ตำนานเทพมังกรผู้ยิ่งใหญ่ถือกำเนิดจากท้องทะเล และมาพร้อมกับเมฆสายฟ้าอานุภาพรุนแรงน่าครั่นคร้าม ทว่ามังกรก็มีวันประสบเคราะห์ใหญ่ถึงคราววิบัติ ถูกทำร้ายจนเหลือเพียงแก่นวิญญาณที่รอวันกลับคืน... จู่ๆ ที่เมืองหนึ่งก็มีเหตุการณ์ประหลาด ข่าวลือเรื่องชายรูปร่างหน้าตาสยองราวกับภูตผี มักปรากฏตัวในยามค่ำคืนจนผู้คนหวาดผวา กระทั่งหลวงจีนผู้หนึ่งมาที่นี่พร้อมเหรียญทองแดง เรื่องราวอันแสนพิลึกพิลั่นก็บังเกิดขึ้นนับตั้งแต่นี้

         ทีแรกเราทำการเสิร์จหาข้อมูลนิยายก่อนซื้อด้วยค่ะ สรุปคือมีสามเล่มกับอีกหนึ่งเล่มพิเศษ ซึ่งตอนนั้นเรากะจะซื้อเรื่องนี้ที่งานหนังสือ แต่ว่าเค้าไม่ขายเล่มพิเศษแล้วเหมือนจะตีพิมพ์แค่รอบวางขายรอบแรกรอบเดียว ซึ่งทำให้ตอนตัดสินใจซื้อเรากังวลมากๆ เลยค่ะว่าสามเล่มมันจะโดนตัดจบฉับๆ แบบมู๊ดเหมือนตอนอ่านลิ่วเหยาหรือไม่ ที่อยู่ๆ ก็เอ้า...จบแล้วหรอ อะไรแบบนี้ 55555 แต่พอได้อ่านจริงๆ ก็คือดีงามมากค่ะ จบแบบอิ่มใจอร่อยพอดีคำมากๆ กลายเป็นว่ามือทองได้อ่านนิยายเทพเซียนดีๆ อีกเรื่องหนึ่งเลย คุ้มค่าที่ได้อ่านมากจริงๆ ทั้งการเดินทางตามหากระดูกมังกร ความสัมพันธ์ที่ค่อยๆ ถักทอผูกคนทั้งสองไว้ มันลงตัวและพอดีมากค่ะ อาจมีบางจุดที่แอบเสียดายว่าน่าจะมีมากกว่านี้ แต่โดยรวมแล้วก็เรียกได้ว่าชอบนิยายเรื่องนี้มากเหมือนกันค่ะ 

* ขอแอบกระซิบว่าความจริงเราลองไปดำน้ำหาตอนพิเศษในทรานอิ้งปรากฏว่าไม่มี คิดว่าทางคุณมู่เค้าน่าจะเขียนตอนพิเศษเฉพาะให้กับสำนักพิมพ์ที่ไทย ซึ่งมุมมองของเรามองว่าสามเล่มจบในตัวก็เรียกว่าสมบูรณ์แล้วนะคะ 

          เรื่องจะเปิดตอนที่เซวียเสียน ( นายเอก ) กำลังรักษาร่างของตัวเองและพักอาศัยอยู่ในโรงหมอร้างคนซึ่งเคยเกิดเหตุไฟไหม้เมื่อหลายปีก่อน โดยมีเจียงซื่อหนิงลูกชายของเจ้าของโรงหมอที่เป็นวิญญาณผีเร่ร่อนมานานสามปีคอยดูแลปรนนิบัติจัดการเรื่องจิปาถะให้ วันหนึ่งเจียงซื่อหนิงออกไปรับอาหารให้เซวียเสียนยามฟ้าสางที่ร้านอาหารตามปกติ เด็กรับใช้ของร้านอาหารที่ทำหน้าที่คอยส่งอาหารหน้าร้านก็เกิดอาการอกสั่นขวัญหนีกับท่าทางกึ่งผีกึ่งคนของเจียงซื่อหนิงอีกครั้ง เนื่องจากรูปร่างที่เกิดจากฝีมือวาดตุ๊กตากระดาษของเซวียเสียนนั้นค่อนข้างน่ากลัวอยู่บ้าง ทำให้เจียงซื่อหนิงเวลาแปลงสภาพเป็นคนมีเหตุทำให้ผู้คนที่พบเห็นเกิดอาการประหวั่นขนลุกไม่กล้าเข้าใกล้  ทั้งยังคนในพื้นที่ล้วนตระหนักรู้ดีว่าเจียงซื่อหนิงผู้นี้ได้ตายท่ามกลางเหตุเพลิงไหม้เมื่อครานั้นแล้ว ทว่าวันนี้เหมือนโชคจะเข้าข้างเด็กรับใช้ไม่มากหรือน้อยเพราะหลังจากเจียงซื่อหนิงรับอาหารเดินออกไปได้ไม่นาน ก็มีหลวงจีนสวมอาภรณ์ขาวสะอาดตาเหมือนไว้ทุกข์ผู้หนึ่งเดินเข้ามาในหมู่บ้านผ่านร้านอาหารของเด็กรับใช้พอดี หลวงจีนผู้นี้ในมือถือเชือกที่ร้อยด้วยเหรียญทองแดงห้าเหรียญสภาพผุพัง มีเสียงดังกระทบก้องไปตามทางเดิน เด็กรับใช้ที่เห็นหลวงจีนเข้าก็รีบเดินไปขอความกรุณาให้ช่วยปราบผีซึ่งสถานที่ก็คือโรงหมอร้างที่เคยเกิดเหตุไฟไหม้นั่นเอง เสวียนหมิ่น ( พระเอก ) ตกปากรับคำจะช่วยปราบไล่วิญญาณให้ เด็กรับใช้ผู้นั้นจึงอาสานำเขาไปที่โรงหมอร้างทันที ในช่วงเวลาเดียวกัน เซวียเสียนและเจียงซื่อหนิงกำลังมีปากเสียงเล็กน้อยที่ดูจะเป็นเรื่องปกติในชีวิตประจำวันของทั้งคู่ก็สัมผัสได้ถึงความอันตรายที่จะเข้ามาหาตน เซวียเสียนที่ร่างเหลือเพียงแค่วิญญาณบริสุทธิ์ตัดสินใจเสกร่างของตนและเจียงซื่อหนิงให้กลับไปเป็นตุ๊กตากระดาษและฝั่งร่างของตนไปกับคูน้ำบนพื้นเพื่อหลบซ่อนอย่างแนบเนียน ใครเล่าจะไปคาดคิดว่าหลวงจีนที่เดินเข้ามาสำรวจในห้องที่เซวียเสียนซ่อนตัวอยู่ ที่คิดว่าพรางตัวได้ดีเยี่ยมแล้วจะถูกคนผู้นั้นใช้แผ่นทองแดงแซะตนขึ้นมาจากพื้นด้วยท่าทางรังเกียจสกปรกเป็นที่สุด เซวียเสียนที่เสียชื่อไม่ว่าเสียหน้าไม่ได้ก็เกิดอาการโกรธเลือดขึ้นหน้า ทั้งชีวิตของมังกรน่าเกรงขามไม่เคยถูกผู้ใดประพฤติตัวใส่ตนเฉกเช่นนี้มาก่อน แต่เนื่องจากร่างที่ยังเป็นอัมพาตครึ่งท่อนทั้งยังเดินไม่ได้ ทำให้เขาดีดดิ้นด้วยความโกรธยากนักจะตอบโต้อีกฝ่ายที่เป็นเพียงเจ้าลาโง่ในสายตา ท้ายที่สุดเซวียเสียนก็ถูกยัดเก็บลงถุงกระเป๋าข้างเอวไปพร้อมกับเจียงซื่อหนิง โดยที่ไม่รู้เลยว่าการถูกแซะด้วยแผ่นทองแดงจากพื้นในวันนี้จะทำให้เรื่องราวของพวกเขาทั้งสองพลิกผันไปตลอดกาล เซวียเสียนที่ตามหากระดูกมังกรและคนที่กระชากเลาะกระดูกของตน เสวียนหมิ่นที่ต้องการทดแทนคุณจึงออกตามหาคนผู้หนึ่ง เรื่องราวที่เกิดจากความบังเอิญได้พบพานทำให้คนทั้งสองเกี่ยวโยงพันกันอย่างไม่มีเงื่อนไข ก่อเกิดเป็นเรื่องราวที่อีกกี่พันปีก็ไม่มีวันลืมเลือน...

          มีสปอยเล็กน้อย อ่านข้ามได้*  

          ที่เราบอกเล่าเนื้อหาข้างตนเป็นเพียงแค่หนึ่งในสิบของเรื่องทั้งหมดนะคะ ในเรื่องเซวียเสียนเป็นมังกรหลังจากที่น้องเผชิญด่านเคราะห์ใหญ่มาแล้ว ด้วยความที่เป็นเคราะห์ใหญ่จึงทำให้น้องบาดเจ็บหนักร่วงตกลงใจกลางทะเล จนถูกคนผู้หนึ่งกระชากกระดูก เลาะเอาเอ็นมังกรออกจากร่างทั้งเป็น ผลให้น้องได้รับบาดเจ็บถึงปางตายต้องเป็นวิญญาณบริสุทธิ์ลอยไปมา ใช้ตุ๊กตากระดาษค้ำจุนร่างไว้เพื่อไม่ให้วิญญาณตัวเองสลาย ตอนแรกเซวียเสียนเป็นอัมพาตทั้งตัวแต่พอครึ่งปีหลังพอจะรักษาฟื้นอาการได้บ้างอัมพาตจึงเหลือแค่ครึ่งตัวเดินไม่ได้ แต่หลังจากที่ได้พบเสวียนหมิ่นระยะเวลาที่ตามเก็บกระดูกแต่ละชิ้นและตามหาคนที่อยู่เบื้องหลังในการกระชากกระดูกและเอ็นของตนที่ควรจะเป็นสิบปีก็ลดลงเพราะคนๆ นี้ โดยเรื่องจะดำเนินให้คนทั้งคู่เดินทางไปตามหากระดูกมังกรของเซวียเสียน และคลี่คลายปมปัญหาต่างๆ รวมถึงความทรงจำที่สูญหายไปของเสวียนหมิ่นค่อยๆ เริ่มฟื้นคืน เรื่องค่อนข้างจะเกี่ยวโยงกัน แนะนำให้เก็บรายละเอียดนิดนึง เนื้อเรื่องไม่ค่อยตึงเครียดมากนัก เพราะส่วนใหญ่จะนำเสนอมุมมองของเซวียเสียนเป็นส่วนใหญ่ น้องเป็นมังกรชอบตบมุขโบ๊ะบ๊ะให้ตัวเองค่ะ อ่านแล้วพักขำความคิดน้องอยู่บ่อยๆ ด้านเรื่องความรักของพระนายคู่นี้เป็นรักที่ค่อยๆ พัฒนาไต่เต้าความรู้สึกไปทีละนิดแต่สัมผัสได้ว่าม้นค่อยๆ เติบโตขึ้น เป็นรักที่ไม่มีคำว่ารักแต่ต่างฝ่ายต่างก็รู้ว่ารัก อีกทั้งคนที่เป็นฝ่ายรู้ตัวก่อนดูน่าจะเป็นยัยน้องเซวียเสียนด้วยค่ะ 5555555 มันจะมีจุดหนึ่งที่ทำให้คนทั้งคู่เริ่มรู้ตัวว่าคิดเกินสหายร่วมเดินทาง ความใกล้ชิดแต่ชอบหาเรื่องให้ทะเลาะกัน ความแตกต่างของคนทั้งสองแต่กลับเข้าขากันได้อย่างดีเยี่ยม จังหวะจะรักพอรู้ตัวว่ารักก็ไม่เกี่ยงงอนว่าอีกฝ่ายมีอดีตเป็นอย่างไร ขอแค่ทั้งคู่ชื่อใจกันก็เพียงพอแล้ว สัมผัสได้เลยว่าเค้าทั้งคู่รักกันจริงๆ

          9.5/10 หักแค่ที่ว่าบรรยายเรื่องค่อนข้างเนิบช้าชวนง่วงไปนิดนึงจริงๆ ทำให้เวลาอ่านบางทีก็รู้สึกอยากพักอยู่บ่อยๆ เพิ่งจะมารู้สึกติดไฟแบบอ่านสปีดก็ช่วงตอนกลางเล่มสามเลย แล้วก็มีจุดบางจุดที่อยากให้เพิ่มขึ้นมาอีกสักนิดนึง แต่โดยรวมแล้วก็แอบขึ้นหิ้งเป็นนิยายในดวงใจอยากแนะนำให้คนอื่นได้อ่านนะคะ ว่าไม่ได้เด้อ 55555 ด้านการแปลลื่นไหลมากแต่บางจุดก็มีสะดุดเพราะศัพย์บางคำก็ไม่เคยเจอ ทำให้ต้องขมวดคิ้วงงว่าแปลว่าอะไร แต่โดยรวมภาษาค่อนข้างสวยค่ะ มีจุดคำผิดเล็กน้อยมากแบบนิดเดียว ปล่อยผ่านได้ สรุปก็คือดีมากแหละค่ะ ถ้าไม่ดีขนาดนี้เราไม่เขียนรีวิวแน่นอน *กระตุกยิ้ม 

ยังคงเรียงลำดับจากชอบมากเหมือนเดิมนะคะ (มีสปอยเนื้อหาเล็กน้อยถึงปานกลาง)

          เซวียเสียน —เทพมังกรผู้มีอายุเป็นพันปี จะบอกว่าต่อให้เป็นเทพมังกร ใดๆ คือเราเรียกยัยน้องตั้งแต่เปิดเรื่องเลยค่ะ อยู่มาหลายร้อยปีไม่รู้ว่าเพราะอยู่คนเดียวจนชินหรือยังไง เวลาพูดแข่งฝีปากกับใครนี่ยังกะปล่อยร่างคุณหนูจอมเอาแต่ใจออกมา ไม่ยอมอ่อนข้อลงแม้แต่น้อยนิด งอแงเก่ง ซนแก่นที่สุด มีละครชีวิตในหัวเป็นล้านเรื่องสวมบทบาทแนบเนียนจนคนที่ร่วมเป็นสหายถึงกับกุมขมับปวดหัวเป็นว่าเล่น ในหัวเราตอนอ่านนี่คือบุคคลที่มีชาติกำเนิดเป็นเทพมังกรจริงๆ หรือเป็นแค่แมวเหมียวสวมหนังมังกรเนี่ย ขู่ฟ่อจะตะปบหน้าคนอื่นเก่งเหลือเกิน อีกทั้งยังชอบตบมุขโบ๊ะบ๊ะกับตัวเองในใจเหมือนเสิ่นชิงชิวร่างสองไม่ปาน 55555 แต่ถึงจะติดนิสัยหยิ่งผยอง ทำตัวเกียจคร้าน เวลาเดินทางก็จำเอาแต่ทางที่มีร้านอาหารเป็นหลักเพราะยัยน้องชอบกินจุกกินเยอะ จนเสวียนหมิ่นหมดคำจะพูดอยู่บ่อยๆ แต่นิสัยน้องจริงๆ เป็นคนมีคุณธรรมมาก ใครที่ทำคุณกับน้องไว้ น้องมักตอบแทนราคาที่สูงลิ่วเป็นเท่าตัว หรือถ้าน้องบังเอิญได้พบเจอคนที่อยากช่วยเหลือน้องก็จะช่วยเหลือและไม่คาดหวังรับสิ่งตอบแทนคืน แม้น้องจะบอกว่ามันเล็กน้อยมากกับสิ่งที่น้องให้ แต่สำหรับเราแล้วเราว่าน้องตั้งใจด้วยตอบแทนคืนโดยไม่ต้องการติดค้างบุญคุณใคร แต่เพราะความที่อยู่มาหลายร้อยปี ความรู้สึกของพวกมนุษย์นั้นน้องมิอาจเข้าใจได้ลึกซึ้ง การตอบแทนของน้องมันเลยดูมากมายเกินความจำเป็น แล้วจังหวะจะตกหลุมรักใครสักคนก็ดูซื่อตรงเสียจนอยากลูบหัว เป็นต้าวมังกรที่น่าเอ็นดูเหลือเกิน แต่พอตกอยู่ในสถานการณ์คับขันก็เก่งกาจเสียจนเป็นคนละคน สมออร่าเทพมังกรเสียจริง แม้เป็นคนที่เลือกปฏิบัติตามความชมชอบ แต่เซวียเสียนก็แสดงออกมาด้วยความจริงใจไม่เสแสร้ง และยังเป็นคนที่ชอบสร้างสีสันตลอดเรื่อง เราถึงได้ชอบน้องมากๆ โดยเฉพาะความโบ๊ะที่ตกเอาใจเราไปเต็มๆ -- สังเกตตัวเองมาหลายครั้งแล้วค่ะว่าเราน่าจะชอบนายเอกที่ิมีนิสัยนิ่งๆ เดาใจยากแต่จะชอบตกม้าตายแพ้ทางนายเอกประเภทตบมุขโบ๊ะบ๊ะ ติดอ๊องหน่อยๆ เสมอ ซึ่งเซวียเสียนเนี่ยตอบโจทย์ไทป์เราเลยค่ะ คือถ้าจะให้พูดถึงนายเอกจากนิยายที่ชอบ น้องจะอยู่ในรายชื่อที่เราตอบแน่นอน 55555  

คำพูดและบทบรรยายที่ชอบของเซวียเสียน —ความจริงคนนี้เนี่ย หาเป็นชิ้นเป็นอันไม่ค่อยได้ แต่เรากลับชอบสองเรื่องที่น้องทำในบทบรรยายค่ะ มันเป็นมุมเล็กๆ ไม่ได้บอกเป็นหน้าต่อหน้าแต่เมื่อเชื่อมโยงกันแล้วจะรู้ว่าน้องเป็นคนดีและน่ารักมากๆ คนหนึ่งเลย ตอนหนึ่งในโรงหมอตระกูลเจียง น้องแปลงกายเป็นมนุษย์เดินเล่นไปตามทางเดิน วันนั้นมีสายฟ้าฟาดใส่แขนน้องตอนเป็นมังกรพอดี น้องเลยได้บาดแผลมาแผลหนึ่ง สำหรับเซวียเสียนแล้วมันเหมือนเป็นแผลที่โดนกิ่งไม้บาด วันสองวันก็หายแต่สำหรับมนุษย์คือเป็นแผลที่ใหญ่มาก สร้างความเจ็บปวดได้ตลอดชีวิต เซวียเสียนโดนนายหมอคนหนึ่งทักว่ามีบาดแผลใหญ่และสาหัสมาก ทั้งบ่นว่าถ้าไม่ยอมดูแลแผลให้ดีๆ พอเข้าฤดูหนาวแล้วจะรู้สึก นายหมอคนนั้นจูงลากแขนอีกข้างที่ไม่ได้บาดเจ็บของเซวียเสียนมายังโรงหมอ แล้วทายารักษาบาดแผลให้ ทั้งยังมอบเตาอุ่นมือให้น้องด้วย เซวียเสียนที่ไม่ได้สัมผัสความหนาวหรืออบอุ่นมานาน ก็รู้สึกได้ถึงกระแสความอบอุ่นนั้น พอทำแผลเสร็จและน้องจากไป เวลาผ่านไม่นานนักน้องเลยแอบเอาเตาอุ่นมือมาคืนให้ พร้อมกับวางไข่มุกทองคำจำนวนหนึ่งไว้ให้ที่หลังประตูบ้าน อีกเรื่องเป็นเรื่องที่น้องให้เชือกผูกวิญญาณกับนายทหารผู้หนึ่งที่ไม่ยอมไปเกิดใหม่ เป็นวิญญาณนั่งอยู่บนเกวียนท่ามกลางทะเลทราย วันนั้นน้องเกิดอารมณ์ดีเลยนั่งฟังวิญญาณนายทหารคนนั้น จึงรู้ที่มาว่าที่ไม่ยอมออกเดินทางสักทีเนื่องจากจิตใจยังผูกพันกับหญิงที่รักอยู่ ไม่อาจปล่อยวางได้ เซวียเสียนตอนนั้นไม่เข้าใจเลยว่าความผูกพัน ความรู้สึกที่ลึกซึ้งยากเข้าใจนั้นเป็นอย่างไร แต่น้องก็ยังตัดสินใจมอบเชือกผูกวิญญาณนั้นให้ หากชาติหน้านายทหารผู้นี้ยังคงคำนึงหานาง ถ้าจะตามหาก็คงไม่ยากนัก สรุปเชือกที่น้องให้ไปวันนั้น กลับทำให้น้องได้รู้ว่านายทหารผู้นั้นได้เกิดใหม่เป็นคนผู้หนึ่งที่เขารู้จักและยังได้ครองรักกับหญิงที่่เขาเคยบอกกับเซวียเสียน ตอนที่น้องรู้ข้อนี้น้องก็ยิ้มดีใจใหญ่เลยค่ะ น่ารักมากจริงๆ 

คำพูดบทบรรยายของเสวียนหมิ่นที่ชื่นชอบ — มันเป็นมุมมองของเซวียเสียน แต่สำหรับเราแล้วมันบรรยายได้ซึมลึกมากถึงความรู้สึกของเสวียนหมินที่มีต่อเซวียเสียน จนทำให้รู้สึกว่าเค้ารักเจ้ามังกรผู้นี้มากเพียงใด ทำให้ต้องมองย้อนกลับไปในหลายๆ เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างคนสองคนเลยค่ะ

สอดคล้องกับอีกตอนบรรยายหนึ่งของเสวียนหมิ่น 

__________________________________________

.

__________________________________________

.

.
__________________________________________

.

__________________________________________

.

__________________________________________

.

.

__________________________________________

.  

__________________________________________

.

__________________________________________

.

__________________________________________

.
" ที่จริงเรื่องนี้ ข้าเองก็สงสัยอย่างยิ่ง เพียงแต่ความทรงจำที่มีอยู่ตอนนี้ไม่เพียงพอจะอธิบาย "

__________________________________________

.

- แล้วเจอกันใหม่ เรื่องหน้าค่ะ *โค้งคำนับ