เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
What the hellviewcyclone
What (the hell) is a teacher ! EP2
  • "...การไหว้ครู เป็นวัฒนธรรมที่ประเทศได้รับมาจากประเทศอินเดีย เป็นการแสดงถึงความเคารพ กตัญญูต่อครูบาอาจารย์ เป็นพิธีศักดิ์สิทธิ์ที่สำคัญและปฏิบัติต่อการมาช้านาน..."


    วิชาการสรุปใจความสำคัญ 101

    ...เราสาบานว่าเราพิมพ์ข้อความข้างบนออกมาโดยที่ไม่เปิดกูเกิ้ลดูเลย พิมพ์ออกมาจากการฟังคุณครูที่กล่าวรายงานในพิธีไหว้ครูของโรงเรียนเมื่อเช้าวันนี้เอง ไม่รู้ว่าครบถ้วนรึเปล่า แต่คิดว่าใจความมันก็เท่านี้นะ จากที่ทำมาทุก ๆ ปี สมัยเป็นนักเรียน


    เราเคยถือพานไหว้ครูด้วยนะ... สมัยอนุบาล ยังมีรูปอยู่เลย แค่ปีเดียวนั่นแหละ หลังจากนั้นก็ไม่เคยอีก 
    ไม่เคยคิดเหมือนกันว่าทำไม ตอนอนุบาลปีที่เราเคยถือนั้น เราน่ารักมากเลยนะ เป็นเด็กผู้หญิงผมยาวหน้าม้า มัดแกะสองข้างที่น่ารักมาก ๆ แถมยังเป็นลูกครูอนุบาลในโรงเรียนอีก ตอนกีฬาสีก็ได้เป็นดรัมมิเยอร์ ก็ไม่แปลกใจที่ได้เป็นอ่ะ คือเราว่าเราน่ารักมากจริง ๆ แต่ไม่ว่าเหตุผลอะไรที่เราได้เป็นเด็กกิจกรรมในตอนนั้น หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้เป็นอีกเลย ไม่ว่าจะตอนประถม มัธยม หายไปเลย 

    ข้อเดียวที่ยังเหมือนเดิมตั้งแต่ตอนเป็นเด็ก มาถึงปัจจุบันคือ... 

    แม่เรายังเป็นครูอนุบาลที่โรงเรียนนี้อยู่ และคงเป็นไปถึงปีหน้าปีสุดท้าย เพราะถึงเวลาเกษียณ...

    ชีวิตช่วงอนุบาลมันสั้นแหละเนาะ จำอะไรแทบไม่ได้ เอามาเปรียบเทียบกับตอนนี้ไม่ได้หรอก


    ตอน ป.6 เราเคยมีครูในดวงใจ 1 คน เป็นครูประจำชั้นเราตอนนั้นเอง 

    ตลอดเวลาแห่งการเรียน เราแทบไม่ได้หรอกว่าครูเค้าสอนอะไรในวิชาของเค้าเค้าพูดอะไรกับเราบ้างในการเป็นครูประจำชั้น
    เราจำได้แค่ว่า ครูเป็นครูประจำชั้น สอนวิชาภาษาอังกฤษ และเป็นครูที่ใส่ใจเรามาก ๆ เลย

    จำไม่ได้จริง ๆ ว่า 1 ปีที่เป็นเด็กประจำชั้นของครูคนนี้ มันมีเรื่องอะไรบ้าง หน้าเพื่อนเรายังจำแทบไม่ได้แต่สิ่งที่เด่นชัดที่สุดในความทรงจำเรื่องนี้คือ ครู "ใส่ใจ" 

    ใส่ใจเราที่ตอนนั้นไม่เคยสอบได้ที่ต่ำกว่า 30 เลย ครูก็หาวิธีให้เราอยากเรียน จนเราสอบได้ไม่เกิน 20 เราลายมือไม่สวย แต่ลายมือครูสวยมาก ไม่รู้ว่าไปไงมาไง แต่สักพักเรารู้สึกว่าเราลายมือเหมือนครูเลยเราไม่เคยได้ไปเที่ยว ไปดูหนังกับเพื่อน และการขอพ่อแม่ตอนนั้นยากมาก และเหมือนจะไม่ให้ไป

    เราก็เลยเอาเรื่องนี้ไปพูดในห้องกับเพื่อน และรู้ว่าครูประจำชั้นเราได้ยินที่เราพูดด้วย พูดแนวว่า ถ้าพ่อแม่ไม่ปล่อยให้เราไป เราจะเป็นเด็กมีปัญหานะ อะไรเทือกนี้ คิดแล้วก็ตลกดี จำไม่ค่อยได้เลยว่าไปพูดยังไงบ้าง รู้แต่ว่า ตอนนั้นเรามั่นใจว่าถ้าครูของเราได้ยิน มันต้องมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปบ้างแน่ ๆ 

    วันต่อมา เราเห็นครูไปคุยกับแม่เราตอนเช้า แล้วหลังจากนั้น แม่ก็อนุญาตให้เราไปดูหนังได้

    เจ๋งใช่ป่ะล่ะ...

    คือเราเป็นเด็กเรียนปานกลางนะ ไม่ดี แต่ก็ไม่ได้แย่ชนิดที่อ่านไม่ออก แค่เรียนไม่รู้เรื่องอ่ะ

    เหมือนตอนนั้นเราไม่รู้วิธีการเรียน ว่าเรียนคืออะไร เรียนไปทำไม ? แต่ครูให้เราไปนั่งข้างคนที่เรียนอ่อนกว่าเรา ช่วยอ่านให้เค้า พาเพื่อนคนนี้เขียน พาเรียน จนกลายเป็นเพื่อนสนิทกันตอนนั้น

    เราเริ่มรู้สึกว่าเก่งขึ้นมาบ้าง แบบเออ ฉันมีดีว่ะ

    สังเกตมั้ยว่าเด็กเรียนปานกลางมักจะไม่ค่อยอยู่ในความสนใจของครูเท่าไหร่

    นี่พูดจากสถานะการเป็นครูเองเหมือนกัน เรามักจะจำเด็กเรียนปานกลางไม่ได้

    แต่จะจำเด็กเรียนเก่งมาก ๆ กับเด็กที่ดื้อมาก ๆ แบบไม่เรียน เกเร มีปัญหาได้แม่นเลย

    และเด็กปานกลางก็มักจะชินกับการถูกละเลยแบบนั้น...


    ครูประจำชั้นเราตอน ป.6 คนนี้ เราจำเนื้อหาที่ครูสอนเราไม่ได้ด้วยซ้ำ ถึงเรียนกับครูคนนี้แต่เราก็ไม่ได้เก่งอังกฤษขึ้นเลยในช่วงนั้น
    แต่สิ่งที่เราจำได้ชัดที่สุดเกี่ยวกับครูคนนี้คือ "ความใส่ใจ" ที่เค้ามีต่อเราจริง ๆ


    ความใส่ใจ ทำให้เรารู้สึกมีค่า แม้จะยังไม่สามารถเรียนเก่ง เป็นอันดับของทุกอย่าง

    แต่มันทำให้เรารู้สึกว่าไม่อยากทำให้ครูคนนี้ผิดหวัง....

    ถ้าในพิธีไหว้ครูเมื่อไหร่ เราก็จะนึกถึงความใส่ใจนี้... มันเรียกว่า "ความเมตตา"  ได้มั้ยนะ


    จริง ๆ เนื้อหาที่ตั้งใจไว้ใน EP2 ไม่ใช่เรื่องการไหว้ครูหรอก แต่พอดีวันนี้มีงานไหว้ครูที่โรงเรียนพอดี และนี่เป็นปีแรกของการเป็นครูมา 3 ปี ที่เราได้ไปนั่งให้เด็กไหว้
    เราไม่ใช่ครูประจำชั้น เป็นครูพิเศษ แต่ได้เป็นครูเมทของครู ป.2 พอดีที่ผ่านมาก็เป็นครูเมทแหละ แต่ก็เกี่ยวเนื่องกับคนเข้าร่วมบ้าง คาบสอนที่ตรงบ้าง ยิ่งตอนปีแรก... ปี 61 อ่ะ ตอนนั้นเราว่าง และตรงกับคาบที่เด็กที่สอนต้องเข้าร่วมพิธีพอดีเราไปร่วม ไปช่วยดูแล แต่ก็เลือกที่จะไม่เข้าไปนั่งให้เด็กไหว้หรืออะไร เราไม่กล้า ตอนนั้นเรารู้สึกว่าเราเพิ่งมาเป็นครูของเค้า ยังทำหน้าที่ได้ไม่ดีเลย เรายังไม่คู่ควรกับที่ตรงนั้น

    แล้วมันก็ผ่านมา 3 ปี...

    ปีนี้ ตอนแรกก็คิดว่าตัวเองคงไม่ได้เข้าร่วมพิธี เพราะไม่ได้ใส่ผ้าถุงมา แต่ครูประจำชั้นร่วมบอกเราว่าชุดที่เราใส่มาก็ได้อยู่นะ ไม่ต้องคิดมาก แค่เด็กไหว้เราก็พอ...


    อืม... แค่เด็กไหว้เราก็พอ


    ขออนุญาตบันทึกไว้เป็นนาทีประวัติศาสตร์เลยได้มั้ยครั้งแรกที่เห็นเด็กถือพานมาไหว้เรา...


    แงง ไม่รู้จะอธิบายออกมายังไงดีเลย


    ไม่ว่าจะเพราะพวกเค้ายังเกร็ง ยังเขิน หรือเพราะยังไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองไหว้ไปทำไม

    ซึ่งมันไม่ใช่ความผิดของพวกเค้าเลยด้วย

    ตอนที่เราไหว้ครู เราก็ยังจำไม่ได้เลย ว่าเรามีความรู้สึกอะไรร่วมกับพิธีมั้ย
    แต่คนที่เป็นครูตอนนี้ บอกได้เลยว่ารู้สึกแน่นอน รู้สึกมาก ๆ


    อยากบอกพวกเค้าว่า ไม่เป้็นไรนะคะ ที่ยังไม่เข้าใจตอนนี้ แต่ครูสัญญานะ ว่าจะพยายามเป็นครูที่มีเมตตากับพวกหนูให้มากที่สุด
    โดยหวังเป็นอย่างยิ่งว่าวันนึง...​ พวกหนูจะจำครูได้

    แม้ไม่ใช่ในฐานะครูที่สอนดีที่สุด แต่เป็นในฐานะครูที่หวังดีต่อหนูที่สุดก็ได้


    เราจะทำได้ไหม ?


    จะทำให้เด็กรับรู้ถึงความเมตตา ความใส่ใจ ความปรารถนาดีต่อพวกเขาได้มั้ย ทำยังไงบ้าง พวกเค้าถึงจะรับรู้ และจดจำเราแบบนั้นได้


    นี่คือสิ่งที่คนเป็นครูต้องรับผิดชอบตัวเองต่อคำถามนี้... เป็นความคาดหวังต่อตนเอง
    ต่อตัวของเราเอง...
    นี่คือมาตรฐานที่เราตั้งเราจะรู้สึกว่าเรามีค่า และชีวิตของเราไม่ใช่ loser ในเรื่องของการทำงาน
    ถ้าเราทำสิ่งนี้สำเร็จ...


    แต่วันนี้ เป็นเรื่องแย่ ๆ ของ EP2 ที่เรากำลังรู้สึกตอนนี้...

    คือเราไม่รู้สึกถึงคุณค่าในงานของตัวเองตอนนี้เลย

    มีปัจจัยหลาย ๆ อย่างในงานที่เราทำ ที่เรารู้สึกว่า ผู้เรียนกำลังโดนเอาเปรียบ

    ไม่ว่าจะเป็นปัจจัยมาจากตัวเราเอง หรือปัจจัยภายนอก ถ้าอยากเรียกว่าเป็นอุปสรรคภายนอกก็ได้ เอาที่สบายใจ อุปสรรคที่ขัดขวางผู้เรียนจากการได้เรียนอย่างเต็มที่ สิ่งที่พวกเค้าสมควรได้รับ

    และเราก็ทำให้พวกเค้าไม่ได้... ในตอนนี้

    โควิดเหรอ 

    โควิดมันเป็นอุปสรรคภายนอก

    แต่ผลกระทบของมันบางอย่าง ส่งผลต่อปัจจัยภายใน

    สำหรับเรา เรารู้สึกว่า ปัจจัยบางอย่าง ถ้าเราจัดการเป็น
    เราสามารถทำให้มันไม่ใช่อุปสรรคก็ได้... ในยุคที่ทุกฝ่ายกำลังเดือดร้อนกันหมด 

    ไม่ว่าจะเป็นผู้ให้บริการ หรือผู้รับบริการ


    สำหรับตอนนี้ ในอาชีพที่จั่วหัวว่า "เห็นผู้เรียนเป็นสำคัญ" ต้องต่อสู้อย่างย้อนแย้งกับ ... 

    อะไรหลายอย่าง ... ที่ตรงกันข้ามกับการเห็นความสำคัญของผู้เรียนเป็นหนึ่ง
    ด้วยเหตุผลที่ว่า ไม่งั้นผู้ให้บริการอย่างเรา ก็จะอยู่ไม่รอด ในสภาพเศรษฐกิจแบบนี้

    อือ... อ่านดูแล้วเราโคตรใช้คำอ้อมเลย อ้อมมาก ๆ อ้อมมากจริง ๆ 

    อยากจะพูดเหมือนกันว่า ไม่ได้ตัดสินอะไรใคร แต่บางอย่างก็ย้อนแย้งเกินกว่าจะรับไหว


    เรื่องที่เราเล่าให้ฟังว่าตอนแรกเราลายมือไม่สวยอ่ะ แต่ครูประจำชั้นเราลายมือสวย ครูทำให้เราดู พาเราเขียน สักพักเราเริ่มอยากเขียนสวยเหมือนครู แล้วลายมือเราก็สวยเหมือนครูเลย...


    มนุษย์เราจะมีการซึมซับคนรอบข้าง ได้รับอิทธิพลจากคนรอบข้าง จึงสร้างพฤติกรรมเลียนแบบคนรอบข้าง ถ้าพฤติกรรมเหล่านั้นมีให้เห็นเป็นจริง ไม่ใช่แค่คำพูด...
    ที่เราจะบอกตอนนี้ก็คือ อะไรก็ตามที่บอกเราว่า "เสียสละนะ" "ช่วยกันนะ" "ทำเพื่อโรงเรียนนะ" 

    แต่ในรายงาน ในจุดประสงค์ของการเขียนแผนการสอน การประเมินตนเองต่าง ๆ กลับมีคำที่บอกว่า "ทำเพื่อผู้เรียนเป็นสำคัญ" 

    คือสรุปแล้วต้องยังไงอ่ะ เมื่อสิ่งที่บอกให้ทำเพื่อโรงเรียน บางอย่าง ไม่ใช่ทำเพื่อผู้เรียน "เป็นสำคัญ"เลย !

    จะให้เราซึมซาบเรื่องอะไรดี ในเมื่อเราเลียนแบบอะไรจากตรงนั้นไม่ได้เลย มันไม่มีอะไรให้เราเห็นเลย

    คำว่าเสียสละเหรอ... 


    ถามกลับได้มั้ยว่าสรุป อาชีพนี้... เราทำเพื่อใครนะ 
    ถ้าตอบว่าก็ นักเรียนแหละ แต่เราก็ต้องทำเพื่อปากท้องตัวเองด้วย 

    งั้นนี่ขออนุญาตพูดจริง ๆ ว่า แล้ว

    การไหว้ครู 

    ที่บอกว่าเป็นพิธีการให้เด็กมาแสดงความเคารพกตัญญูต่อครูอ่ะ

    ไม่จำเป็นก็ได้มั้ง


    เพราะยังไงเราก็ต่างคนต่างทำธุรกิจกัน เด็กจ่ายเงินเรา เราสอนเด็ก
    ไม่เห็นมีอะไรต้องมากตัญญูกันเลย ใส่ผ้าถุง หรือไม่ใส่ เราก็ทำธุรกิจกับพวกเค้าอยู่แล้วอ่ะ

    เป็นความสัมพันธ์แบบ win - win ทั้งคู่แหละมั้ย

    ถ้าเด็กเค้าตั้งใจเรียน เค้าก็ได้ ถ้าไม่ตั้งใจ ก็เรื่องของเค้า เค้าจ่ายเงินมาแล้ว เราก็แค่ทำหน้าที่สอนไป

    เออ... ถ้าคิดได้อย่างนี้แล้วก็ไม่ควรโทษเด็กแล้วนะ ว่าทำไมเค้าไม่ฟัง เค้าไม่สนใจ เค้าไม่ให้ความสำคัญกับพิธีนี้

    เพราะเอาจริง ๆ ถ้าเรายังทำอะไรแบบย้อนแย้งแบบนี้อยู่

    จะเพื่อเด็ก หรือเพื่อตัวเอง เอาดี ๆ 

    พิธีการ เสื้อผ้าเครื่องแต่งกาย เสียสละทำงานเอกสาร อยู่เฝ้าโรงเรียนจนค่ำมืด หรือมีแผนการสอนที่เขียนวิธีการไว้ดีเลิศขนาดไหน

    นี่ก็รู้สึกว่ามันไม่สำคัญอยู่ดีอ่ะ

    ตอนนี้เรามีแต่คำถาม
    และความพยายามอย่างสุดความสามารถในการหาเหตุผลที่จะอยู่ต่อ

    เหตุผลในการตกลงทำอาชีพนี้ครั้งแรกของเรา อาจเป็นเพราะเรื่องความรัก และอกหัก
    แต่หลังจากผ่านไป 3 ปี เหตุผลที่ยังอยู่ก็ไม่ได้มาจากเขาอีกต่อไปแล้ว

    ทำงานมา 3 ปี เคยคิดว่าเกือบตอบคำถามนี้ได้แล้ว...

    คำถามที่ว่า...

    ตอนนี้คุณค่าของงานที่เราทำมันคืออะไร ?
    อาชีพเรามันเพื่อใคร ? และเพื่ออะไร ?

    ขอโทษที่ต้องข้ามเรื่องมากมาย ที่ควรเอาลงในตลอดการเป็นครูที่ผ่านมา
    มีหลายเรื่องที่เรายังไม่ได้เขียน ที่อยากบันทึกไว้และยังไม่ได้ทำ
    ถ้ามีเวลา เราจะย้อนไปบันทึกเรื่องเหล่านั้น ที่เป็นเรื่องราวดี ๆ
    ประสบการณ์การสอน เผชิญหน้ากับเด็กนักเรียนหลากหลายรูปแบบ
    ของครูที่ไม่เคยคิดว่าจะได้เป็นครูเลย
    สัญญาว่าถ้ามีเวลา และมีแรงใจกลับมา เราจะกลับไปบันทึก...

    แต่ตอนนี้เรากำลังหมดกำลังใจในการทำงานมาก
    เป็นอีกครั้งที่เรารู้สึกไม่เห็นคุณค่าของสิ่งที่ทำ
    เราไม่ชอบทำอะไรที่รู้สึกว่าไม่มีค่า ไม่มีประโยชน์ต่อใคร แม้กระทั่งตัวเอง
    และเราไม่ชอบตัวเองตอนนี้เลย... ไม่ชอบจริง ๆ

    #END #EP2
Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in