จินหลินไถยามนี้คล้ายว่ากำลังวุ่นวายนัก

ด้วยงานเลี้ยงเฉลิมฉลองการมาถึงของเหมันตฤดู ผู้รับผิดชอบอย่างจินกวงเหยาจึงมิอาจนิ่งนอนใจให้บ่าวทำงานแต่เพียงลำพังได้ หากออกมาไม่สมบูรณ์แบบย่อมทำให้สกุลจินต้องเสียชื่อโดยน้ำมือของตนแล้ว

เมื่อวันงานดำเนินมาถึง จินกวงเหยาแย้มรอยยิ้มดังเช่นที่ผ่านมาให้แขกทุกคนที่ส่งเทียบเชิญมาร่วมงาน 

ก้มหัวรับคำทัักทายหลบสายตาดูแคลน ด้วยสาเหตุเพียงเพราะตนเป็นลูกของนางโลม

รอยยิ้มนั้นจึงเรียกใดว่ามิได้ทำด้วยความจริงใจสักเท่าใด

แต่ยิ้มนั้นไม่ใช่กับหลานซีเฉิน คนผู้เดียวที่ไม่เคยมองจินกวงเหยาต่ำต้อยกว่าคนผู้อื่น

รอยยิ้มนั้นจึงเรียกได้ว่าเปี่ยมล้มไปความดีใจจริงยิ่งนัก

แต่ละสกุลเมื่อมาเข้าร่วมงานเลี้ยงของจินกวงซ่าน ผู้ได้ชื่อว่าเป็นเซียนตูในปัจจุบัน ย่อมต้องมีของติดไม้ติดมือมาเสียหน่อย ของเหล่านั้นล้วนแจกจ่ายไปสู่คนภายในสกุลจินภายหลัง 

จินกวงเหยามิได้คาดหวังสิ่งได้ แค่เพียงผ้าแพรสักพับพอให้เขาตัดเย็บเสื้อคลุมใส่กันลมหนาวครานี้ เขาก็พอใจแล้ว

“อาเหยา ข้ามีของสิ่งหนึ่งอยากมอบให้เจ้า”

“ของสิ่งใดหรือ พี่รอง”

เมื่องานเลี้ยงจบลง แต่ละสกุลล้วนแยกย้ายไปพักผ่อน หากประมุขสกุลหลานกลับหลบมาชมจันทร์กับจินกวงเหยาเพียงสองคน

“หลับตาเสีย”

จินกวงเหยาหลับตาลงตามคำบอกของคนตรงหน้า พลันรู้สึกได้ว่ามีบางสิ่งคลุมลงมาร่าง จากที่เคยเหน็บหนาวเพราะไอเย็นเสมอกลับอบอุ่นขึ้นมาในตอนนั้น

“อย่าได้ถือว่านี่เป็นความลำบากใด… ขอเพียงเจ้าพีงพอใจ ความลำบากนั้นนับว่าเป็นสิ่งใดได้”

ฟังคำประมุขสกุลหลานเช่นนี้ จินกวงเหยาพลันรู้สึกอุ่นวาบขึ้นมาในหัวใจของตน คนผู้นี้ก็ยังคงเป็นเช่นนี้ เป็นแสงจันทร์ที่อบอุ่นหัวใจของเขาอยู่เสมอ

“ขอบคุณพี่รอง ข้าจะเก็บรักษาเสื้อคลุมนี้เป็นอย่างดี”

แม้อยากประสานมือขอบคุณ แต่หลานซีเฉินกลับไม่ยอมปล่อยมือที่กุมเขาอยู่เอาไว้ 

“เมื่อเจ้ามิได้ต้องทรมานจากความหนาวเย็นแล้ว เพียงหวังเจ้าจะให้เกียรติเดินชมสวนกับข้าสักหน่อย เป็นอย่างไร?”

จินกวงเหยามิได้ตอบรับสิ่งใด แต่ก็มิได้ปฏิเสธหลานซีเฉินเช่นเดียวกัน เพียงก้มหัวเล็กน้อยเป็นเชิงว่ายอมรับคำเชิญนั้น

สองร่างเดินเคียงคู่กันภายใต้แสงจันทราที่ส่องลงมาคล้ายจะชะล้างความเหน็บหนาว สองมือกุมประสานมิได้แยกห่างแม้เพียงสักนาที 

จินกวงเหยารำพึงภายในใจ