เรื่องแรกที่อยากจะคุยก็คือต่างช่วงแต่คล้ายคลึง 

เรื่องนี้มันผุดขึ้นเมื่อตอนคาบบ่ายในชั่วโมงเรียนที่ห้า ขณะที่เรากำลังนั่งทำงานของตัวเอง อยู่ๆครูท่านหนึ่งก็เดินเข้ามาภายในห้อง (ปกติท่านเป็นคนที่ลุคภายนอกดูดุ น้ำเสียงจริงจัง แต่แท้จริงท่านเป็นคนเฮฮา หยอกขำเอินกันได้) บรรยากาศยังคงเป็นปกติจนกระทั่ง...ครูท่านนั้นเอ่ยครูวัยเดียวกันที่นั่งอยู่ข้างหลังฉันว่า 'ตัวเอง เรากำลังมีปัญหา' .........ซึ่งในฐานะเด็กฝึกงาน ฉันจึงเลือกที่จะเดินออกจาห้องไปเพื่อให้ครูทั้งสองท่านได้พูดคุยกัน

ในเวลานั้นก็ไม่ได้อยากรู้ซักเท่าไหร่เพราะเป็นเรื่องส่วนตัว

แต่มันก็มีเหตุให้ต้องรู้เพราะอยู่ๆเด็กจำนวนหนึ่งเดินมาด้อมๆมองๆที่หน้าประตูห้องพักครู พร้อมหันมาถามหาครูกับฉัน ฉันตอบว่าก็อยู่ในห้องนั่นแหละ เด็กน้อยหันกลับมายืนปรึกษากันแล้วหันมาเล่าเรื่องให้ฉันฟัง

"ครูเขาถามหนูว่าเอกสารในมือนี้ พวกหนูรู้ไหม .......เพื่อนๆก็พากันเงียบ หนูก็ไม่รู้จะตอบยังไง คำถามของครูมีช้อยสองข้อคือรู้กับไม่รู้ หนูว่าหนูรู้แบบริบหรี่วิบวับเลยไม่รู้จะตอบยังไง พอมันเงียบครูเขาก็เดินออกไปเลย" นี่คือสิ่งที่เด็กบอกเล่าให้ฟัง

อ๋อ เรื่องราวมันเป็นอย่างนี้

หลังจากที่ได้ยินฉันก็ไม่ได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวแต่อย่างใด เด็กเหล่านั้น ฉันบอกเขาไปว่าไปคุยกับเพื่อนให้เข้าใจแล้วค่อยเข้าไปหาครู

แล้วเรื่องก็ดำเนินไปจนจบ 

หลังจากที่เด็กเรียงแถวออกมาจากห้องพักครู จึงได้เดินเข้าไป ครูทั้งสองท่านก็ขอโทษและขอบคุณที่ฉันให้พื้นที่ส่วนตัวในการคุยปัญหา หลังจากนั้นก็ขอตัวไปสอนต่อ ฉันจึงอยู่กับครูอีกท่านที่เป็นผู้รับฟังปัญหา

ในความเงียบครูท่านนั้นก็กล่าวว่า  "มันเป็นอารมณ์ของคนใกล้เกษียณแหละหนู อ่อนไหวกันไป เด็กเขาไม่หือไม่อื้อจนครูคนนั้นวิตกกังวล ถามก็เงียบกันและสุดท้ายที่ขึ้นเสียงไปมันก็สร้างความเสียใจเกิดขึ้นต่อหลายๆคน" ท่านพูดประมาณนี้

หลังจากรับรู้แลฟังจากที่ท่านเล่าจึงได้ตอบกลับไป "คุณครูอยู่มาจนจะเกษียณแล้วเจอเด็กเงียบจนต้องให้ขึ้นเสียงมีอารมณ์ผสมคำถาม ส่วนตัวหนูรู้สึกคล้ายคลึงกัน มันเป็นความรู้สึกแย่เหมือนกับที่ประสบมา ทั้งที่หนูเพิ่งจะสอนได้ไม่กี่สัปดาห์ หนูคิดว่ามันเป็นความปกติ เพราะทุกครั้งที่เราสอนอย่างน้อยเราต้องมีแผนวางการสอนและการทำกิจกรรมอีกทั้งแผนสำรองหากเด้กไม่เข้าใจได้จริงๆ แต่หากปัญหาเกิดที่ตัวเขา เป็นเขาที่ไม่ตอบสนอง ไม่ตอบคำถาม ไม่พูดจาใดๆหวังว่าครูจะเข้าใจได้เอง ต่อให้เก่งมาจากสถาบันไหนหนูก็ตีความไม่ได้หรอกค่ะว่าเขาต้องการหรือไม่ได้อะไร "

ฉันถอนหายใจ

"ยังไง มันคงจะเกิดขึ้นตลอดในการทำงานนี้ล่ะมั้งคะ" ฉันยิ้มอย่างปลงๆ

ครูกำลังจิบน้ำอุ่นถึงกับขำเล้กน้อย

"สู้ๆกันต่อไป ยังไงมันก็คืออาชีพเรา

.......แต่หนักหน่อยเพราะหนุยังไม่บรรจุ ส่วครูตุลาก็จะหนีไปนอนเล่นที่บ้านแล้ว"

ขำจริงๆ

ให้ตายเถอะ ขำจนนำตาไหล

มุกตลกร้ายชิบเป้ง