วันนั้นเราจำได้หลังจากที่เราผิดหวังจากการสอบอีกครั้งนึง ไม่รุ้ครั้งที่เท่าไหร่แล้ว ผิดหวังซ้ำๆ เราคิดว่าเราทำข้อสอบได้แหละ แต่ผลออกมา ไม่ผ่าน แปลกดีไม่ใช่แค่เรา คนที่ไปสอบก้ไม่ผ่านสรุปไม่มีใครผ่าน แต่เราเป็นคนที่ยอมรับส่วนนั้นไม่ได้ไปแล้ว 

วันนั้นวันที่ หกธันวา เรากินยานอนหลับเข้าไปสิบเม็ด ลิเธียมอีกอีกเจ็ดเม็ด ยาต้านซึมเศร้าอีกนิดหน่อย เรากินเพราะเราไม่อยากรับรู้กับความผิดหวังไม่อยากเจ็บ เลยกิน กินเสดก็ออกไปฟิตเนสตามปกติ พอเทรนเสดมันก็มึนๆนะ เทรนเนอร์เลยให้พักก่อนกลับบ้าน วันนั้นเอามอไซค์มา เรารู้ตัวเลยวันนั้น ขี่รถเป๋มาก ตั้งแต่ออกจากยิม ขี่เกือบจะถึงบ้านละมั้ง

เราวูบ วูบเลย รู้ตัวอีกทีอยู่ รพ. เอาจริงนะตอนล้มไม่รู้ตอนเจ็บก็ไม่รู้สึกเจ็บ แม่บอกว่าเราหลับแต่เราคุยกับพยบ.ได้นะ แต่แค่จำเหตุการณ์ไม่ได้ จำได้อีกที พยบ.ถามว่าตัดเสื้อได้มั้ย แล้วหมอก้พันแขนเราเพราะแขนหัก อ่ออาการวันนั้นเหรอ ไอซียูสองคืน เพราะตับฉีกเลือดออกในช่องท้อง แต่เราไม่รู้สึกไรเลยนะ สะโพกก็หัก ตาแตก กะโหลกตรงหน้าก้แตกปากแตกอีกคิดดูละกันว่าล้มแรงแค่ไหนแต่เราไม่รู้ตัวจ้าา เพราะฤทธิ์ยาไงเราถึงไม่รู้สึกเจ็บอะไรเท่าไหร่

จริงๆอาการขนาดนีิ้เราควรจะตายไปแล้วอะ ว่ามะ

นอนโรงบาลก้รวมๆเจ็ดคืน ดูอาการตับเพราะผ่าไม่ได้ ตับเราฉีกลงไปในแนวลึก เหมือนคนเอามีดแทงตับประมาณนั้น ตอนนี้กลับมาบ้านแล้ว พอกลับบ้านมาเราคิิดละหละว่า การสอบข้าราชการมันอาจจะไม่ใช่ทางเรา เราอยากทำไรให้สำเร็จสักอย่างเพราะเราไม่เคยภูมิใจในตัวเราเลย

เอาเป็นว่าอาการเริ่มดีขึ้นเรื่อยแล้ว

เรามีแพลนในหัวเยอะเลยไว้จะมาเขียนใหอ่าน

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะ

วันที่รถล้มเป็นวันที่ครบหนึ่งปีที่เรายอมรับว่าเป็นซึมเศร้า จะให้ถามว่าตอนนี้หายดีขึ้นรึยัง 

ถ้าหายดีจริงๆเราคงไม่กินยาแล้วขี่รถแล้ววูบจนเข้ารพ.หรอกเนาะ