เลื่อนเจอประโยคนี้จากทวิตเตอร์ของคุณ blur. ก็ใจชื้นขึ้นมาทันที โอเคล่ะ! ฉันไม่ได้โดดเดี่ยว

เหมือนหัวใจและร่างกายตอนนี้เจอ Low self-esteem อย่างหนักหน่วง ทั้งจากงานแล้วการใช้ชีวิตให้รอดไปในแต่ละวัน สับสนแล้วก็หลงทางอยู่บ่อยครั้ง

มีครั้งนึงที่แพลนชีวิตไว้ โอเคล่ะ...ชีวิตฉันจะคอมพลีทถ้าฉันทำแบบนี้ๆนะ แต่สุดท้ายภาพมันไม่ได้สวยงามขนาดที่เราคิดไว้ อาจจะเป็นเพราะการตั้งทุกอย่างไว้สูงกว่าบาร์ที่ตัวเองทำได้มากไป

จบลงด้วยคำว่าว่า เหนื่อย.

ตื่นมาทุกเช้ากับความรู้สึกที่ไม่อยากทำอะไรเลย อยากนอนโง่ๆไปที่ไหนสักที่ ที่มันเงียบๆไม่วุ่นวายเพื่อที่จะได้มีเวลาคิดหรือคุยกับตัวเองให้ดีกว่านี้ ให้เวลากับตัวเองมากกว่านี้ปล่อยให้ร่างกายและใจได้พัก

เหมือนตัวเองกับไปช่วงวัยรุ่นอีกครั้ง ไม่รู้จะเรียนสายอะไรต่อดี เรียนสายนี้จะไปต่อคณะอะไรดี? เรียนสายนี้มันดีจริงๆใช่มั้ย? อนาคตเราตอนเรียนมหาลัยจะเป็นยังไงนะ? เราจะเจอสังคมดีดีมั้ย? เพื่อนเราจะดีหรือเปล่า? เราจะเรียนมหาลัยจบมั้ยนะ? จำได้ว่าตอนนั้นรู้สึกว่าอนาคตตัวเองมันมืดๆมัวๆแบบบอกไม่ถูก รู้สึกว่าตัวเองไม่เก่งอะไรเลยสักอย่าง ดูถูกตัวเองต่างๆนาๆ ไร้ความมั่นใจในทุกๆเรื่อง ร้องไห้วันละหลายหน ทั้งความกดดันจากตัวเองและคนรอบข้าง รู้สึกโง่เขลาที่สุดตั้งแต่เกิดมา

จนในวัย 28 ปีนี้นั้น ไม่ต่างจากตอนนั้นสักเท่าไหร่ อาจจะไม่ได้ต้องมานั่งตัดสินใจว่าจะเรียนต่ออะไรดี แต่เป็นการตัดสินใจว่าสุดท้ายแล้วบั้นปลายในชีวิตจะเป็นยังไง? ความสับสนยังคงเหมือนเดิม ความภาคภูมิใจในตัวเองก็ขาดๆเกินๆบ้างในบางที อาจจะมีบางครั้งที่ตัวเองโง่เขลา แต่ก็นั่งบอกตัวเองทุุกวันว่า เก่งแล้วนะมาได้ขนาดนี้ บางทีก็รู้สึกว่า เอ้ะ! มันเป็นคำปลอบโยนตัวเองหรือป่าวนะหรือว่าให้กำลังใจตัวเองจริงๆ ความเจ็บปวดในวัยผู้ใหญ่ก็อีกแบบเนอะ

ความฝันเดียวที่มีตอนนี้คือจะใช้ชีวิตยังไงให้อนาคตไม่ลำบาก ตอนเด็กเราฝันไว้มากมายว่าอยากเป็นหมอ เป็นนักร้อง เป็นนัดแสดง นักบินอวกาศ ฯลฯ ใครมันจะไปรู้ว่าพอเป็นผู้ใหญ่โลกความจริงมันทำร้ายเรามากขนาดนี้... ขมปี๋จริงๆ รสชาติชีวิตตอนโตขึ้น

หากใครกำลังอ่านแล้วรู้สึกแบบเดียวกันในตอนนี้ เราขอเป็นกำลังใจให้นะ เราจะผ่านความรู้สึกขมขื่นเหล่านี้ไปด้วยกัน มันอาจ จะไม่ได้ยาก เพียงแต่เรายังไม่ได้เจอทางออกในเวลาที่มันถูกต้อง อดทนนะ. เดี๋ยวทุกอย่างมันจะดีขึ้นเอง โลกคงไม่ได้ใจร้ายกับเราขนาดนั้น :)