ยาพิษ.. ในความคิดของพวกคุณนั้นอาจจะหมายถึงสิ่งที่สามารถทำให้คนเราตายได้ อาจจะมาในรูปแบบของยาหรืออะไรก็ตามแต่แล้วแต่พวกคุณจะจินตนาการมันขึ้นมา

ผมเองก็เหมือนกัน..

แต่ยาพิษที่สามารถฆ่าผมได้กลับต่างออกไป

" เราเลิกกันเถอะ "

นั่นคือประโยคหนึ่งที่ผมได้ยินจาการสนทนาของคนสองคนที่กำลังยืนคุยกันในพื้นที่ซึ่งไร้ผู้คน มันฟังดูเหมือนคำพูดธรรมดา แต่สำหรับคนที่ได้ยินนั้นกลับรู้สึกอ่อนไหวกับคำพูดนั้น

มันคือคำพูดที่เหมือนยาพิษสำหรับคนรักกัน

" ทำไมล่ะ "

ใครอีกคนพูดขึ้นมา ผมที่แอบเฝ้ามองเหตุการณ์นั้นรู้สึกจุกไปหมด มือก็เผลอกำหมัดแน่น ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะพุ่งเข้าไปแล้วปล่อยหมัดใส่ผู้ชายใจร้ายคนนั้นเสียจริงๆ

แต่ผมก็ไม่กล้าเพราะกลัวว่าจะถูกคนๆนั้นเกลียดเอา

" เราสองคนมันต่างกันเกินไป ขอโทษนะ "

" เดี๋ยวสิ ! อย่าไปเลยนะ ฮึก.. ได้โปรด.. "

คนตัวเล็กที่พยายามจะฉุดรั้งคนรักของตัวเองเอาไว้ทรุดลงไปคุกเข่ากับพื้นพร้อมน้ำตา แต่ผู้ชายคนนั้นกลับเลือกที่จะหันหลังให้ ผมเองก็ไม่รู้หรอกว่าผู้ชายใจร้ายนั่นรู้สึกอย่างไร

" แทยง.. " ผมเผลอเรียกเขา เขาหันมาพร้อมใบหน้าที่เปื้อนน้ำตา ผมทนดูต่อไปไม่ไหวจึงรีบเดินเข้าไปหาเขาพร้อมกับโอบกอดเขาเอาไว้

" แจฮยอน.. ฮึก.. ฮือ.. "

" ร้องออกมาเลย ร้องออกมาเลยนะ " ผมพยายามปลอบคนตัวเล็ก มือของเขาที่กุมแขนเสื้อของผมเอาไว้นั้นสั่นเทา รวมไปถึงร่างกายของเขาด้วย

เขากำลังเสียใจ.. แต่เขาจะรู้บ้างไหมว่าคนที่เสียใจมากกว่าก็คือผม..

ตัวผมที่ไม่สามารถปกป้องเขาได้

ตัวผมที่เป็นได้แค่เพื่อนสนิทของเขาเท่านั้น

และยาพิษสำหรับผมก็คือน้ำตาของลีแทยง..

.

.

FIN