยน้ำเสียงหวานหู เผื่อว่าร่างสูงจะเปลี่ยนใจมานอนกับตัวเองแทนน้องชายจอมจุ้นอย่างเซฮุน
"ไม่ได้หรอก ชานรับปากเซฮุนไปแล้วก็ต้องนอนกับน้อง เราคุยกันเรื่องนี้บนเครื่องแล้วนะแบคฮยอน" ชานยอลตอบขณะที่กำลังหยิบเสื้อผ้าออกมาจากกระเป๋าเดินทาง เขากำลังจะจัดมันเข้าตู้เสื้อผ้าที่โรงแรมจัดเตรียมไว้ให้
ตอนนี้ชานยอลและแบคฮยอนคุยกันอยู่ในห้องพักของโรงแรมหมายเลข 0375 ห้องของชานยอลและเซฮุน ซึ่งอยู่ตรงกันข้ามกับห้องของแบคฮยอน
"ไม่งอแงนะครับ เดี๋ยวดึกๆเซฮุนนอนแล้วชานจะไปหาแบคนะ" เหมือนสิ่งที่ชานยอลพูดจะได้ผล
แบคฮยอนที่ตอนแรกทำหน้างออยู่เริ่มเปลี่ยนสีหน้ามายิ้มด้วยความขัดเขินแทน แก้มอิ่มเริ่มขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างกับผลแอปเปิ้ลสีแดงสุก ซึ่งชานยอลมักมองว่ามันน่ารักมากๆ และเขาอยากจะกัดแอบเปิ้ลลูกนั้นด้วย โทษฐานที่น่ารักน่ากินเกินไป
คนตัวเล็กรู้ความหมายของประโยคที่ชานยอลพูดมาดี คืนนี้ชานยอลจะมานอนกับเขา แต่แค่ต้องรอให้เซฮุนหลับก่อน เป็นแบบนี้เสมอเวลาที่เราถูกแยกห้อง เราคนใดคนหนึ่งมักจะเลือกนอนห้องเดี่ยวหากว่าอีกคนถูกจับให้นอนคู่ แล้วหลังจากที่รูมเมทของเราหลับ เราก็จะ...
"เคาะสามทีนะดังๆด้วย เผื่อว่าเราเผลอหลับไป"
คำพูดของแบคฮยอนทำเอาคนที่หยิบจับของในกระเป๋าเดินทางอยู่หันมามอง ก่อนจะอมยิ้มด้วยความเอ็นดูระคนหมั่นเขี้ยว
"อย่าให้ชานรู้นะว่าแบคแอบไปนัดผู้ชายคนอื่นแบบนี้ ถ้าชานรู้แบคโดนทำโทษแน่" ด้วยความหวง ชานยอลคาดโทษคนตัวเล็กไว้โดยการย่นจมูกใส่และทำหน้าขู่แบคฮยอนอย่างที่เขาเคยชอบทำบ่อยๆ จนเรียกเสียงหัวเราะคิกจากคนตัวเล็กได้เป็นอย่างดี
"ตลก! เราหรอจะเคยทำ? มีแต่ชานนั่นแหละชอบหว่านเสน่ห์ใส่สาวๆในค่าย อย่านึกว่าเราไม่รู้นะ!" แบคฮยอนว่า
คนตัวเล็กเบะปากอย่างน่าเอ็นดูจนคนฟังอดไม่ได้ที่จะโยนเสื้อยืดตัวเก่งในมือที่ตั้งใจจะจัดมันเข้าตู้กลับลงไปในกระเป๋าตามเดิม ก่อนจะรีบสาวเท้ามาหาคนที่ยืนอยู่ไม่ไกล
"งื้อ ปล่อยเรานะ"
ชานยอลมีสิทธิ์อะไรมากอดเขาทั้งที่ยังไม่ตอบคำถาม! ช่วงที่แบคฮยอนโปรโมทอัลบั้ม CBX กับพี่มินซอกและจงแดอยู่ มีข่าวลือหนาหูในบริษัท ว่าชานยอลแอบมีสาวมาเกาะแกะน่ะ แบคฮยอนยังจำมันได้ไม่ลืมนะ!
'ㅅ'
"ชาน ปล่อยเราเดี๋ยวนี้นะ อย่ามากอดเรา เราอึดอัด ฮื่อออ" ไม่อึดอัดก็บ้าแล้ว เจ้าคนตัวยักษ์กอดเขาจมอกซะขนาดนี้ หน้าเขาซุกอยู่ตรงกล้ามอกของชานยอลพอดิบพอดี
คนตัวโตกอดเขาแน่นอย่างเอาใจ คงหวังจะให้เขาหายงอน แบคฮยอนเลยถือโอกาสแอบทำจมูกฟุดฟิดสูดดมความหอมที่แสนคุ้นเคยจากตัวของชานยอลซะเลย
ชานยอลแอบลอบอมยิ้ม
"บอกให้ปล่อยแต่ดมใหญ่เลยนะเจ้าลูกหมาตัวเล็ก" ชานยอลหัวเราะอย่างพอใจ เขารู้ว่าแบคฮยอนน่ะเป็นคนย้อนแยง อยากให้เขาปล่อยแต่กลับเอาแต่สูดดมกลิ่นตัวเขาไม่หยุด
"ก็ใครบอกให้ชานตัวหอมกันเล่า!"
จู่ๆมือเล็กของแบคฮยอนก็ผลักอกชานยอลออก จนตัวเองหลุดออกจากอ้อมกอดชานยอล ก่อนจะทำหน้ายู่ใส่คนตัวโต
ชานยอลได้แต่มองแบคฮยอนอย่างแปลกใจ
"สมัครทวิตเตอร์ให้เรา!" ร่างเล็กบอกเสียงดัง
"อะไรนะ?" ถึงเสียงแบคฮยอนจะดัง แต่สมองชานยอลก็เอาแต่ประมวณผลอารมณ์ขึ้นๆลงๆของคนรักตัวเองจนไม่ทันได้ฟังว่าอีกคนจะให้ทำอะไร
"เราบอกว่า สมัคร - ทวิตเตอร์ - ให้ - เรา" ร่างเล็กพูดช้าๆทีละคำเพื่อประชดคนที่หูมีข้อดีแค่กางแต่ดันฟังเขาไม่รู้เรื่อง
อีกเดี๋ยวแบคฮยอนจะหงุดหงิดแล้วนะ
"แบคจะให้ชานสมัครทวิตเตอร์ให้จริงๆหรอครับ?" ชานยอลถามเพื่อความแน่ใจ นานแล้วที่เขาชวนอีกคนเล่นแอปนี้ด้วยกัน แต่แบคฮยอนปฎิเสธ
"ไหนตอนชานชวนเล่นแบคบอกว่ามันยุ่งยากเลยไม่อยากเล่นไง แล้วตอนนี้ทำไม..."
"งือ ก็ตอนนี้เราอยากจะเล่นอ่า" หน้าตาเอาแต่ใจของแบคฮยอนทำให้ชานยอลหมั่นเขี้ยวจนอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปหยิกแก้มยุ้ยๆนั่น
"โอ๊ย!"
"ฮ่าๆ" ชานยอลขำท่าทางหงุดหงิดของแบคฮยอนที่เอาแต่ปัดมือเขาออกจากแก้มตัวเองแล้วจ้องหน้าเขาเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ
แบคฮยอนเป็นคนที่ถูกแกล้งแล้วน่ารักที่สุดสำหรับชานยอล เขาถึงชอบแกล้งคนตัวเล็กให้โมโหเล่นอยู่บ่อยๆ
"ชานสมัครให้ก็ได้ครับ ไม่เอาๆไม่งอแงแล้วนะ เดี๋ยวลงไปกินมื้อค่ำกับเมมเบอร์ชานจะสอนเล่นที่โต๊ะอาหารด้วยนะครับ ว่าแต่... แบคจะสมัครทวิตไว้คุยกับใครเหรอ?"
มือหนาวางลงบนศีรษะเล็กเพื่อปลอบให้แบคฮยอนคลายอารมณ์หงุดหงิดที่เขาแกล้งเมื่อครู่ ก่อนจะถามในสิ่งที่เขาสงสัย
แบคฮยอนไม่รู้จะตอบชานยอลด้วยเหตุผลอะไร เอาจริงๆก็อายถ้าหากว่าชานยอลรู้เหตุผลทั้งหมด ข้อแรกน่ะไม่เท่าไหร่ แบคฮยอนอยากเอามันไว้คุยกับเอลี่ เอาไว้เซฟรูปสวยๆที่แฟนไซต์ของเขาถ่ายมา เพราะปกติมีแต่แฟนตัวสูงที่คอยเซฟแล้วส่งมาให้ พวกรูปที่เขาน่ารักๆน่ะชานยอลก็ชอบเซฟไว้ในมือถือตัวเอง
ชานยอลมีทวิตเตอร์มาตั้งแต่ก่อนมีอินสตาแกรมซะอีก แต่เจ้าตัวอยากใช้มันดูข่าวสาร ทั้งของวงและไว้ดูความเคลื่อนไหวของแฟนคลับเท่านั้น
และนี่แหละก็คือที่มาของเหตุผลที่สองของแบคฮยอน
คนตัวเล็กรู้มาว่าทวิตเตอร์น่ะ ข่าวและรูปไวมาก ไม่ว่าเมมเบอร์ของวงจะไปทำอะไรที่ไหน ก็รู้กันหมด มีทั้งคลิปมีทั้งรูป
และที่แบคฮยอนอยากมีทวิตเตอร์ก็เพราะว่าเขาต้องการติดตามทุกความเคลื่อนไหวของปาร์คชานยอลในตอนที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันน่ะสิ ยิ่งช่วงที่ชานยอลมีการถ่ายทำละครแบคฮยอนยิ่งอยู่ไม่เป็นสุข ชานยอลกลับหอช้าตลอด เวลาที่เขาสองคนใช้ร่วมกันก็แทบไม่ค่อยจะมี แบคฮยอนเลยจำเป็นต้องรู้ว่าเวลาชานยอลไม่ได้อยู่กับเขา ชานยอลไปไหน ทำอะไรกับใครบ้าง! บางทีอาจมีคนเจอแล้วถ่ายรูปมาก็ได้!
"เรา เอ่อ... เราแค่จะเอาไว้คุยกับเอลี่"
ตอบตามความจริง แต่ไม่ทั้งหมด
"แน่นะ? ชานเป็นคนสมัครมันให้แบค ชานรู้รหัสผ่านและถ้าแบคเอาไว้คุยกับหนุ่มๆล่ะก็ ชานก็จะรู้ แล้วรู้ใช่มั้ยว่าถ้าชานจับได้จะโดนอะไร"
นี่ก็หวงจังเลย!
แบคฮยอนเบะปาก "รู้แล้วน่าๆ เราแค่จะเอาไว้เซฟรูปเอง โทรศัพท์ชานมีแต่รูปเราเต็มไปหมดแล้ว ไม่กลัวเมมโมรี่เต็มหรือไง"
คนตัวโตกว่าส่ายหน้า
"เต็มก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ รูปแฟนชาน ชานเก็บได้ นี่ตั้งแต่เซฟมาไม่เคยลบสักรูปเลยนะ โดยเฉพาะรูปคู่ของเราชานชอบทุกรูป"
แบคฮยอนยิ้มตาปิดเมื่อได้ฟัง
"งื้อ น่ารัก เราเลิกหงุดหงิดแล้ว เพราะชานยอลแฟนเราน่ะน่ารักที่สุด" ร่างน้อยเขย่งปลายเท้าขึ้นหอมแก้มคนตัวโตฟอดใหญ่ ก่อนจะโดนหอมกลับบ้างทั้งสองข้าง
"เง้อ ทำไมเราถูกหอมเยอะกว่า"
"ใครบอกให้น่ารักอ่ะ"
ชานยอลรวบเอวเล็กของแบคฮยอนเข้ามาแนบชิด ก่อนจะเปลี่ยนเป็นกอดให้ร่างเล็กได้รับความอบอุ่นจากเขา กลีบปากบางของแบคฮยอนถูกครอบครองโดยปากอวบอิ่มของชานยอล สัมผัสที่ทั้งคู่ต่างคุ้นเคยกันดี
จากที่เม้มปากเป็นเส้นตรงแบคฮยอนเผยอปากเล็กน้อยให้พอที่ชานยอลจะสามารถสอดสิ่งอ่อนนุ่มเข้ามาภายในได้ ลิ้นเล็กเกี่ยวกวัดกับลิ้นหนาของชานยอลอย่างโหยหา แม้ว่าเขาจะได้รับสัมผัสแบบนี้จากคนตัวสูงแทบจะทุกวัน แต่ทุกครั้งสำหรับแบคฮยอนมันวิเศษเสมอ
ไม่ต่างกับครั้งแรกที่ชานยอลจูบเขา
จูบอ่อนหวานนุ่มนวลนานขึ้นกลายเป็นจูบที่เริ่มหนักหน่วง มือเรียวคว้าเอาต้นคอของชานยอลกดลงมาให้สัมผัสยิ่งชัดเจนขึ้น
ตอนนี้แหละที่ชานยอลรู้ว่า เขาถูกแบคฮยอนเล่นงานเข้าให้แล้ว
ร่างหนายังคงถ่ายทอดความอ่อนโยนให้แบคฮยอนอยู่อย่างนั้น จนคนตัวเล็กเริ่มแข้งขาอ่อน ดีที่แขนแกร่งของชานยอลกอดเอวเล็กเอาไว้แน่น
เสียงเครื่องปรับอากาศภายในห้องพักยังดังไม่เท่ากับเสียงน่าอายที่ดังขึ้นเป็นระยะของคนทั้งคู่ เสียงครางในลำคอที่บ่งบอกถึงความสุขและความพึงพอใจ แต่เพียงไม่นานเหมือนว่าคนตัวโตกว่าจะได้สติ
ชานยอลคิดว่าเขาควรหยุดยั้งชั่งใจไว้ซะตั้งแต่ตอนนี้ นี่ไม่ใช่เวลาที่เขาจะกดแบคฮยอนลงที่นอน แม้ว่าแมวน้อยตัวนี้จะกำลังน่ากินได้ที่ อีกเดี๋ยวเมมเบอร์คงจะมาตามพวกเขาไปกินข้าวเย็น เขาต้องจัดของต่อให้เสร็จแล้วพาแบคฮยอนลงไป
"แบคฮยอน" ชานยอลผละจูบออกมา ก่อนจะกระซิบชิดกับริมฝีปากเล็ก "เราต้องลงไปข้างล่าง"
แบคฮยอนหอบหายใจแรง เมื่อครู่เขาแทบเหมือนลืมหายใจไปแล้ว ดีที่ชานยอลหยุดมันซะก่อน
แบคฮยอนรู้ ว่าชานยอลพยายามเบรคตัวเองไว้แค่ไหน เพราะทุกครั้งที่เราทำกันจริงๆจังๆ มันมันเริ่มด้วยการจูบและไม่เคยหยุดอยู่แค่นั้น
แกร๊ก!
"พี่ชานยอ...เอ่อ ขอโทษครับ!" คนเปิดประตูเข้ามาตกใจกับภาพที่เห็น
เซฮุนได้ตระหนักแล้วว่า
'เขามาผิดเวลาอีกแล้ว'
"ไม่เคาะประตูวะ" ชานยอลดุน้องพลางปล่อยเอวเล็กของแบคฮยอนให้เป็นอิสระ
แบคฮยอนหน้าแดงมากๆ เซฮุนมาเห็นเขากับชานยอลอยู่ในท่าทางล่อแหลมกันอีกแล้ว ถึงแม้จะเลิกจูบกันไปแล้วก็เถอะ แต่เมื่อกี้หน้าเขากับชานยอลอยู่ห่างกันแค่ไม่ถึงคืบ
"ถ้าเอาไปล้อที่โต๊ะอาหารจะเลาะฟันให้" ชานยอลว่าก่อนจะเดินกลับไปที่กระเป๋าเสื้อผ้า หยิบเสื้อยืดที่เขาโยนทิ้งไว้ในกระเป๋าเดินทางใส่ตู้ก่อนจะปิดกระเป๋า
"พี่เห็นผมเป็นคนยังไงเนี่ย"
"เป็นโอเซฮุน" ชานยอลตอบโดยที่หน้าตาไม่บ่งบอกอารมณ์ใดใด ส่วนเรื่องน้ำเสียงน่ะหรอ
เย็นชาซะจนเซฮุนไม่รู้สึกอะไรละ ปาร์คชานยอลคนนี้ไม่เคยใจดีกับน้องอย่างเขาเหมือนที่ใจดีกับแฟนตัวเองหรอก
"แล้วเซฮุนมาทำไมอ่ะ"
เป็นแบคฮยอนที่ถามขึ้นมาบ้าง
บอกตามตรงว่าคนตัวเล็กยังเขินๆอยู่แต่ก็ชินแล้ว เซฮุนเป็นคนเดียวที่ชอบพรวดพลาดเข้ามาเจอจังหวะดีๆของเขากับชานยอลอยู่บ่อยครั้ง
"แหม ดูถามดิ พี่จุนมยอนให้ผมมาตามพวกพี่ลงไปกินข้าวข้างล่าง" เซฮุนบอกพร้อมกับทำหน้างอนๆ "ผมโกรธพี่แล้วแบคฮยอน นี่เป็นห้องของผมกับพี่ชานยอลนะ แต่พี่ดันมาถามผม ว่าผมมาห้องตัวเองทำไม" ร่างโปร่งยกมือขึ้นกอดอก สะบัดหน้าไปอีกทางเพื่อให้แบคฮยอนรู้ว่า 'ผมงอนพี่อยู่จริงๆนะ'
"โอ๋ๆ เซฮุนไม่เอาไม่โกรธแบคน้า" ร่างเล็กรีบเดินไปหาคนเป็นน้องก่อนจะโผเข้ากอด
ชานยอลที่ยืนมองอยู่ตาโตขึ้นทันที
"ไม่งอนแบคนะเซฮุน" แบคฮยอนยังคงทำเสียงออดอ้อนคนเป็นน้องต่อไป
เซฮุนยกยิ้มอย่างพอใจ
มากไปหรือเปล่า? ชานยอลได้แต่คิด มากอดกันต่อหน้าต่อตาเขาแบบนี้ ใช้ได้หรอ? ชานยอลพ่นลมหายใจหนักๆก่อนจะเดินไปลากตัวแบคฮยอนออกมาจากเซฮุน
"ทำไมต้องกอด"
"ง้อเซฮุนไง เซฮุนงอน" คนตัวเล็กทำตาใสตอบชานยอลที่ยังคงทำหน้าดุอยู่
"เออๆ เอาเหอะไม่งอนแล้วก็ได้ ถ้าจะหวงกันขนาดนี้ ลงไปกันเหอะพี่ ทุกคนรอพวกพี่อยู่นะ" เซฮุนบอกก่อนจะชิ่งเดินออกไปจากห้อง ก่อนจะเจอเข้ากับสงครามเย็นระหว่างพี่ชานยอลกับแฟนตัวเล็กของเขา
"อย่าไปกอดเซฮุนแบบนั้นอีกนะ หรือไม่ว่าจะกับใครก็แล้วแต่ แบคลืมแล้วหรอว่าชานไม่ชอบ"
ชานยอลพูดแค่นั้นก่อนจะเดินนำคนตัวเล็กออกไปจากห้อง เพื่อลงไปทานอาหารค่ำกับเมมเบอร์คนอื่นๆ
แบคฮยอนรู้แล้วล่ะว่าที่ชานยอลพูด ชานยอลไม่ได้งอนตัวเอง แต่นั่นคือประโยคคำสั่งและเป็นคำสั่งที่แบคฮยอนต้องปฎิบัติตามอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง เพราะถ้าไม่ทำตามคนตัวโตก็จะงอนเขา แล้วถ้าชานยอลงอนล่ะก็ ง้อยากกว่าง้อแบคฮยอนสิบคนซะอีก!
#Twitter♡
"จะนอนลืมตาในความมืดอีกนานมั้ย"
"รู้ด้วยหรอ..."
"เออ"
"พี่ชานยอลอ่ะแม่ง" เซฮุนอดแกล้งเนียนต่อไปไม่ไหวจนต้องลุกขึ้นมานั่ง พร้อมกับเอื้อมมือไปเปิดโคมไฟที่หัวเตียงตัวเอง
ทำไมพี่ชานยอลมันรู้วะว่าเขานอนลืมตา ทั้งๆที่ปิดไฟอยู่แถมเตียงพี่มันก็อยู่ตั้งไกล
"ทำไมมึงยังไม่นอน จะรอจับผิดกูให้ได้เลยสินะว่ากูจะไปหาแบคหรือเปล่า" ถูกเผง! รู้ลึกรู้จริง
"ป๊าว" เสียงสูงกันไป ทำไมอ่ะ เซฮุนก็แค่อยากจะรู้ว่า สักคืนที่ไม่ได้นอนด้วยกันพี่ชานยอลมันจะตายมั้ย ปรากฎว่าแม่งนอนรอให้เขาหลับก่อน จากนั้นก็คงจะแอบย่องไปหาแฟนตัวเอง
ร้าย!
"ในเมื่อรู้แล้วก็ไม่จำเป็นต้องปิด กะว่าจะรอมึงนอนก่อนแล้วค่อยไปนอนกับแบค" ไม่รู้คิดไปเองมั้ย แต่เซฮุนกำลังรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเมียน้อยที่สามีกำลังจะกลับห้องไปหาเมียหลวง ถุ้ย!
"จะไปก็ไปเหอะพี่ แหม... ก็แค่ชวนมานอนด้วยเพราะว่าจะให้ช่วยต่อท่อนเนื้อร้องให้ ผมกลัวว่าถ้าพี่อยู่ห้องอื่นผมต้องไปกวนพี่จนดึก หมดหน้าที่แล้วก็ไปไป๊ กลับไปหาลูกหมาของพี่เหอะ" ป่านนี้นอนหลับน้ำลายยืดไปถึงไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้
เซฮุนเคยมีประสบการณ์นอนร่วมห้องกับพี่แบคฮยอนทีนึง เขาแทบไม่ได้นอนทั้งคืน ไม่รู้พี่ชานยอลที่เป็นรูมเมทมาตลอดทนได้ยังไงอาจจะเพราะความรักมันบังตาพี่แก ทั้งคืนเอาแต่ครางหงิงๆ น้ำมูกน้ำลายงี้ก็ไหลย้อยอย่างกับนอนกับลูกอายุได้สามเดือน เซฮุนจะบ้าตาย น่ารักอะไรของพี่ชานยอลมันนักหนา แต่มันก็เรื่องของเขาเถอะ เซฮุนจะไม่ยุ่ง
"อืม กูไปละ" ว่าจบชานยอลก็พับผ้าห่มให้เรียบร้อยก่อนจะเดินออกไป เซฮุนได้แต่ส่ายหัวน้อยๆตามหลังคนเป็นพี่
เสียงเครื่องปรับอากาศในห้อง 0376 ดังเคล้าไปกับเสียงครางของเจ้าของห้อง ชานยอลที่มีคีย์การ์ดเปิดประตูเข้ามาอย่างเงียบเชียบ แบคฮยอนยื่นคีย์การ์ดให้เขาเก็บไว้เมื่อตอนหลังจากกินมื้อค่ำเสร็จ พร้อมกำชับว่าอย่าลืมมาหาเจ้าตัว แต่ดูเหมือนว่าจะมีคนที่รอไม่ไหว และแอบหลับไปแล้ว
'ดีนะ ที่เขาไม่เสียเวลาเคาะประตูจนมือพัง' ชานยอลคิดและหัวเราะคนเดียว
คนที่นัดเขาไว้ซะดิบดีดันมาชิงหลับไปก่อน มันน่าตีก้นจริงๆ! เมื่อชั่วโมงก่อนเขายังเห็นอีกคนเล่นทวิตเตอร์อยู่เลย ชานยอลเห็นคนตัวเล็กทวิตข้อความอยู่สามสี่ข้อความ ก่อนจะลงคลิปเป็นการปิดท้าย
ดูท่าหมาน้อยของเขาจะสนุกสนานกับการเล่นทวิตเตอร์ที่เขาสมัครให้ซะจนหลับคาโทรศัพท์ไปเลย
แบคฮยอนนอนคว่ำอยู่บนเตียง มือน้อยๆกำโทรศัพท์ไว้ซะแน่น แก้มยุ้ยข้างหนึ่งแปะอยู่ที่เตียง ส่วนอีกข้างนึงก็ท้าลมหนาวของอากาศภายในห้องอยู่ ชานยอลใช้มือตัวเองแตะที่แก้มของคนตัวเล็กแล้วก็พบว่ามันเย็นเฉียบ ถ้านอนแบบนี้จนถึงเช้าแฟนเขาต้องไม่สบายแน่ๆ
"แบคครับชานมาแล้ว"
ไร้การตอบรับ
มีแค่เสียง 'หงิง~' ตอบกลับมา ชานยอลส่ายหัวอย่างเอ็นดู 'เจ้าลูกหมาขี้เซา'
ดูท่าว่าความฝันของชานยอล ที่คิดว่าจะได้สวีทหวานกับแฟนตัวเล็กในคืนนี้ ก่อนที่พรุ่งนี้จะต้องไปแสดงคอนเสิร์ตอย่างเหน็ดเหนื่อย คงต้องพับเก็บไปก่อน
ชานยอลจัดการอุ้มคนตัวเล็กขึ้นแนบอก ก่อนจะวางให้นอนในท่าสบายๆ เขาบรรจงวางหัวเล็กไว้บนหมอนเบาๆเพราะกลัวว่าอีกคนจะตื่น ห่มผ้านวมผืนหนาให้
จัดการปิดโคมไฟหัวเตียงและเดินอ้อมมาอีกฝั่ง สอดร่างตัวเองเข้าไปในผ้าห่มผืนเดียวกันกับแบคฮยอน ชานยอลรั้งร่างเล็กมากอดอย่างเบามือที่สุด ร่างบอบบางร่นเข้ามาหาเขาอย่างง่ายดายแผ่นหลังนุ่มนิ่มชิดอยู่กับอกแกร่งของชานยอล แขนที่มีกล้ามเนื้อสมบูรณ์กอดเอวเล็กหลวมๆเพราะกลัวอีกคนจะอึดอัด
ปากอิ่มพรมจูบลงบนเส้นผมอ่อนนุ่มของคนตัวเล็ก ชานยอลสูดกลิ่นแชมพูคล้ายกับกลิ่นของเด็กใช้เข้าเต็มปอด อดไม่ได้ที่จะกระซิบบอกแฟนตัวเล็กเบาๆ
"ฝันดีนะครับที่รัก"
ชานยอลปิดเปลือกตาแสนหนักของตัวเองลง ก่อนจะปล่อยตัวให้หลุดไปอยู่ในห้วงนิทราพร้อมกันกับร่างเล็กๆในอ้อมกอด
THE END
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in