ฉันอ่านได้หนังสือได้ทุกแนว และฉันอ่านได้ทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นหนังสือพิมพ์ ฉลากข้างขวดยา ป้ายโฆษณา หนังสือเรียน ฯลฯ

ต่างจากคนส่วนใหญ่ที่มักจะมองภาพก่อนตัวอักษร ฉันจะมองตัวอักษรก่อนมองภาพเพราะฉันชอบอ่าน ชอบมันมากๆ หลงใหลในตัวอักษรอย่างแท้จริง

จริงๆฉันอยากจะเขียนรีวิวหนังสือมานานมากแล้วเพราะมันเป็นหนึ่งในไม่กี่ passion ที่ฉันมีนอกจากเดินทางและแฟชั่นแต่ฉันรู้สึกว่าฉันไม่เก่งพอที่จะรีวิวหนังสือได้ เพราะจากที่ฉันอ่านรีวิวของคนอื่นมามากมาย ทุกคนดูมีความรู้และวิพากวิจารณ์หนังสือกันอย่างลึกซึ้ง ซึ่งฉันทำไม่ได้...ฉันไม่ใช่คนเก็บรายละเอียด ไม่ใช่คนลึกซึ้ง ไม่ใช่คนที่ต้องมานั่งตีความว่า โอ้! ผ้าม่านสีฟ้าแปลว่าตัวละครกำลังโศกเศร้าอยู่แน่ๆ 

...ฉันไม่ใช่คนแบบนั้น

แต่ฉันเป็นคนจำพวกอ่านไปเรื่อยๆ และจะนำโควทที่ชอบมาแปะบนกำแพงห้องเพราะมันทำให้ฉันรู้สึก มันอาจจะเป็นโควทโง่ๆหรือประโยคธรรมดาที่ใครๆก็พูดได้ แต่หากมันทำให้ฉันรู้สึก..ฉันชอบมัน

ฉันเลยตัดสินใจเขียนบันทึกนี้และเปิดสตอรี่ใหม่ที่มีชื่อว่า Books that make me feel..ฉันไม่ได้จะมารีวิวว่าหนังสือเล่มนี้ดีหรือไม่ ฉันไม่ได้จะมาบอกว่าวรรณกรรมชิ้นนี้มันยอดเยี่ยมมากจนสมควรได้รับรางวัลซีไรท์ ฉันแค่จะมาเล่าความรู้สึกของฉันหลังจากอ่านหนังสือเล่มนี้ (จริงๆก็ไม่ใช่แค่หนังสือหรอก ฟิคด้วย)

หวังว่าทุกคนจะติดตามและชอบมัน

และหากหนังสือที่ฉันลงมันทำให้คุณรู้สึกเหมือนที่ฉันรู้สึก..ฉันคงจะดีใจไม่น้อย

ด้วยรัก,

เดซี่.