Character: Adriano Fulco, Victoria Valentino

Timeline: Pre-Canon

[1]

“หล่อนเป็นผู้หญิงอันตราย มิสเตอร์อาเดรียโน” ลูกา คนสนิทของพ่อบอกเขา “พี่ชายใช้กำลังมากกว่าสมอง น้องชายก็ปวกเปียก ตัวเองที่ฉลาดที่สุดกลับมีอำนาจไม่ได้เพราะแค่เป็นผู้หญิง คิดดูสิว่าจะอัดอั้นขนาดไหน”

“สาวน้อยที่น่าสงสาร” ชายหนุ่มยิ้ม มองภาพถ่ายลูกสาวคนเดียวของตระกูลวาเลนติโน “คนแบบนี้ ถ้าดึงมาอยู่ฝั่งเราได้คงจะเป็นประโยชน์ไม่น้อย”

อีกฝ่ายส่ายศีรษะ

“คุณไม่เข้าใจ”

“ผมเข้าใจ” อาเดรียโนตอบช้าๆ เขายกภาพถ่ายขึ้นให้ต้องแดด “ทุกคำพูดที่คุณบอกมาเลยล่ะ”

ดวงตาสีอ่อนของวิคตอเรีย วาเลนติโนคมชัดกว่าส่วนใดในภาพถ่าย ผมยาวตลบเก็บเปิดใบหน้าหมดจด มุมปากยกน้อยๆ เหมือนจะหยันโลก หล่อนสวมเสื้อนอกสตรีสีเข้มตามสมัยนิยม ยืนหลังตรง จ้องมองช่างภาพราวต้องการจะส่งสารทะลุทะลวงไปให้ถึงใครก็ตามที่ครอบครองรูปถ่ายหล่อนอยู่ ชายหนุ่มมองดู แล้วก็ได้แต่ยิ้ม

“อย่าประมาทเพราะเห็นว่าหล่อนเป็นผู้หญิง หรือเป็นเบต้าเชียวล่ะ”

“ผมเคยด้วยเหรอ” อัลฟ่าหนุ่มถามย้อน ชายกลางคนจึงได้ถอนหายใจ

“มิสเตอร์อาเดรียโน”

“ครับ?”

“ไว้คุณพบหล่อนค่ำนี้แล้วจะเข้าใจที่ผมพูดเอง”

ลูกชายคนโตของดอนฟัลโคหัวเราะ

[2]

[3]

เมื่อต้องติดตามพ่อไปเจรจากับวาเลนติโน อาเดรียโนจะพอใจมากกว่าถ้าอีกฝ่ายเลือกให้ลูกสาวเป็นผู้ติดตาม

อัลฟงโซ่ชอบขัดคอเขาอย่างโง่ๆ อวดเบ่ง พองขนใส่ ราวกับต้องการจะกลบเกลื่อนความรู้สึกต่ำกว่าของเบต้าเมื่อพบอัลฟ่า ส่วนแองเจโล่ก็ไม่ค่อยพูดจา ใครพูดด้วยก็ถามคำตอบคำ ไม่มีความคิดเห็น และค่อนไปทางหวาดกลัวพ่อตนเองและพ่อของเขา มีแต่วิคตอเรีย วิคตอเรียเท่านั้นที่น่าสนใจ

หล่อนไม่เหมือนวิคตอเรียในงานเลี้ยงอาหารค่ำที่มีพี่ชาย เมื่อต้องเป็นงานเป็นงานเป็นการ สาวน้อยก็สุขุม และใช้ความคิดมากกว่าความเห็น หล่อนทำให้เขาต้องฟังอย่างรอบคอบยิ่งกว่าปกติทุกครั้งที่เปิดปากพูด และทำให้ต้องใช้สมองมากกว่าเดิมเมื่อต้องหาข้อคัดค้าน พ่อของเขาดูสนุก เขาเองก็ด้วย แต่พ่อของหล่อนไม่

นั่นทำให้เขาหงุดหงิด

ตาแก่ลูซิโออุตส่าห์มีเพชรอยู่ในมือทั้งที กลับไปให้ค่าก้อนกรวดก้อนดินไม่มีราคา

อาเดรียโนรู้ดีว่าที่ระยะหลังวิคตอเรียได้ติดตามมาประชุมระหว่างแฟมิลี่ด้วยบ่อยขึ้นก็เพราะเขามีทีท่าว่าสนใจหล่อน ลูกสาวของดอนวาเลนติโนเป็นของมีค่า -- หากพูดอย่างหยาบคายในโลกที่ความเป็นชายยิ่งใหญ่กว่า -- มีค่าเกินกว่าจะปล่อยให้ไปเป็นสมบัติของแฟมิลี่อื่น แต่ก็ไม่ได้มีค่ามากขนาดจะเก็บไว้ ไม่นำมาเป็นอาหารตา เหยื่อล่อให้คู่เจรจาไขว้เขว ไม่ได้เห็นค่ามากพอจะยกให้มีอำนาจทัดเทียมลูกชายคนโตผู้ขาดความสามารถ และข้อเท็จจริงข้อนั้นทำให้เขารู้สึกเสียดายที่หล่อนมีค่าน้อยเกินไป และมากเกินไป

เขาถูกชะตาหล่อนมากจริงๆ แม้ว่าสาวน้อยจะแสดงออกชัดทีเดียวว่าไม่ชอบพวกอัลฟ่า และไม่ต้องการเป็นผู้ตามของใคร

บางที นั่นอาจเป็นส่วนที่เขาชอบมากที่สุดของวิคตอเรีย วาเลนติโนก็ได้

[4]

ลูกาคิดว่านั่นเป็นการตอบรับคำท้าทาย

ไม่ใช่หรอก อาเดรียโนไม่ใช่อัลฟ่าพรรค์นั้น เขาก็แค่รู้สึกว่ามันสมองของวิคตอเรียมีค่าเกินกว่าจะปล่อยไว้เฉยๆ และวิคตอเรียควรค่าจะได้คนที่เห็นความสำคัญกับหล่อนมากกว่านั้น

เขาไม่ได้รักหล่อน แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธว่าต้องการครอบครอง

เพื่อถนอมรักษา

คนแบบนี้ ถ้าได้เป็นภรรยาก็คงจะดี ถ้าได้เป็นมิตรสหายที่ไม่มีเรื่องของแฟมิลี่มาเกี่ยวข้องกันก็คงจะดี ผลประโยชน์เปลี่ยนคนได้ทั้งนั้น โดยเฉพาะธุรกิจเปื้อนเลือดที่ทำเงินมหาศาล อาเดรียโนรู้ว่าพ่อวางใจลูซิโอ วาเลนติโน และรู้ว่าลูซิโอ วาเลนติโนเองก็ไม่คิดทรยศความเชื่อใจของฟัลโค ตราบเท่าที่ต่างฝ่ายต่างมีสิ่งที่ตนต้องการมาให้ แต่ที่พาให้เขาระแวงคือคาโปบางคนในนั้น กับตัวลูกชายคนโตต่างหาก

ความดุดัน ความรุนแรง ความแข็งกร้าว เป็นสิ่งจำเป็นต่อโลกฝั่งนี้ก็จริง แต่สิ่งที่คนพวกนั้นไม่ควรลืมคือสติกับมันสมอง เขาเห็นมามากแล้ว กับพวกที่ใช้ความรุนแรงเป็นใหญ่ ใช้อารมณ์เป็นเจ้าเรือน มุทะลุดุดัน ใช้ความใจใหญ่ใจกล้าซื้อใจคนรอบตัวไปได้ แต่ท้ายสุดก็พ่ายแพ้ให้กับพวกที่ใช้หัว

ห่วงวาเลนติโนอย่างนั้นหรือ?

ไม่หรอก ไม่ใช่เลย

เขาแค่ไม่อยากเห็นลูกสาวคนเดียวของบ้านนั้นโดนฉุดกระชากลงไปด้วยความไม่ยั้งคิดของพี่ชาย

หล่อนมีค่ามากกว่านั้น ควรถูกเห็นค่ามากกว่านั้น เสียงของหล่อนควรมีคนฟัง

ผู้หญิงคนนั้นควรได้เป็นดอนนา ไม่ใช่แค่เงาร่างหลังม่าน ที่จะโดนบังคับให้แต่งงานกับคาโปหรือผู้เอื้อประโยชน์ทางธุรกิจสักคนหนึ่งเพื่อเสถียรภาพของแฟมิลี่ที่ไม่ได้ให้ค่าตัวเอง

[5]

หล่อนไม่ได้เกลียดอัลฟ่าเสียทีเดียว เพียงแต่ต้องการคนที่รับฟังสิ่งหล่อนคิดอย่างผู้ที่เสมอกัน และเมื่อเขาฟัง หล่อนก็เปิดใจ

วิคตอเรียเป็นผู้หญิงน่ารัก

แน่ล่ะ ทั้งเขาทั้งหล่อนต่างก็ระวังตัวในการคบหาเช่นเพื่อน แต่อาเดรียโนก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าหล่อนเป็นน่ารัก น่ารักเสียจนน่าเสียดายที่เขาจะไม่มีโอกาสได้หล่อนเป็นของตัว

เขาชอบคนฉลาด มีความคิด กล้าโต้แย้งกันซึ่งหน้า แต่ไม่ใช่พวกชอบจะเอาชนะระรานกันเสียจนไม่พิจารณาเหตุผลอื่น และวิคตอเรียก็เป็นคนแบบนั้น หล่อนตลก หล่อนฉลาด หัวไว ที่สำคัญคือฝีปากคมคาย

เขาไม่เคยรู้ว่าตัวเองชอบผู้หญิงปากร้าย

หรือบางทีเขาอาจจะแค่ชอบเพราะเป็นส่วนประกอบหนึ่งของวิคตอเรียก็ได้

หล่อนชอบงานศิลปะเหมือนกัน มันตลกดีที่พวกเขาคุยกันได้เป็นวันๆ ถึงงานภาพพิมพ์ไม้ญี่ปุ่น งานศิลปะลัทธิใหม่ๆ ที่เกิดขึ้นในฝั่งยุโรป ราคางานศิลปะ พิพิธภัณฑ์ที่ทยอยเปิด

“ถ้าไม่ใช่ว่ามีหน้าที่รับผิดชอบตรงนี้ ผมอาจจะเผ่นไปปารีส เป็นนายหน้าขายงานศิลปะไปแล้วก็ได้” เขาว่าติดตลก

“ถ้าไม่ใช่ว่ามีหน้าที่รับผิดชอบตรงนี้ ฉันอาจยอมเป็นเมียคุณ แล้วเผ่นไปปารีสด้วยกันแล้วก็ได้” หล่อนหัวเราะ

แล้วหยุดขำ

จูบแรกระหว่างกันตามมาไม่นานหลังจากนั้น บนเรือเล็กๆ ที่ล่องกลางอ่าวอัพเปอร์เบย์

[6]

เขาตั้งใจว่าจะไม่เป็นอย่างอัลฟ่าคนอื่นๆ ประเภทที่มีบ้านเล็กบ้านน้อย เลี้ยงอีหนู เอาผู้หญิงกับโอเมก้าเป็นการประกาศศักดาตัวเอง สาบานไว้ว่าจะไม่มีลูกนอกสมรส จะไม่ทำให้เด็กที่ไหนลำบากจากความมักมากของตัวเอง ถ้าจะมี ก็ต้องมีกับคนที่เป็นคู่สมรสตามกฎหมาย

แต่ท้ายสุดแล้ว เขาก็มีสัมพันธ์กับวิคตอเรีย หลายต่อหลายครั้ง แต่จะกี่ครั้ง วิคตอเรียก็ยังเป็นของวิคตอเรีย ไม่ใช่ของตัวเขา มันเป็นความสัมพันธ์ที่เกิดจากการตรึกตรองดีแล้ว ต่างฝ่ายต่างพอใจ และได้ประโยชน์สมดังประสงค์ อย่างน้อยที่สุด ต่างคนต่างก็ได้อิ่มเอมจากการหลุดจากพันธนาการชั่วครั้งคราว

อาเดรียโนรักเวลานั้น

เขาชอบน้ำหนักตัวที่กำลังพอดีของวิคตอเรียในอ้อมแขน ชอบความนุ่มลื่นของผิวหล่อน ชอบกลิ่นหอมจางๆ ที่ติดมา ชอบที่หล่อนยอมให้เขากอดและกอดเขาไว้

พวกเขาไม่เคยบอกรักกัน แต่เมื่อถึงวันหนึ่ง อาเดรียโนก็รู้ว่ามันไม่จำเป็นอีกแล้ว

[7]

[8]

หลังจากนั้นไม่นาน อัลฟงโซ่ก็ถูกลอบสังหาร ฟัลโคกับวาเลนติโนแตกหักกัน

แล้ววิคตอเรียก็คลอดลูก ทารกเพศชายที่ยังไม่แสดงเพศรอง ดวงตาสีฟ้า กับผมสีน้ำตาลอ่อน

แต่เด็กเกิดใหม่ที่ไหนก็ตาสีฟ้า ผมสีอ่อนกันอยู่แล้ว 

อาเดรียโนจึงหวังสุดใจ ขออย่าให้เมื่อโต เด็กนั่นกลายเป็นอัลฟ่า

(To be continue in commu #ABO1920s)