Rate : G

Warning : **SPOILER ALERT**

เป็นเนื้อหาหลังจากเหตุการณ์ในภาค end game นะคะ

ใครยังไม่ได้ดูและกลัวสปอยล์สามารถกดปิดได้เลยค่ะ

ด้วยความรัก 3000 เท่าและหวังดี

_________________

.

.

.

.

.

.

รู้สึกได้ถึงแสงสว่างเบื้องหลังเปลือกตา

เสียงเหล็กกระทบกันดังแว่วเข้าสู่ประสาทการได้ยิน

สตีเฟ่นลืมตาขึ้นอย่างเชื่องช้า

บรรยากาศของอาศรม 

กลิ่นไม้และกลิ่นหนังสือเติมเต็มซึ่งกันและกัน

เจ้าของร่างคุ้นตาเดินมาจากทางด้านหลังซึ่งอยู่นอกสายตาในคราแรก สตีเฟ่นรู้สึกตัว ณ ตอนนั้นว่าตนเองกำลังนั่งโซฟาภายในห้องเก็บหนังสือ

"นี่หรือเปล่า ชัยชนะ 1 ใน 14 ล้านกว่าที่นายเคยบอกไว้"

เสียงนั้นดังเจื้อยแจ้วเหมือนในความทรงจำ 

โทนี่ สตาร์ค พลิกหนังสือขณะเดินอ้อมมายืนอยู่ข้างหน้าเขา เท้าข้างหนึ่งเยื้องมาข้างหน้า ดวงตาเบนขึ้นมามองอย่างที่เป็นนิสัยเหมือนกำลังรอคำตอบ

ชายหนุ่มจดจ้องร่างอีกฝ่าย ค่อย ๆ ไล่สายตาตั้งแต่ปลายเส้นผมสีนํ้าตาลเข้ม แว่นที่บดบังนัยน์ตากลม เสื้อและกางเกงวอร์มสีหม่น นั่นคือการแต่งกายของอีกฝ่ายในตอนที่เราเจอกันครั้งสุดท้าย 

เจอกันในฐานะที่อีกฝ่ายเป็น โทนี่ สตาร์ค ไม่ใช่ไอออนแมน

สเตรนจ์คิดว่าตัวเองหายใจเบากว่าปกติ "คุณคิดว่าใช่หรือเปล่าล่ะ ?"

"เราชนะมันเห็น ๆ "

"ไม่ โทนี่ .. ไม่ใช่พวกเรา" 

จอมเวทย์ผู้เก่งกาจลุกขึ้นจากโซฟา ก้าวเท้าไปยืนตรงหน้าคนตัวเล็กที่ยืนถือหนังสือเล่มหนาอยู่ 

"คุณต่างหากที่ชนะ"

โทนี่เงยหน้าจากหนังสือขึ้นมาประสานสายตา 

พยายามจะไม่แสดงออกแล้ว แต่รอยยิ้มก็ยังปรากฏให้ได้เชยชม

และ ให้ตายเถอะ--จำไม่ได้ว่าใครเคยพูดไว้ อาจจะเป็นปาร์คเกอร์หรือแบนเนอร์--รอยยิ้มของโทนี่มีค่าพอ ๆ กับดวงตาที่แสดงอารมณ์อย่างตรงไปตรงมาคู่นั้นเลย

คนที่สูงเท่าคางของเขาใช้สันหนังสือเคาะบริเวณแผงอกกว้างผ่านเนื้อผ้าหนาชั้น 

"ฉันชนะก็เท่ากับทุกคนชนะแล้ว -- หรือไม่จริงล่ะ ตอนนี้โลกสงบสุข ทุกคนที่เคยกลายเป็นฝุ่นก็กลับมาแล้ว บรรลุเป้าหมายของพวกเราพอดี"

คิ้วเข้มเลิกขึ้นเมื่อเห็นรอยยิ้มบางจากคนตัวสูงกว่า "ยิ้มทำไม ฉันเท่มากใช่มั้ยล่ะ"

"ผมแค่หวังว่าคุณจะรับรู้ได้" มือที่เป็นรอยแผลเป็นจากการผ่าตัดยกขึ้น วางทับหลังมือคู่สนทนา 

เสียงทุ้มเอ่ยกระซิบราวกับไม่อยากให้ผู้อื่นรับรู้ถึงบทสนทนานี้ ทั้งที่ที่ตรงนี้มีเพียงพวกเขา

หรืออาจจะกระซิบเพื่อถ่ายทอดความหมายให้อีกฝ่ายรับรู้ถึงมันมากที่สุด

"การสูญเสียคุณและคุณโรมานอฟเป็นสิ่งที่ไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้น -- โทนี่ ทุกคนรักคุณมากกว่าที่คุณคิดไว้นะ"

ชายปากแข็งเงียบไปพักหนึ่ง 

เบือนหน้าหนี เอ่ยด้วยนํ้าเสียงขึ้นจมูก "ว้าว .. หมายถึง เป็นเรื่องที่ดีนะ"

สเตรนจ์เห็นนัยน์ตาคู่สวยเปล่งประกายมากกว่าเก่า อดรู้สึกเอ็นดูขึ้นมาไม่ได้

"คุณปากแข็ง แต่หัวใจคุณไม่เห็นแข็งเหมือนวัสดุที่ใช้ทำ"

"เดี๋ยวก่อนหมอ ฉันไม่ -- "

"ไม่มีใครอยากให้มันจบแบบนี้เลย โทนี่"

ดึงมือที่ผ่านการประดิษฐ์รังสรรค์สิ่งต่าง ๆ มากมายขึ้นมา 

เขาประทับริมฝีปากลงบนหลังมือ

แผ่วเบาแต่เนิ่นนาน

"อย่างน้อยก็ไม่อยากให้เป็นคุณ"

สตีเฟ่นหลับตาลง

ไม่แน่ใจว่ากลิ่นนํ้าหอมยี่ห้อที่โทนี่ สตาร์คใช้ประจำนี้ติดตัวอีกฝ่ายมาตั้งแต่แรกแล้ว หรือว่าเป็นจิตใต้สำนึกของเขาที่จิตนาการขึ้นมาเอง

" .. มันเป็นชะตากรรม สตีเฟ่น นายก็รู้อยู่แล้วนี่" เสียงนั้นเอ่ยแผ่วเบาเหมือนกัน "ฉันหนีมันไม่ได้อยู่แล้ว"

ชายหนุ่มกระชับมือให้แน่นขึ้นตามอารมณ์ที่คุกกรุ่นในจิตใจ

"ต่อให้หนีได้ คุณก็ไม่ทำอยู่ดี"

โทนี่ สตาร์คยิ้มกว้างอีกครั้ง

.

.

.

.

ปีเตอร์จ้องมองกรอบรูปในมือของตนอย่างเหม่อลอย

ภาพที่เขาถือใบรับรองทุนการศึกษา ถ่ายคู่กับเจ้าของทุน -- ถ่ายคู่กับกับ โทนี่ สตาร์ค ผู้เป็นแรงบันดาลใจและคนสำคัญ

"ด็อกเตอร์สเตรนจ์ครับ คือว่า -- "

"เรียกสเตรนจ์ก็ได้"

ฮีโร่ตัวน้อยจากเมืองควีนส์ก้มหน้าลง 

นัยน์ตาใสซื่อคู่นั้นแฝงประกายโศกเศร้ามาตลอดหลายสัปดาห์

"ผมกลัวว่าซักวันผมจะลืมคุณสตาร์ค"

เจ้าตัวกล่าวรัวเร็วราวกับอัดอั้นคำพูดเหล่านี้มานาน 

เหมือนจะพูดให้ทั้งเขาและคนในรูปถ่ายได้ยิน

"คุณว่าคนเราจะลืมใครซักคนที่สำคัญมาก ๆ ในชีวิตได้ไวแค่ไหนครับ ผมกลัวว่าวันนึงตอนที่ตื่นขึ้นมา ผมจะใช้ชีวิตปกติเกินไป"

" .. ปกติเหมือนไม่เคยรู้จักคุณสตาร์คมาก่อน"

อดีตแพทย์ทอดสายตามองเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงซิงค์ล้างจาน

มือเล็กบีบกรอบรูปแน่นจนข้อนิ้วเป็นสีขาว

"ปาร์คเกอร์"

ผู้โดนเรียกสะดุ้งนิดหน่อย 

รีบใช้แขนเสื้อที่ตนสวมอยู่เช็ดหยดนํ้าออกจากกระจกที่บังรูปถ่ายภายในอย่างหวนแหน

"กับคนที่สำคัญ .. เราไม่เคยลืม" สตีเฟ่นเอ่ย มองภาพที่ฮีโร่ตัวน้อยกำลังพยายามเช็ดหยดนํ้าที่ร่วงหล่นมาจากดวงตาไม่ให้เลอะกรอบรูปจนเป็นคราบในภายหลังโดยไม่สนใจใบหน้าของตนที่เปรอะเปื้อนไปด้วยนํ้าตาซักนิด "แค่ความรู้สึกที่รุนแรงตอนนี้จะเบาลง ไม่ได้ลืมสนิท แต่เหลือเป็นความรู้สึกจาง ๆ"

"แบบที่เราเรียกกันว่าคิดถึงหรือเปล่าครับ ?"

"ใกล้เคียง" มือสั่นเทาแตะโต๊ะไม้ที่มีกระจกอยู่ตรงกลาง--โต๊ะที่สตาร์คใช้ค้นหาหนทางในการกู้คืนสิ่งมีชีวิตกว่าครึ่งจักรวาล--ผินใบหน้ากลับมาเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเล็กเดินมาทางตน 

"คิดถึง อาวรณ์ โหยหา ทุกอย่างอย่างละนิด ถ้ามีอะไรมากระตุ้น ก็จะนึกถึงอยู่เสมอ"

ปีเตอร์ประคองกอดกรอบรูปไว้ คงไม่อยากกอดแรงเพราะกลัวทำหัก

ชายหนุ่มคลี่รอยยิ้มบางให้ "เหมือนตะกอนในนํ้า เวลาปกติจะจมอยู่ที่ก้นบ่อ แต่พอมีอะไรไปกระทบ ตะกอนนั้นจะฟุ้งกระจาย แต่ผ่านไปซักพักก็จมลงก้นบ่อเหมือนเดิม"

นัยน์ตาสีนํ้าตาลคล้ายกับคนในห้วงคำนึงกะพริบปริบ คำพูดจากผู้ที่มีประสบการณ์ชีวิตมากกว่าปลดล็อคความรู้สึกบางอย่างในใจ

"การใช้ชีวิตตามปกติทั้งที่เพิ่งเสียคนสำคัญไปเนี่ย ยากจังเลยนะครับ"

สตีเฟ่นผงกศีรษะเล็กน้อย "ยากสำหรับทุกคน"

ปีเตอร์เอ่ยพึมพำกับรูปถ่ายอัดกรอบภายในมือ 

" .. คุณสตาร์คฮะ ผมคิดถึงคุณสตาร์คนะครับ"