" พี่แทยงครับ !! "

นั่นคือเสียงของรุ่นน้องตัวขาว เขาชื่อว่า 'จองแจฮยอน' เขาเรียนอยู่เกรด 11 เขาเป็นรุ่นน้องผมปีเดียว แต่ทำไมกันนะ.. ทำไมเขาถึงดูโตกว่าผมที่เป็นพี่เสียอีก

และชื่อแทยงก็คือชื่อของผมเองแหละ

" มีอะไรพ่อลูกหมูของพี่ "

ฟังดูเป็นสรรพนามที่ค่อนข้างแปลกอยู่พอตัวใช่ไหมล่ะ ใช่แล้วล่ะ ความสัมพันธ์ของผมกับเขามันเป็นมากกว่าพี่น้อง ถ้าจะเรียกให้ถูกก็เป็นแฟนกันนั่นแหละ

" ผมสอบชิงทุนได้แล้วนะครับ "

นอกจากเขาจะเป็นเด็กน่ารักแล้ว แจฮยอนคนนี้เป็นเด็กเรียนเก่ง สอบแต่ละครั้งก็ได้คะแนนอันดับหนึ่งของสายชั้นตลอด เรื่องกีฬาก็ไม่เป็นสองรองใคร เขาเป็นถึงนักกีฬาบาสที่สโมสรต่างประเทศเล็งเอาไว้ เรียกได้ว่าเป็นผู้ชายที่เพอร์เฟ็กต์มากๆคนนึงเลยล่ะ

แต่มองมาที่ผมที่ไม่มีอะไรเลยนอกจากใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยไปวันๆสิ

" ยินดีด้วยนะ " ผมบอกกับเขา มือของผมที่ตั้งใจจะยกขึ้นลูบหัวเขาอย่างที่เคยทำนั้นกำหมัดแน่น

" เป็นอะไรไปครับ ? " เขาคงจะรู้ตัวแล้วสินะ ผมไม่กล้าแม้แต่จะสบตากับเขา ทำได้แค่เม้มริมฝีปากแน่น เพราะสิ่งที่ผมตั้งใจจะบอกกับเขามันช่างเจ็บปวด

" แจฮยอน.. "

" ครับ ? "

" เราเลิกกันเถอะนะ "

ปัจจุบัน..

วันนี้คือวันจบการศึกษาของผม ความจริงผมควรจะได้ทำงานแล้วด้วยซ้ำ แต่เพราะผมได้ทุนไปเรียนที่ญี่ปุ่น ก็เลยทำให้ผมต้องกลับมาเรียนที่มหาลัยซ้ำอีกหนึ่งปี ก็ไม่คิดหรอกว่าคนอย่างผมจะมีคนมาร่วมแสดงความยินดีเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ ไม่สิ ต้องบอกว่ารุ่นน้องที่เรียนด้วยกันมากกว่า

ผมมองรุ่นน้องกลุ่มนั้นด้วยรอยยิ้ม บางคนมีแฟนถือดอกไม้มาให้ มีครอบครัว เพื่อนฝูงมากมาย ตัวผมเองก็ไม่ได้โดดเดี่ยวขนาดนั้น ผมเข้าใจดีว่าคุณพ่อกับคุณแม่ท่านกำลังทำงานอาจจะมาอวยพรให้ผมไม่ได้ แต่อย่างน้อยท่านก็ฝากความยินดีมากับพี่สาวที่แวะมาผมแทน

หลังจากที่พี่สาวของผมกลับไปแล้ว ผมก็รู้ว่าตัวเองไม่ควรจะมายืนอยู่ท่ามกลางความยินดีนี้ ผมจึงเลือกที่จะหามุมเงียบๆเพื่ออยู่กับตัวเอง

ให้ตายสิ.. นี่ผมคิดถึงเขาอีกแล้วเหรอเนี่ย

ยอมรับเลยว่าผมรู้สึกเหมือนคนเลวคนหนึ่งที่ทำร้ายจิตใจอันบริสุทธิ์ของเขา ผมก็ไม่คิดว่าเขาจะให้อภัยผมหรอกนะ

ป่านนี้นายจะเป็นยังไงบ้างนะ จะมีความสุขกับคนที่ใช่บ้างหรือเปล่า

" แกๆ ผู้ชายตัวสูงใส่สูทนั่นใครอ่ะ ? "

" อย่างกับเจ้าชายที่หลุดออกมาจากหนังสืออย่างนั้นแหละ "

ผมได้ยินเสียงของผู้หญิงเอ่ยขึ้น ผมไม่รู้หรอกว่าคนที่มาคือใครเพราะผมไม่ได้หันไปมอง อาจจะเป็นแฟนของนิสิตในมหาลัยแห่งนี้ที่มาร่วมแสดงความยินดีก็ได้มั้ง

ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะเจอนายนะ

" พี่แทยง " ผมยืนนิ่งไปครู่หนึ่ง ชื่อนั้นคือชื่อของผมไม่ผิดแน่ แต่น้ำเสียงแบบนี้มันทำให้รู้สึกใจเต้นขึ้นมาแปลกๆ ผมจึงค่อยๆหันหลังไปมองช้าๆ

ไม่อยากเชื่อว่าคนที่ผมเฝ้าคิดถึงมาตลอดจะมายืนอยู่ตรงหน้า

" แจฮยอน " ผมเอ่ยชื่อเขาอย่างงงๆ เขาส่งยิ้มให้ผมพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้ นี่เวลามันผ่านไปเร็วขนาดนี้เลยเหรอ เขาโตกว่าผมจนผมต้องเงยหน้าขึ้นมอง

" พี่ตัวเล็กลงหรือเปล่าครับ ? " นั่นคือคำพูดที่เขาพูดออกมา ให้ตายสิ ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วเกินไป ผมจำได้ว่าบอกเลิกอีกคนไปแล้ว จำได้ว่าวันที่บอกเลิกกันผมหันหลังให้เขา และวันต่อมาก็มารู้ข่าวว่าเขาเดินทางไปอเมริกาแล้ว

ไม่เจอกัน 5 ปี โตขึ้นขนาดนี้เลยเหรอ

" ทำไมนายถึง.. "

" เพราะผมรักพี่ยังไงล่ะครับ "

ภาพสมัยที่แจฮยอนอยู่เกรดสิบลอยเข้ามา วันที่ผมถูกสารภาพรักคือวันเกิดครบรอบ 17 ปีของผม ตอนนั้นผมไม่รู้จักกับเขาเลยด้วยซ้ำนะ

มันเร็วมากจริงๆ

" บอกแล้วไงครับ ว่าต่อให้พี่บอกเลิกผม ผมก็จะยังรักพี่เสมอ ถึงพี่จะแต่งงานมีลูกไปแล้ว ผมก็รักพี่ "

นี่นะเหรอจองแจฮยอน คนที่มั่นคงกับความรัก

.

.

FIN