ช่วงทึ่เราเรียนอยู่ชั้นปีที่สอง แถวสามย่าน จะมีวิชาหมวดศึกษาทั่วไปหรือที่เราเรียกกันว่า "Gen Ed" ซึ่งเราก็ได้ลงเรียนวิชา Human Relations ซึ่งไปเรียนฝั่งตรงข้ามบ้านเรือนไทย สามย่าน
เพราะใครๆเขาก็ว่าวิชานี้ทำเกรด A ได้ ?

อาจารย์มอบหมายให้ไปทำ project หนึ่ง คือ "Good Deed" คือให้ทำเป็นกลุ่ม ร่วมกันทำความดี เพื่อสังคม..

กลุ่มเราก็ไปสอนคนตาบอดที่โรงเรียนคนตาบอดตรงถนนพญาไท ซึ่งไม่ได้ไกลจากคณะด้วย

เมื่อไปถึง ในกลุ่มเราก็แบ่งงานกันไปตามความถนัดของแต่ละคน
? บ้างก็ไปอัดหนังสือเสียง
? บ้างก็ไปสอนหนังสือ หรืออธิบายตำราให้แก่
น้องๆคนตาบอดกัน
.
.
เราได้สอนน้องผู้ชายคนหนึ่ง เป็นนักศึกษาคณะครุศาสตร์ คือเรียนครูนั่นเอง เค้าก็เอาโน้ตบุ๊คมาให้ช่วยอธิบายแผนการสอนว่า
..ตรงนี้เป็นยังไงบ้าง
..ตรงนี้เขียนว่ายังไงบ้าง
เราก็อธิบายน้องเค้าไปอย่างอารมณ์ดี..อย่างนี้นะ

และมีประเด็นหนึ่งซึ่งเราก็สงสัยมานาน เราก็เลยถามน้องเค้าว่า

เรา : เออถามจริง ๆนะ น้องเคยชอบใครสักคนบ้างไหมที่คณะ

น้อง : เคยสิพี่ ทำไมจะไม่เคยหล่ะ

เรา : แล้วเราจะชอบเค้าได้ยังไงอ่ะ ในเมื่อเราไม่เคยมองเห็นเขาเลย

น้อง : ไม่รู้สิพี่ ถึงผมจะมองไม่เห็น แต่ผมก็รู้สึกและสัมผัสมันได้นะ ❤??

พอจบบทสนทนานั้น น้องเค้าก็ยิ้มออกมาอย่างเต็มปาก ราวกับภูมิใจที่ได้แสดงความรู้สึกออกมาเช่นนั้น..

เราเองก็รู้สึกดีใจ แล้วก็พลอยยินดีกับน้องเค้าไปด้วยว่า..
..เออจริงอย่างที่น้องเค้าว่า..
..แม้มองไม่เห็นกัน แต่อาจสัมผัสด้วยใจ
..คนทั่วไป เราอาจจะเห็นและรับรู้ด้วยสายตา
..แต่ลึกๆแล้ว ท้ายที่สุดเราก็วัดความชอบด้วยความรู้สึกมาจากเบื้องลึกในใจของเราทั้งนั้น

เราเชื่อว่าทุกคนล้วนมีเหตุผลในใจเป็นพื้นฐานอยู่แล้ว เพียงแต่จะแสดงออกมาในตอนไหน กับใคร..เพื่อรองรับเหตุผลที่มีอยู่นั้นเอง

เราเชื่อว่าความรักความชอบ..
เป็นสิ่งที่ไม่ได้ใช้เหตุผลเพียงอย่างเดียว..
และบางครั้งก็ไม่สามารถอธิบายได้
ด้วยหลักวิชาตรรกศาสตร์เช่นกัน

สิ่งหนึ่งที่เราเชื่ออย่างแรงกล้าก็คือ
การที่เราเห็นคนรักกันชอบพอกัน
เรามีความชื่นชมยินดีให้แก่กัน
..ทุกสิ่งเมื่อสัมผัสด้วยใจ
ล้วนเป็นสิ่งสวยงามเสมอ..

????