สายลมพัดเอื่อย - ใบไม้สีน้ำตาลกรอบปลิวไปตามแรงลม, โยนาสมองดูลมหมุนเล็กที่ค่อยๆก่อตัวบนพื้นดิน พัดนำพาใบไม้ใบนั้นให้หลุดหายเข้าไปในห้วงอากาศ ก่อนจะปลิวหายไปตามสายลม

เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น...

โยนาสออกแรงถีบจักรยานอีกครั้ง หลังจากไฟแดงบนป้ายเริ่มเปลี่ยนจากสีเหลืองเป็นสีเขียว, ฝนฟ้าเริ่มตั้งเค้า เห็นทีจะต้องรีบกลับบ้านเสียแล้ว เขาคิดในใจ

รถจักรยานสีดำเคลื่อนตัวผ่านผืนป่าที่ขนาบทั้งสองฝั่งข้างทาง

หากเป็นเมื่อก่อนโยนาสคงร้องไห้และอ้อนวอนให้พ่อของเขาไปรับ-ส่งที่โรงเรียน, ต่างกับเด็กคนอื่นคงไม่ชอบการที่มีผู้ปกครองคอยคุมบังเหียนเส้นทางอยู่ตลอดเวลา

แต่คงไม่ใช่กับโยนาส .. เขาชอบที่จะได้เดินทางไปกับพ่อของเขา ถึงแม้จะเป็นระยะเวลาสั้นๆระหว่างทางกลับบ้าน แต่เขาก็ไม่เคยเบื่อเลย

เขาคิดถึงพ่อ...

แต่ทุกครั้งที่โยนาสคิดถึงพ่อ มันมักจะมีภาพของใครอีกคนซ้อนขึ้นมา เหมือนภาพบนกระจกมัวๆที่เช็ดเท่าไหร่ก็ไม่เคยหายไปสักที

เปลือกตาบางปิดลง เป็นแบบนี้ทุกครั้งที่นึกถึงคนคนนั้นแล้วจะห้ามให้น้ำตามันไหลออกมาไม่ได้

โยนาสเลือกที่จะไม่ก้มลงเพื่อเช็ดน้ำตา, พ่อของเขาบอกว่ามันเป็นวิถีของคนขี้แพ้ และเขาไม่ใช่— ไม่เคยเป็นแบบนั้น

เด็กหนุ่มปล่อยให้น้ำตาของตัวเองไหล เขาปาดมันทิ้งเหมือนเป็นเพียงแค่หยดเหงื่อจากความเหนื่อยล้าของหัวใจ ยิ้มเยาะให้กับความน่าสมเพชของตัวเองซ้ำอีกครั้งและอีกครั้ง หวังเพียงแค่ว่าความอ่อนแอในตอนนี้จะทำให้ตัวเองแข็งแกร่งขึ้นในบ้าง

อย่างน้อยก็ตอนที่ไม่มีเขา ..

หยาดฝนเริ่มรินไหลจากฟากฟ้า โยนาสปาดน้ำตาทิ้งเป็นครั้งสุดท้าย ออกแรงถีบจักรยานให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อจะได้ทิ้งทุกอย่างไว้เบื้องหลัง

ทิ้งมันไปกับหยดน้ำตานับล้านที่หยดลงบนพื้นดิน ทิ้งมันไว้ตรงนั้น

ถึงแม้เขาจะรู้ว่ายังไงมันก็คงไม่มีทางเริ่มใหม่ได้อีกแล้ว

เขาตัวสั่นระริก ..

กว่าจะถึงบ้านโยนาสก็เปียกไปทั้งตัวเหมือนลูกหมาตกน้ำ  จักรยานคันสีดำถูกปล่อยทิ้งไว้ข้างกำแพงบ้าน

“กลับมาแล้วครับ” กลุ่มควันขนาดเล็กถูกพ่นออกมาพร้อมกับลมหายใจ โยนาสถูมือเพื่อสร้างความอบอุ่นให้กับร่างกายของตัวเอง — ไฟคงดับอีกแล้ว ทั้งบ้านถึงได้มืดแบบนี้ .. มีเพียงแค่แสงจากถ้วยเทียนหอมเล็กๆที่ถูกวางไว้ตามจุดต่างๆของบ้าน

“แม่ครับ- ผมกลับมาแล้วนะ” โยนาสมองหาแม่ของตัวเองท่ามกลางแสงสว่างของเทียนไข แต่กลับไม่พบผู้ใด

เว้นแต่...

“แม่เธอไม่อยู่” เสียงนุ่มทุ้มที่คุ้ยเคยเอ่ยขึ้นเป็นเสียงของคนคนนั้น ถึงแม้อยากจะลบออกไปเพียงใด แต่โยนาสก็ยังจำมันได้ดีในห้วงความทรงจำ

เขามองออกไปข้างนอก รถคันสีเงินที่จอดสนิทอยู่ริมถนนตรงนั้น โยนาสผิดเองที่ไม่ทันได้สังเกตตั้งแต่แรก ถ้ารู้ว่าเป็นรถของเขาคนนั้น, โยนาสคงหนีไปให้ไกลแล้ว

“แม่ไปไหน” เด็กหนุ่มถอยไม่กี่ก้าวก็กลับไปอยู่ที่ประตูเหมือนตอนแรก มือของเขาเอื้อมกำลูกบิดประตู แต่ก็ถูกดึงแขนเอาไว้ก่อน

“เธอยังไม่กลับ..” เขาตอบ แววตาของเขาดูปวดร้าว แม้แสงจากดวงเทียนจะไม่ได้สว่างมาก แต่โยนาสก็พอจะดูออกว่าคนตรงหน้ากำลังร้องไห้

“...ออกไปจากบ้านของผม...” เสียงสั่นเครือพยายามจะเอ่ยไล่แขกที่เขาไม่ได้รับเชิญ ข้อมือเล็กพยายามสะบัดออกจากการพันธนาการ

“ไม่— ไม่จนกว่าเธอจะบอกฉันว่าทำไม”

“ทำไมถึงทิ้งฉันไป...”

โยนาสเก็บก้อนสะอึกไว้ในลำคอ, มองขึ้นไปบนเพดาน พยายามไล่น้ำตาที่เอ่อล้น แต่สุดท้ายกำแพงที่ยังไม่ทันจะได้ก่อก็พังลงมาอีกครั้ง

“อูลริค.. ผมไม่ได้รักคุณแล้ว...”

เขาทรุด– ทรุดตัวลงบนพื้นต่อหน้าโยนาส

ไม่มีคำพูดใดถูกเอื้อนเอ่ยออกมาจากชายตรงหน้า มีเพียงแค่เสียงสะอื้นที่ขาดเป็นห้วง, เขาซบใบหน้าลงบนฝ่ามือของตัวเอง

โยนาสต่อว่าอูลริคในใจ .. คนขี้แพ้ ..

“หยุดร้องได้แล้ว..” อ้อมแขนเล็กของเด็กชายโอบรอบกอดร่างของชายตัวโตที่คุกเข่าอยู่บนพื้น

สุดท้ายเด็กชายก็พ่ายแพ้ให้กับน้ำตา, พ่ายแพ้ให้กับหัวใจของตัวเองอีกครั้ง มองดูเขาคนนี้มีแต่คำว่า “เสียใจ” ที่วนเวียนก้องดังอยู่ในหัว คำๆนั้นที่เขาไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยออกไปเสียด้วยซ้ำ

คนที่แพ้ กลับกลายเป็นโยนาสเสียเอง ..

เสียงสะอื้นของเขาไม่ต่างอะไรกับเด็กน้อย— เด็กชายในความทรงจำที่ถูกทำร้ายโดยพ่อของเขา เด็กชายที่ถูกขังอยู่ในคุกจากความผิดที่เขาไม่ได้ก่อ ..

ความเงียบเข้าปกคลุม หลงเหลือเพียงแค่เสียงสะอื้นของคนตรงหน้า.. ในอ้อมกอดของเด็กน้อยในชุดฮู้ดสีเหลือง อ้อมกอดเดียวที่จะฉุดรั้งอูลริคขึ้นมาจากหุบเหวลึก ถึงแม้กอดนั้นมันจะไม่กี่วินาทีก็ตาม

“เธอบอกได้ไหม ฉันทำอะไรผิด..”

แววตาคู่นั้น .. แววตาของคนที่หัวใจสลาย คนที่โยนาสตราหน้าว่าเป็นไอ้ขี้แพ้ คนที่ยอมคุกเข่าขอโทษ แม้ไม่รู้ว่าความผิดของตัวเองคืออะไร .. โยนาสไม่กล้าไม่แม้แต่จะสบสายตาคู่นั้น

“คุณไม่ได้ทำอะไรผิด..แต่เรื่องระหว่างเรามันเป็นไปไม่ได้..”

ความจริงที่ไม่อาจเอื้อนเอ่ย ถูกลงกลอนในก้นบึ้งของมหาสมุทร .. ปล่อยให้หีบสมบัติได้แตกสลายไปพร้อมกับเศษเสี้ยวของวิญญาณ ณ วินาทีสุดท้ายของชีวิต โยนาสเลือกเก็บความจริงเอาไว้ลึกสุดหัวใจ

กลัวเหลือเกิน .. กลัวการเปลี่ยนแปลง กลัวการจากลา กลัวการไม่มีคุณ

ปลอบใจตัวเอง ..

จากกันตอนที่ยังรัก เสียยังจะดีกว่า

“ฉันอยู่ไม่ได้.. ไม่มีเธอ..ฉันอยู่ไม่ได้จริงๆ”

“เชื่อผมเถอะ นี่เป็นหนทางที่ดีที่สุดแล้วอูลริค”

..

“อยู่กับฉันก่อนไม่ได้หรือ..” ริมฝีปากของเขาสั่นระริก 

“ให้ฉันได้รักเธออยู่อย่างนี้ต่อไปได้ไหม”

“เขาในอ้อมกอดของผม – ร้องไห้วิงวอนขอให้ผมอยู่ต่อ

กลัวเหลือเกิน กลัวผมจะใจอ่อนอีกครั้ง ..”

“ผมยอมแพ้, ยอมแพ้ให้เขาหมดแล้วทั้งหัวใจ

ผมยอมร้องไห้ฟูมฟายเพื่อให้เขาได้เปลี่ยนใจ”

ถึงเวลาแล้ว.. ผมคงต้องปล่อยคุณไป

ไว้เจอกันใหม่ตอนที่โลกใบนี้มีเพียงแค่สองเรา

มองดูคุณในอ้อมแขนของผม เหมือนทุกอย่างเป็นข้อผิดพลาดของฟันเฟือง ฟันเฟือนของกาลเวลาที่ยังคงเดินต่อไปข้างหน้า .. และเรื่องที่บ้าคือทุกคนบนหน้าปัดของนาฬิกาไม่มีอะไรผิดปกติเลย สิ่งที่ผิดปกติเพียงอย่างเดียวคือผม

หากแต่เข็มวินาทีหยุด ..

ตัวเลขบนหน้าปัดที่รอคอยให้มาบรรจบ ก็คงไม่ได้พบเจอกันอีกต่อไป

แต่แค่เสี้ยววินาที ..

แลกกับการที่ได้มีคุณอยู่ในอ้อมกอด ให้ชีวิตนี้ได้รู้ว่ากาลครั้งหนึ่งเคยมีคุณอยู่ด้วยกัน คงไม่ขออะไรไปมากกว่านี้แล้วล่ะ

กอดคุณ .. กอดให้แน่นที่สุดเท่าที่จะทำได้

ปลอบใจตัวเอง ..

จากกันตอนที่รัก เสียยังจะดีกว่า

ผมคงบอกไม่ได้ว่าผมไม่เสียใจที่ปล่อยคุณไป .. มันคงเป็นความเสียใจที่สุดในชีวิตเท่าที่คนๆหนึ่งพึงจะมี แต่หากต้องเลือกกับการที่ยังมีคุณอยู่ในชีวิต- ผมก็คงต้องยอม

ความทรงจำในแผ่นฟิล์มสีจางๆ ผมจะเก็บมันใส่กล่องกระดาษวางไว้ในหัวใจของเรา ..

คุณอย่าลืมมันนะ ส่วนผม..ผมไม่ลืมมันหรอก

เพราะคุณคือความทรงจำที่มีค่าที่สุดสำหรับผม

TBC?